«Υπάρχουν δάσκαλοι…»
Ίσως το δυσκολότερο πράγμα που έχω κληθεί να κάνω μέχρι τώρα στη ζωή μου είναι η διαπαιδαγώγηση της έφηβης κόρης μου και η στάση ζωής που πρέπει να κρατήσω απεναντί της.
Το να παρακολουθείς τη ζωή ενός εφήβου με προσοχή και ενδιαφέρον, διότι η αγάπη του γονιού υποτίθεται δεν αμφισβητείται, είναι κάτι απολύτως δύσκολο, επίπονο και κάποιες φορές ιδιαίτερα ψυχοφθόρο, αφού καλείσαι να παίξεις ρόλους που δεν σου ταιριάζουν, αποκλειστικά και μόνο για να δημιουργήσεις γέφυρες επικοινωνίας.
Στην κόντρα, δε, γονιού και εφήβου ΠΑΝΤΑ νικητής είναι ο έφηβος, αφού διαθέτει απίστευτα ψυχικά αποθέματα, που εσύ δεν έχεις, ενώ συγχρόνως κινείται με την αυθάδεια και το θράσος της, ούτως ή άλλως αυτονόητης, αγάπης του γονιού για την οποία δεν χρειάζεται να καταβάλλει καμιά προσπάθεια.
Εγκυμοσύνη χωρίς αλλαγές, γίνεται;
Κι εκεί που αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος και άοπλος μπροστά στον παντοδύναμο έφηβο, γνωρίζεις έναν φωτισμένο δάσκαλο που σε κάνει να δεις την προαποφασισμένη ήττα σου ως νίκη μελλοντική με αξία και ουσία!
Στην, όλο απελπισία, κραυγή μου ότι δεν βελτιώνεται και είναι στάσιμη στην αντιδραστική συμπεριφορά της, μου απάντησε όλο ηρεμία και σιγουριά ότι οι αλλαγές γίνονται, αλλά δεν είμαι σε θέση να τις δω διότι γίνονται αργά αλλά σταθερά…
Τον κοίταξα έκπληκτη προσπαθώντας να αντιληφθώ τί εννοεί και εκείνος συνέχισε με την ίδια ηρεμία… Τα μαλλιά σας μεγαλώνουν κάθε μέρα, όσο και να σταθείτε στον καθρέπτη, όσες ώρες και να καταναλώσετε να τα παρατηρείτε δεν θα μπορέσετε να τα δείτε να μεγαλώνουν, εκείνα όμως μεγαλώνουν…
Από εκείνη την ημέρα έπαψα να ανυπομονώ για την αλλαγή της και το τελος των εχθροπραξιών μαζί της, ενώ κυριολεκτικά “καρφώθηκε” στο μυαλό μου η τελευταία φράση του σοφού αυτού δασκάλου “δάσκαλος και γονιός άβριστος δεν υπάρχει”…
Μελαγχολία και επιλόχεια κατάθλιψη: Ένα καλά κρυμμένο μυστικό …
