Είμαστε το παράδειγμα που δίνουμε….
Προ ημερών πήγα να περάσω με την κόρη μου το δρόμο, την κρατούσα από το χέρι και ένας επιτάχυνε με το αυτοκίνητό του, αντί να επιβραδύνει.
-Ρε μεγάλε, θα μας πατήσεις, του λέω…
Στρίβει, με περιμένει στη γωνία με τον γιο του, που πάνω από 16 -17 δεν ήταν και οι δυο αρχίσανε τις γνωστές ελληνικές χειρονομίες…
Κούνησα το κεφάλι μου… δεν τον είχα βρίσει, ρε μεγάλε του είπα…
Και μετά μας φταίει το σχολείο, οι καθηγητές, η άτιμη κοινωνία… Σοκαρίστηκα που αυτός και ο γιος του χειρονομούσαν αδιαλείπτως.
Το γεγονός πως κάποιοι γονείς αποτελούν αρνητικότατο παράδειγμα συμβάλλει στο να παρατηρούμε τελικά πολλά αρνητικά φαινόμενα από τα παιδιά όχι μόνο στο σχολείο αλλά παντού.. Ο συγκεκριμένος έδειξε στο γιο του, πως εμείς, που έχουμε το τάδε αυτοκίνητο, μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε και άμα κάποια ή κάποιος πάει να μας αντικρούσει ή να φέρει αντίρρηση τον κανονίζουμε καταλλήλως. Η πρώτη και πιο σημαντική μορφή μάθησης είναι η μίμηση, όσο εμείς ως γονείς, μπροστά στα παιδιά μας, δίνουμε το αρνητικό παράδειγμα, δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση τα παιδιά να αποτελέσουν εξαίρεση.
Τελικά, κάθε φορά καταλήγω στα ίδια και στα ίδια. Πίσω από κάθε επιθετική, προβληματική, αντικοινωνική, προσβλητική συμπεριφορά ενός παιδιού, πάντα κρύβεται ένας γονιόςπου δεν έχει παίξει σωστά το ρόλο του.
