Αποχαιρετώντας το δημοτικό – «Μαμά γιατί κλαις πάντα στις σχολικές γιορτές;»
Πλησιάζει η ώρα για το αποχαιρετιστήριο πάρτι της 6ης δημοτικού. Η Ίλια, η κόρη μου, λέει «κανόνισε να με κάνεις πάλι ρεζίλι στη γιορτή». «Εγώ; μια cool mom ρεζίλι; Γιατί;». «Γιατί κλαις πάντα στις γιορτές». «Ε τότε την πάτησες, της λέω, θα σε κάνω και φέτος ρεζίλι».
Σε κάθε γιορτή τους, από το νήπιο μέχρι τώρα, ακόμα και σε γιορτές που είναι να κλαις από το γέλιο – π.χ Σουλιώτισσες με μποτάκι all star – βγάζω χαρτομάντιλα από τα μανίκια, κρυφά, μην με πάρει κανένα μάτι. Κοιτάζοντας τους διπλανούς μου χαμογελαστούς και καμαρωτούς κάθε φορά, σκέφτομαι «δεν είσαι καλά ρε φίλε, να το κοιτάξεις αυτό». Αλλά με τον καιρό, αποφάσισα ότι έχω το σύνδρομο των Ολυμπιονικών. Όταν ήμουν μικρή, αναρωτιόμουν γιατί οι Ολυμπιονίκες δακρύζουν, αντί να κάνουν τούμπες στο βάθρο από τη χαρά τους. Τώρα ξέρω.
