«Εμπρός λοιπόν, άγγιξε την φουσκωτή κοιλιά μου!»
Η φουσκωτή κοιλίτσα μου είναι σαν μαγνήτης.
Ελκύει όλα τα περίεργα χέρια άσχετα αν είναι μέλος της οικογένειάς μου, φίλος ή απλά ένας άγνωστος στο σούπερ μάρκετ.
Η κοιλιά μου έχει κάτι το ανεξήγητο που κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί και θέλει οπωσδήποτε να την αγγίξει σαν να είναι ένα χαριτωμένο κουταβάκι.
Οι περισσότερες γυναίκες δεν θέλουν να αγγίζουν άλλοι την κοιλιά τους επειδή μπορεί να πονάνε, να μην νιώθουν άνετα ή να νιώθουν ναυτία.
Ακόμη πολλές έγκυες γυναίκες έχουν μηνύσει ανθρώπους που έχουν αγγίξει την φουσκωτή κοιλίτσα τους.
Ευτυχώς για εσάς εγώ δεν είμαι μια από αυτές τις γυναίκες. Λέω: » εμπρός λοιπόν άγγιξε την κοιλιά μου!»
Γιατί είμαι τόσο άνετη και δεν έχω κανένα πρόβλημα; Επειδή βλέπω στα μάτια σου ότι σου φαίνεται σαν χτες που το παιδί σου ήταν στην κοιλιά σου και μόλις σήμερα έκανε τα πρώτα του βήματα. Βλέπω στα μάτια σου πως νιώθεις πως οι μέρες που ήταν το μωρό σου έχουν περάσει και αρχίζει να μεγαλώνει.
Μπορεί να βλέπω στα μάτια σου πως δεν μπορείς να αποκτήσεις το παιδί που τόσο πολύ ήθελες και θες να αγγίξεις αυτό που νιώθω.
Μπορεί να βλέπω πως έχασες πρόσφατα κάποιον αγαπημένο σου άνθρωπο και θες να γιορτάσεις μαζί μου την καινούρια ζωή που έρχεται στον κόσμο.
Βέβαια πρέπει να παραδεχτώ πως μερικές φορές από το άγγιγμα αυτό μπορεί να νιώσω καιεγώ και εσύ λίγο άβολα αλλά πιστεύω πως οι προθέσεις σου είναι αγνές και δεν το ήθελες.
Εμπρός λοιπόν άγγιξε την κοιλιά μου.
Απλά κάνε μου μια χάρη. Πρώτα ρώτησέ με. Εντάξει;
Γεωργία Τ. για το babyradio
