Πρέπει καταρχήν να ξέρουμε πως ο έλεγχος των σφικτήρων για ούρηση ή κένωση είναι θέμα ωρίμανσης του νευρικού συστήματος. Αυτή ξεκινάει στους 18 μήνες, πολύ σπάνια ξεκινά νωρίτερα.
Καταρχήν, το νήπιο, εκφράζει μια ενόχληση, αφού έχει κάνει «τσίσα» ή «κακά» στην πάνα του. Μετά πάροδο λίγων εβδομάδων ή μερικών μηνών αρχίζει να φωνάζει την μαμά του ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν ουρήσει- χωρίς όμως να της δίνει τον αναγκαίο χρόνο για να το πάει στην τουαλέτα.
Από τα 2 χρόνια αρχίζει έγκαιρα αρκετά δευτερόλεπτα πριν να την προειδοποιεί.
Ο έλεγχος του εντέρου και η έγκυρη προειδοποίηση για κένωση συνήθως έρχεται λίγο πιο νωρίς πριν τα 2 χρόνια.
Στα 2 – 2,5 χρόνια το νήπιο μπορεί να συγκρατήσει τα ούρα του καθ’ όλη την διάρκεια της μέρας, άρα να πηγαίνει στην τουαλέτα με τη θέληση του, ενώ συνεχίζει να βρέχεται το βράδυ οπότε αναγκαζόμαστε να του βάζουμε πάνα.
Στα 2,5- 3 χρόνια εάν το ξυπνήσουμε στη νύχτα και το βάλουμε να ουρήσει, το πρωί θα είναι στεγνό.
Βέβαια, υπάρχουν κάποιες φορές που έχουμε απώλεια του έλεγχου ούρησης. Όταν είναι άρρωστο ή βγάζει δόντια ή αλλάζει περιβάλλον.
Μερικές φορές λίγο καιρό μετά την απόκτηση ελέγχου, το παιδί επίτηδες συγκρατεί τα ούρα του για πολλή ώρα, με αποτέλεσμα σποραδικά να μην προλαβαίνει να πάει στην τουαλέτα και να αρχίσουν να του ξαναφεύγουν τα ούρα. Ευτυχώς είναι ένα προσωρινό φαινόμενο.
Βέβαια κανόνας δεν υπάρχει καθώς έχουμε διαφορές από παιδί σε παιδί!
