«Αυτός είναι ο διάδρομος του σπιτιού μας, όπως ήταν την περασμένη Τετάρτη.
Τσακισμένος. Αιχμηρός. Ύπουλος και επικίνδυνος.
Έτσι ήταν ο διάδρομός μας.
Το είχε κάνει ο γιος μου.
Μερικές φορές, ή μάλλον συχνά, τα πράγματα χαλάνε – και δεν διορθώνονται. Αυτές τις στιγμές σού κόβεται η ανάσα.
Η δική μου ανάσα κόπηκε όταν ο γιος μου όρμησε στο μπάνιο, έξαλλος, θυμωμένος, αγανακτισμένος για τους δικούς του -πολύ σημαντικούς για εκείνον- λόγους. Και όταν επέλεξε να χτυπήσει με δύναμη την πόρτα, ρίχνοντας τον καθρέφτη που ήταν στερεωμένος στην εξωτερική πλευρά, ένα εκατομμύριο σπασμένα κομμάτια έμειναν να αντανακλούν το απογευματινό φως…
Έμεινα σιωπηλή. Κοίταξα τη ζημιά και πήρα μια βαθιά ανάσα. Έβγαλα έξω το σκύλο για να μην τραυματιστεί πατώντας στα σπασμένα κομμάτια και πήγα τη γάτα στο υπόγειο για τον ίδιο λόγο.
Περπατώντας στον πίσω κήπο ένιωθα τα δάκρυά μου να τρέχουν καυτά στο πρόσωπό μου. Είναι απίστευτο πόσο μόνος μπορεί να νιώθει ένας γονιός μονογονεϊκής οικογένειας στιγμές σαν κι αυτή. Συνειδητοποίησα πόσο φοβισμένη και απογοητευμένη ένιωθα. Είχε μόλις συμβεί πράγματι όλο αυτό; Ναι. Παντελώς.
Σκεφτόμουν αν αυτή η συμπεριφορά ήταν δείγμα ότι μεγαλώνει και διαμορφώνει τον δικό του χαρακτήρα όταν άκουσα κλάματα από το παράθυρο του μπάνιου στον επάνω όροφο.
Πονούσε – όχι το σώμα αλλά η ψυχή του. Ούτε εκείνος το περίμενε να συμβεί αυτό. Καλωσήρθες, Θυμέ – δεν θυμάμαι να σε προσκάλεσα ποτέ στο σπίτι μου.
Τρομοκρατημένος.
Ντροπιασμένος.
Φοβισμένος.
Βαθιά ανάσα, δυνατή μανούλα. Βαθιά ανάσα. Αυτή η μικρή, εύθραυστη ψυχή σε χρειάζεται τώρα. Χρειάζεται τον καλύτερό σου εαυτό. Τη μεγαλύτερή σου συμπόνοια. Την πιο καθησυχαστική και δυνατή μαμαδίστικη αγάπη και επιβεβαίωση. Κι άλλη μια βαθιά ανάσα. Πήγαινε, μανούλα.
Πήγαινε. Τώρα. Πήγαινε και άνοιξε την εξώπορτα, περπάτησε στις μύτες ανάμεσα στα κομμάτια του σπασμένου καθρέφτη, άκουσέ τον να σε ακούει να πηγαίνεις κοντά του, δες την πόρτα του μπάνιου να ανοίγει, δες το πρόσωπο εκείνου που που αγαπάς περισσότερο στον κόσμο κόκκινο από το κλάμα και γεμάτο δάκρυα, άκου τη φωνή του, που τώρα είναι ξαφνικά τόσο σιγανή: «Μαμά, δεν θα το ξανακάνω, συγγνώμη». Κι άλλα δάκρυα. Κι άλλο κλάμα. Τόση αβεβαιότητα στο γλυκό του πρόσωπο.
Πήγαινε, μανούλα. Πήγαινε πάρ’τον αγκαλιά. Ναι, δεν κλαίει μόνο εκείνος, κλαις κι εσύ. Ήταν γερό το τράνταγμα. Κράτα τον γερά. Δες τον πώς κουλουριάζεται αμέσως μέσα στην αγκαλιά σου. Δες τον πώς λαχταράει την αγάπη σου. Την επιβεβαίωσή σου. Δες πόσο μικρός είναι, πόσο εύθραυστος.
Σ’ αγαπώ.
Είσαι ασφαλής.
Εδώ είμαι.
Το χειρότερο πάει, πέρασε.
Εδώ είμαι.
Σ’ αγαπώ.
Πήγαινε, μανούλα. Πες του για τον Θυμό. Μίλησέ του τώρα. Ο Θυμός είναι πολύ δυνατό συναίσθημα. Έχεις το διακαίωμα να θυμώνεις. Ο Θυμός είναι καυτός. Μπορεί να εξαγνίσει. Αλλά μπορεί και να καταστρέψει. Γνέφει. Το νιώθει, ξέρει τι εννοείς. Έχουν συστηθεί πια με τον Θυμό.
Υπάρχει και καλύτερος τρόπος να βγάζεις τα έντονα συναισθήματά σου.
Θα τα πούμε άλλη ώρα… Αύριο, μαζί.
Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω.
Είσαι ασφαλής.
Ποτέ δεν θα σ’αφήσω μόνο σου με τον θυμό.
Ποτέ δεν θα σ’αφήσω μόνο σου με τον φόβο.
Εδώ είμαι. Μαζί είμαστε.
Τώρα θα μαζέψουμε μαζί.
Και μαζέψαμε τα σπασμένα γυαλιά. Βάλαμε σκούπα και ηλεκτρική. Δουλεύαμε σιωπηλοί. Προσεκτικοί. Σκεπτικοί.
Μερικές φορές γίνονται ζημιές. Τα αντικείμενα χαλάνε, σπάνε. Μερικές φορές τα σπάμε εμείς. Δεν έχει σημασία πώς και γιατί. Σημασία έχει πώς επιλέγουμε να αντιδράσουμε στις ζημιές. Μας σκοτώνουν; Μας ρίχνουν στη δίνη της κατηγορίας, των ενοχών και της τιμωρίας;
Ή
Μας βοηθούν να θυμηθούμε πώς να αγαπάμε πιο βαθιά; Μας ωθούν να προσπεράσουμε το ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι και να προχωρήσουμε στην αγάπη;
Ναι. Στην αγάπη.
Πήγαινε, μανούλα. Πήγαινε στο μωρό σου. Δείξ΄του τι είναι ΑΓΑΠΗ. Ζήστε το μαζί. Αυτή είναι η αγάπη. Πήγαινε. Τώρα».
