Ο πατέρας του χθες, ο πατέρας του σήμερα…
Πατέρας… τόσο απών όσο και παρών στα δικά μου μάτια! Πάντα θυμάμαι τον δικό μου ως μια επιβλητική παρουσία στο σπίτι, ολίγον απούσα λόγω δουλειάς. Θυμάμαι να περιμένω με λαχτάρα τα Σαββατοκύριακα να με πάει στο λούνα πάρκ… αυτό το λούνα πάρκ στο Καλαμάκι που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε θηριώδες! Τον θυμάμαι να γυρίζει κάθε μεσημέρι σπίτι, να τρώμε όλοι μαζί – ναι αυτή η μοναδική ιεροτελεστεία που στις ημέρες μας έχει πια χαθεί. Να ξεκουράζεται και να ξαναφεύγει για το γραφείο του. Άλλες εποχές, άλλοι ρυθμοί. Και ο πατέρας μου όσο απών ήταν, με έναν μαγικό τρόπο ήταν παρών. Να μας νουθετήσει, να μας κανακέψει, να μας κακομάθει, να προσφέρει αγάπη και “επιβίωση”…
Η κολώνα του σπιτιού. Αυτός που όλα τα έκανε για να περνάνε καλά τα παιδιά του, να έχουν τα καλύτερα. Κατοχικά σύνδρομα της προηγούμενης γενιάς αλλά σύνδρομα από τα οποία επωφεληθήκαμε εμείς ενώ οι γονείς μας έχασαν πολύτιμο χρόνο να ανησυχούν για το δικό μας παρόν – να έχουμε τα καλύτερα, να μη μας λείψει τίποτα – αλλά και για το μέλλον μας – επενδύσεις πάντα με γνώμονα το μέλλον των παιδιών. Αυτή ήταν η δική μου πατρική φιγούρα. Ο μπαμπάς μου! Ένας άντρας στυβαρός, αποφασιστικός, δουλευταράς, καπάτσος, αυστηρός με έντονη προσωπικότητα. Φρόντιζε πάντα να επενδύει στη μόρφωση μας, να επενδύει στο μέλλον μας. Για αυτόν αυτή ήταν η πρώτη και βασική προτεραιότητα.
Και από την πατρική μου φιγούρα του χθες στο σήμερα. Στον πατέρα των παιδιών μου… άλλη εποχή, άλλες συνήθειες. Ο σύγχρονος πατέρας βρίσκεται εκεί στην καθημερινότητα που τότε μόνο η μητέρα επωμιζόταν. Στις καθημερινές στιγμές τριβής, στις καθημερινές στιγμές ρουτίνας. Αυτός που αλλάζει και πάνα, αυτός που διαβάζει τα παιδιά, αυτός που τα πάει βόλτα για να περάσουν χρόνο μαζί χωρίς τη μαμά… πάντα, όμως, με τις ίδιες ανησυχίες. Για το παρόν τους, για το μέλλον τους…Ο δικός μας μπαμπάς είναι περισσότερο απών από το δικό μου μπαμπά λόγω δουλειάς. Όταν γυρνάει, όταν βρίσκεται στο σπίτι είναι η παιδική χαρά των παιδιών μου. Μόνο ο μπαμπάς να τους κάνει μπάνιο, μόνο ο μπαμπάς να τους πάει βόλτα. Εϊναι αυτή η στέρηση που έχουν ζήσει αλλά και η λαχτάρα να τον χορτάσουν μέχρι την επόμενη φορά… και αυτός τους το ανταποδίδει. Αυτός είναι το πρότυπο του γιου του για το αύριο, αυτός είναι το μοντέλο της κόρης του για τον άντρα που θα επιλέξει, για τις μετέπειτα σχέσεις της…Και αυτό το “φορτίο” το γνωρίζουν καλά οι σύγχρονοι μπαμπάδες. Όχι πως ο δικός μου δεν το γνώριζε αλλά για αυτόν το πιο σημαντικό ήταν να προσφέρει, να τα έχουμε όλα. Αυτό θεωρούσε ως καθήκον του απέναντι στην οικογένεια του…
7 λόγοι που ένας άντρας φοβάται να γίνει πατέρας!
Στο δικό μου πατέρα, στο μπαμπά μου αφιερώνω ένα ποίημα του Λευτέρη Ξανθόπουλου που διαβάζοντας το γυρίζω το χρόνο πίσω, τον βλέπω μπροστά μου, ακούω τη φωνή του…
Άνοιξε το ντουλάπι της κουζίνας
και βγήκε από μέσα ο πατέρας
κρατούσε δίχτυ με ψώνια πατάτες
μακαρόνια μοσχαρίσιο κιμά
τυριά από τον Ζαφόλια
50 δράμια καφέ˙
σας έφερα να φάτε είπε
ακούμπησε το δίχτυ στο τραπέζι και βγήκε.
Έπειτα ήρθε η μυρωδιά του καπνού
από το μπάνιο από το χολ
απ’ το υπνοδωμάτιο από το σαλόνι
απ’ το φωταγωγό από τον κήπο.
Στον πατέρα των παιδιών μου μια ρήση του Jonas Salk, αυτού του σπουδαίου ιατρικού ερευνητή, ως προτροπή για να μην ξεχάσει ποτέ αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό: “Οι καλοί μπαμπάδες δίνουν στα παιδιά τους ρίζες και φτερά. Ρίζες για να νιώθουν πού είναι το σπίτι τους και φτερά για να πετάξουν μακριά ελεύθερα”.
Πηγή: 4moms.gr
