Ο μύθος της τέλεια συζύγου και μητέρας…
Χθες το βράδυ, είχα κουκουλωθεί κάτω από μια κουβέρτα, με ρίγος από τον υψηλό πυρετό που προήλθε από μαστίτιδα. Ταυτόχρονα, έστελνα μηνύματα σύζυγό μου, προσπαθούσα να τα βγάλω πέρα με 3 μικρά παιδιά, και κουνούσα το μωρό στην αγκαλιά μου για να το ηρεμήσω.
Ήμουν σε απελπιστική κατάσταση και ανυπομονούσα να έρθει ο άντρας μου σπίτι για να με βοηθήσει. Αλλά όταν τελικά γύρισε σπίτι – φυσικά ήταν μια μέρα που έκατσε μέχρι αργά στη δουλειά – ήμουν γεμάτη τύψεις που τον έβαζα να κάνει όλες αυτές τις δουλειές.
Τύψεις! Δεν έφτανε που ψηνόμουν στον πυρετό και ένιωθα χάλια από την ασθένεια μου, ένιωθα και τύψεις!
Τύψεις επειδή του ζήτησα να μαγειρέψει,τύψεις επειδή έπλυνε τα πιάτα μετ΄πα το φαγητό, τύψεις που ανέλαβε να βάλει τα παιδιά για ύπνο, τύψεις που έπεσα για ύπνο από τις 22:00, τύψεις όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί και εξακολουθούσα να αισθάνομαι του θανατά… Έτσι, μόλις τον είδα του είπα ένα ολόθερμο “σε ευχαριστώ.”
Ένιωσα ακόμα περισσότερες τύψεις όταν με κοίταξε με απορία και είπε, «Με ευχαριστείς; Για τι; Ήσουν άρρωστη … “
Και μέσα μου ήξερα οτι έχει δίκιο. Τα έκανε όλα αυτά γιατί ήμουν άρρωστη και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Αλλά δεν είναι τόσο απλό – τουλάχιστον όχι για τις μαμάδες. Ακόμα και όταν είμαστε άρρωστες, το να ξεκουραστούμε ενώ έχουμε να φροντίσουμε ολόκληρο σπίτι και παιδιά είναι τουλάχιστον πολυτέλεια.
Δεν είναι εύκολο για μια μαμά να αρρωσταίνει…
Νιώθω σαν να ζω σε δύο κόσμους… Από τη μια ο φεμινιστικός κόσμος, όπου και οι δύο μέσα στο ζευγάρι είναι απόλυτα ίσοι μεταξύ τους και ό,τι δουλειές κάνει μια γυναίκα μπορεί να τις κάνει και ένας άντρας. Από την άλλη, ο πραγματικός κόσμος, στον οποίο είμαι μαμά και πρέπει με κάθε τρόπο να φροντίζω τα παιδιά μου και το σπίτι… Ακόμα και όταν είμαι άρρωστη. Γιατί απλά αν δεν είμαι η “τέλεια γυναίκα”, νιώθω τύψεις.
Το ξέρω οτι δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο στην πραγματικότητα, αλλά παρόλα αυτλά προσπαθώ με κάθε τρόπο να γίνω αυτή η “τέλεια σύζυγος”.
Το ειλικρινές γράμμα μιας γυναίκας σε ένα παιδί που δε θα γνωρίσει ποτέ…
Αλλά από που μου κόλλησε αυτή η ιδέα για την “τέλεια σύζυγο” που με έκανε να νιώθω τόσο άσχημα μόνο και μόνο επειδή μια μέρα δεν έπλενα τα πιάτα;
Οι γυναίκες είναι εξίσου υπεύθυνες με τους άνδρες για αυτήν την τέλεια σύζυγο…
Η δική μου εικόνα της τέλειας συζύγου, σίγουρα δεν προέρχονται από τη δική μου μητέρα, μια γυναίκα που μοίραζε το χρόνο της εξισορροπώντας την δουλειά και την οικογένεια, μια γυναίκα που πάντα εργαζόταν με πλήρες ωράριο, έφερνε στο σπίτι το φαγητό, αλλά δεν ήξερε ποτέ πώς μαγειρεύεται.
Ίσως, αυτή η αντίληψη μου να προέρχεται από κάποια βαθιά ανασφάλεια μου σε σχέση με τη πεθερά μου – μια γυναίκα που είναι η πεμπτουσία της “τέλειας γυναίκας” και είμαι αρκετά σίγουρη ότι ήξερε το τι είναι η “τέλεια γυναίκα” πολύ πριν γνωρίσω αυτήν και τα σπιτικά φαγητά της.
Μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι το πρότυπο της τέλειας συζύγου, με την βιβλική έννοια!
Αυτή η εγχώρια θεά, μια εικόνα της ειρήνης και της ηρεμίας, συνεχώς ακούραστη, όμορφη, ανιδιοτελής, χωρίς ούτε ένα ελάττωμα, που δεν αρρωσταίνει ποτέ, αλλά ακόμη και αν αρρωστήσει κυκλοφορεί ακόμη πανέμορφη, άψογη και αστεία, περιπετειώδης στην κρεβατοκάμαρα, τέλεια οικοδέσποινα, και το είδος του ατόμου που απολαμβάνει πραγματικά να πλένει τα πιάτα!
Α και κάτι ακόμη…
Απόλυτα μη ρεαλιστική!
Πηγή: babble.com
Μετάφραση για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
