Είμαι η Άννα και περιμένω μωρό… Σε λιγότερο από δύο μήνες θα τον έχω στην αγκαλιά μου… Θα μοιράζομαι μαζί του την καθημερινότητά μου, το σπίτι μου, το κρεββάτι μου, τη σκέψη μου… Όλα… Όλα δικά του κι ας μην το ξέρει ακόμη… κι ας μην το μάθει ποτέ…
Με τον μπαμπά του αποφασίσαμε να τον ονομάσουμε Ορφέα.. Θα ακούγεται ωραία και εύκολα από ένα παιδικό στοματάκι… «Οφεα.. » το σκέφτομαι και χαμογελάω ήδη…
Είμαι η Άννα και ο Ορφέας είναι το πρώτο μου παιδί… Ελπίζω όχι και το τελευταίο… Σε κάθε μοναχοπαίδι χρωστάμε ένα αδερφάκι… Όλα είναι αλλιώς όταν τα μοιράζεσαι άλλωστε… Ωστόσο τον αγαπάω ήδη τόσο πολύ και όλα είναι τόσο πρωτόγνωρα που δεν ξέρω αν με θέλει ο Θεός να ζήσω δεύτερη εγκυμοσύνη, αν όλα θα είναι τόσο «ΤΟΣΟ»… Τόσο έντονα και τόσο μοναδικά…
Είμαι η Άννα και είμαι 39 ετών… Και τον Ορφέα τον ήθελα από πάντα… Κάπου γύρω στα τριάντα προσευχόμουν γι αυτόν να έρθει, αλλά δεν… Στα τριαντατρία ξεκίνησαν οι ορμονοθεραπείες, αλλά πάλι δεν… Τη θέση των ορμονών πήραν οι εξωσωματικές και τα καταφέραμε… Αλλά για λίγο….δυστυχώς… Και τις τρεις φορές…
Ο Πέτρος ήταν πάντα δίπλα μου… Απογοητευμένος ίσως περισσότερο κι από εμένα… Στάθηκε στην θλίψη μου σαν βράχος, όπως και σε όλες τις στιγμές τις δύσκολες… Μόνο μία φορά άφησε ένα δάκρυ να φανεί στα μάτια μου και τότε ήταν που το αποφάσισα… Μάλλον τελικά η μητρότητα δεν θα γινόταν ποτέ μέρος της δικής μου πραγματικότητας…
Παρατήσαμε τις προσπάθειες πριν από δύο χρόνια.. Τα ανίψια μας γέμιζαν τις ζωές μας με παιδικές φωνές, με βόλτες και λιωμένα παγωτά… Με μοναδικές απορίες, με κουβαδάκια και ατελείωτα «γιατί» που μετά το δέκατο δεν έχεις τι να απαντήσεις…. Με παιχνίδια λούτρινα και με λατρεμένα σαββατοκύριακα βουτηγμένα στις θερμίδες από γλυκά και στις βόλτες σε τεράστια πολυκαταστήματα… Ναι!! Πράγματι πανέμορφες στιγμές…
Είμαι η Άννα και κρατάω ημερολόγιο ώστε να θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο από τη ζωή του Ορφέα μέσα μου… Από το τεστ, τον υπέρηχο και το πρώτο τακ τακ της καρδούλας του… Όχι… Δεν είχε ηχήσει τίποτε πιο όμορφο στα αφτιά μου ΠΟΤΕ!! Ο Ορφέας είχε έρθει για να μείνει και μου το έδωσε για τα καλά να το καταλάβω από την πρώτη στιγμή, που νόμιζα ότι έμπαινα στη κλιμακτήριο με την καθυστέρηση και με τη μόνιμη υπνηλία… Εκείνο το χαμόγελο του Πέτρου δεν θα το ξεχάσω ποτέ… Σαν να του χάριζα ολόκληρο τον κόσμο…
Είμαι η Άννα και σε λιγότερο από δύο μήνες θα γεννήσω έναν άγγελο που ο Θεός μου χάρισε ώστε να τον προσέχω και να τον μεγαλώσω με όλη μου την αγάπη, να τον στηρίξω με όλη μου τη ψυχή, να τον νουθετήσω με όλο μου το είναι… Πως και πως περιμένω να κάνουμε μαζί όνειρα και να τα γράφουμε με μαρκαδόρο στους τοίχους ώστε να τα βλέπουμε κάθε μέρα και να μην τα ξεχνάμε..
Είμαι η Άννα και σε λιγότερο από δύο μήνες θα φέρω στον κόσμο τον Ορφέα… Στον κόσμο που πάντα προσπαθούσα να αλλάξω και να κάνω πιο ανθρώπινο, πιο όμορφο και πιο χρωματιστό.. Γιατί έχει πολύ ομορφιά ρε γαμώτο και εμείς μένουμε μόνο στη ασχήμια… Και όλα είναι απλά, αρκεί να τα βλέπεις με αγάπη… Γιατί εκεί είναι η απάντηση… Στην αγάπη…
Είμαι η Άννα και σε λιγότερο από δύο μήνες θα έχω στην αγκαλιά μου το Ορφέα… Και ξέρω πως θα είναι δύσκολο και πολλές φορές δυσβάσταχτο αυτό που με περιμένει, όμως θα είμαι εκεί… Να τον αγαπάω, να τον φροντίζω, να του μαθαίνω ότι γνωρίζω, να με κάνει να θέλω να μαθαίνω ότι δεν γνωρίζω, να τον στηρίζω, να τον πιέζω να κυνηγάει τα όνειρα του και να μην τα αφήνει ποτέ σε δεύτερη μοίρα… Να τα ποθεί τα όνειρα του γιατί μονάχα έτσι θα τα πραγματώσει…
Είμαι η Άννα και σε λιγότερο από δύο μήνες θα έχω στην αγκαλιά μου τον Ορφέα… Ένα μωρό που θα διαφέρει από τα υπόλοιπα και που θα κάνει τους ανθρώπους να με λυπούνται, ή να με κρίνουν για την απόφαση μου να τον κρατήσω ΕΔΩ… Και να τον περικυκλώσω με την λατρεία και την αφοσίωση μου… με την ζωή μου ολόκληρη.. Με κάθε μου ανάσα… Και να του πω πως ποτέ μα ΠΟΤΕ δεν τον θεώρησα τίποτα άλλο, από το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου χαρίσει ποτέ ο Θεός… Πάντα θα τον ευγνωμονώ… ΠΑΝΤΑ…
Ο Ορφέας είναι ένα μωρό με σύνδρομο νταουν… Και αυτό που μπορώ να ορκιστώ ακόμη ακόμη είναι ότι, όσο περνάει από το χέρι μου, ο Ορφέας θα είναι το πιο ευτυχισμένο μωρό στον κόσμο…
Τα παιδιά με σύνδρομο νταουν δεν αξίζουν την λύπηση κανενός… Ίσα ίσα…. Είναι σαν άγγελοι που έχουν έρθει να μας δείξουν πως είναι κανείς να βλέπει με τα μάτια της ψυχής…
Αύρα Φούκου
Διαβάστε ακόμη:
- Εξομολογήσεις Μιας Μαμάς Της Καρδιάς!
- «Μαμά, είμαι ερωτευμένη» – Πώς θα νιώσετε όταν η κορούλα σας πει για τον πρώτο της έρωτα;
