Η σημαντικότερη γυναίκα της ζωής σου!
YES, MOMMΙΕ DEAREST
Η σχέση μαμάς-κόρης έχει αναλυθεί όσο δεν πάει άλλο, άνισα και σχεδόν πάντα από αυτήν τη σκοτεινή πλευρά. Η οποία όπως φαίνεται δεν είναι μύθος. Δουλεύοντας με γυναίκες όλα αυτά τα χρόνια έχω γίνει μάρτυρας πολλών τηλεφωνημάτων μεταξύ μαμάδων και εργαζόμενων θυγατέρων που τερματίζονται συνήθως με φωνές που ακούει όλος ο όροφος, βουρκωμένα μάτια και νεύρα που ξεσπούν σε ένα ταλαίπωρο κινητό. Mάνες της διπλανής πόρτας με αδυναμίες, όχι απαραίτητα τόσο διπολικές όπως η Τζόαν Κρόφορντ αλλά, όσο να πεις, με μια εύκολη υστερία για το παραμικρό, ένα μικρό απωθημένο εδώ κι εκεί για όσα δεν έκαναν οι ίδιες που τις δηλητηριάζει για πάντα, μάνες νάρκισσους, μάνες που κριτικάρουν τον άνδρα σου ή τον τρόπο που μεγαλώνεις το παιδί σου, μάνες στην «κοσμάρα» τους τύπου Πασταφλόρα, μάνες σαν μικρά παιδιά. Νομίζω δεν χρειάζονται άλλες εξηγήσεις, όλοι έχουμε και από μία φίλη που σήμερα πλέον έχει γίνει η ίδια γονιός για τη μαμά της.
Ναι, από μάνα στάθηκα τυχερή. Διότι κοιτάζοντας μέχρι στιγμής πίσω, όχι μόνο είναι ο άνθρωπος που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ, όχι μόνο με έχει καλύψει και ξελασπώσει κάθε, μα κάθε φορά που τη χρειάστηκα (είτε αυτό ήταν χρήματα τη στιγμή που τα καίγομαι, δανεικά και αγύριστα, είτε ένα σπίτι να μείνω για όσο θέλω όταν χωρίζω είτε ένα σωρό γραφειοκρατικά θελήματα και αγγαρείες) αλλά γιατί υπήρξε αυτό που στα μάτια των παιδιών οφείλει να είναι μια μάνα: πιο ώριμη από σένα. Μόνο πριν από δύο χρόνια, και για πρώτη φορά στην ιστορία, έγινα για μερικές ημέρες μαμά για τη μαμά μου. Την κράτησα στην αγκαλιά μου και την άφησα να κλάψει ενώ είχα παγώσει από ένα μείγμα φόβου και θλίψης για δύο λόγους ταυτόχρονα: ο πρώτος ήταν ο αβάσταχτος για όλους μας χαμός του συζύγου της. Ο δεύτερος ήταν ότι η μαμά μου έκλαιγε και αυτό το γεγονός από μόνο του με είχε παγώσει. Διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή εκπλήρωνε στο έπακρο αυτό που κάθε πλάσμα του πλανήτη περιμένει από τον άνθρωπο που το γέννησε: να το προστατεύσει. Κι εκείνη το έκανε, σ’ εμένα και στον αδελφό μου, σε όλη τη ζωή της με έμφυτο ταλέντο. Το έκανε όταν έπαιρναν διαζύγιο με τον πατέρα μας, το έκανε όταν είχε προβλήματα, το έκανε χαμογελώντας ακόμα και τις εκατοντάδες ώρες που πέρασε στο προσκέφαλο του δεύτερου άνδρα της που πάλευε τον καρκίνο σε νοσοκομεία στην Ελλάδα και στην Αμερική. Με προστάτευε από τις κακές ειδήσεις αντί να μου λέει τη σκληρή αλήθεια, ποτέ δεν παραπονέθηκε ότι δεν τους επισκεπτόμουν συχνά (ξέρουμε και οι δύο πως δεν το έκανα όσο θα έπρεπε), ποτέ δεν έγινε μία από αυτές τις δυσάρεστες γυναίκες που μιλούν για αρρώστιες -ενώ έζησε τόσο πολύ μέσα σε αυτές. Έχασε νέα τη μητέρα της, πολύ πριν εγώ γεννηθώ, έχασε πρόωρα τη μοναδική αδελφή της. Και πάντα ρωτούσε τι κάνουμε εμείς. Πρώτα, πάντα, ήμαστε εμείς. Οι ρόλοι ήταν ξεκάθαροι. Εκείνη ήταν η δυνατή, η ψύχραιμη, η βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε καλά. Εμείς μπορούσαμε να κάνουμε λάθη.
Μια ευγενική άγνωστη που έγινε πλέον γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο!
Φαντάζομαι βέβαια ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Η μαμά μου με έκανε στα 25 και αν τη ρωτήσεις θα σου πει ότι το μυαλό της τότε ήταν μάλλον στις βόλτες παρά στα μωρά. Ήταν μια νέα, μοντέρνα κοπέλα με κοτλέ παντελόνια και ζιβάγκο και όμορφα σπαστά, καστανά μαλλιά. Μια εικόνα που όταν απέκτησα άποψη για τον κόσμο, εκεί γύρω στα 10, αποφάσισα ότι δεν εγκρίνω και τόσο, ότι θα προτιμούσα να φοράει ταγέρ, να μην έχει φίλες αριστερές φεμινίστριες που έρχονται σπίτι και καπνίζουν, απλώνουν τα πόδια τους στο τραπεζάκι μας και γράφουν λόγους για την Ένωση Γυναικών Αλεξανδρούπολης. Κάπου εκεί αποφάσισα ότι η μαμά δεν μπορεί να είναι κορίτσι, δεν μπορεί καν να είναι ωραία, πρέπει να είναι μια κυρία που μένει σπίτι και κάνει παρέα μόνο με άλλες τέτοιες κυρίες, μια λοβοτομημένη Stepford Wife, ναι αυτό θα ήταν τέλειο. «Γιατί δεν μπορείς να είσαι σαν τις άλλες μαμάδες στο σχολείο;» της είχα πει -και υπάρχουν μάρτυρες. Η ωριμότητά της, θέλω να ελπίζω, ήρθε με τα χρόνια. Όχι ότι έγινε ποτέ Stepford Wife, αλλά σίγουρα σήμερα έχει άλλη στωικότητα απ’ ό,τι στα 30. Τα κατάφερε: να μη χειροδικήσει ποτέ στα παιδιά της (νομίζω ότι μόνο μία φορά έφαγα ένα χαστούκι, ποιος ξέρει τι είχα ξεστομίσει), να μην τη δούμε έξαλλη, εκτός ελέγχου, με κατάθλιψη. Και όχι, ποτέ, μα ποτέ δεν υπήρξε το παραμικρό δείγμα ανταγωνισμού μεταξύ μας.
Θα νιώσει ποτέ ευγνωμοσύνη το παιδί μου όπως νιώθω εγώ ή θα λέει ότι ήμουν κάποια μάλλον αναίσθητη που έλειπε όλη μέρα στο γραφείο και την έβλεπε δύο ώρες τη μέρα; Που κάθε Δευτέρα και Τετάρτη βράδυ δεν θυσίαζε το μάθημα χορού της; Που ήθελε να αποδείξει ότι μπορεί να τα κάνει όλα, και μητρότητα και facebook και twitter και καριέρα και αιώνια λιακάδα στη σχέση της; Μήπως τελικά η Τζόαν Κρόφορντ ήταν αθώο θύμα ενός υπερβολικά απαιτητικού κοριτσιού; Αναρωτιέμαι. Θα γίνω για την κόρη μου η μητέρα που είχα; Θα βάλω στην άκρη τις καθυστερημένες φιλοδοξίες μου, ζώντας σε μια εποχή όπου όλοι μας αναβάλλουμε την ενηλικίωση ως εκεί που δεν πάει άλλο; Θα προσπαθήσω σκληρά. Θα είναι το μοναδικό ίχνος ανταγωνισμού που θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει ανάμεσά μας. Το να τη φτάσω. Έχω διαβάσει πολλά άρθρα για υπέροχες μάνες που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, άρθρα γραμμένα από κόρες που μετάνιωσαν γιατί δεν πρόλαβαν να πουν ευχαριστώ όσο είχαν καιρό. Υποθέτω πως εγώ είμαι τυχερή γιατί πρόλαβα. Προτείνω τώρα να πάτε να κάνετε κι εσείς το ίδιο.
Πηγή: marieclaire.gr
