Έχοντας διαβάσει πολλές ιστορίες με τα παιδάκια σας, ιστορίες τοκετού, θηλασμού κτλ κάπου εκεί μέσα άρχισα σιγά σιγά να ανακαλύπτω κάτι άλλο… το μαμαδομετρο!!!! Πόσο άσχημη λέξη! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!
Γέννησα πριν λίγους μήνες!! Ένας όμορφος τοκετός με ένα πολύ όμορφο τέλος για την οικογένεια μου και η αρχή του ταξιδιού μας ξεκινούσε.
Την πρώτη σφαλιάρα την έφαγα όταν το παιδί μου ήταν 5 ήμερων. Βαριά μαστίτιδα σε προχωρημένο στάδιο που ανακαλύφθηκε από μένα!!!! Οοχι από τις μαίες, οοοχιιι. Από μένα! Την τρίτη μέρα που ήρθαμε σπίτι από το απόγευμα προς βράδυ συγκεκριμένα ξεκίνησαν οι πυρετοί… Όλο το βράδυ είχα πυρετικούς σπασμούς. Η απάντηση από τις μαίες που ήρθαν σπίτι; “Μην ανησυχείς, είναι απόλυτα φυσιολογικό, κατεβαίνει το γάλα… Βάζε το μωρό στο στήθος ή βγάζε το γάλα με το χέρι…”
Επειδή έβαζα λάθος στην αρχή το μωρό στο στήθος, οι θηλές μου πληγώθηκαν πολύ. Τάσο πολύ που μου ήταν αδύνατο να θηλάσω. Θήλαζα όσο μπορούσα και άντεχα μέσα στην ήμερα και φυσικά έδινα ξένο γιατί το παιδί πεινούσε. Απόλυτα λογικό. Τέταρτη μέρα το γάλα είχε κατεβεί πλέον για τα καλά, να λερώνω σεντόνια, μπλούζες, παντελόνια και ναι εγώ ακόμα δεν μπορούσα να θηλάσω όσο έπρεπε. Το στήθος άρχισε να ζεματά, να πονάει, να καίει. «Γιατί συμβαίνει αυτό;» ρώτησα τις μαίες. “Είναι φυσιολογικό επειδή έχεις γάλα“.
Και τις πίστεψα. Άλλωστε είναι ειδικές σε αυτά, ξέρουν. Και δωστου οι πυρετοί, οι σπασμοί, οι τάσεις λιποθυμίας, να μην τρώω σωστά, από την αδυναμία να μην μπορώ ούτε καν να σηκώσω το παιδί μου να το ταΐσω… Ευτυχώς που είχα την μαμά μου και έγινε αυτή η μαμά του εκείνες τις μέρες. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, δεν επικοινωνουσα με το περιβάλλον. Το στομάχι μου είχε κλείσει. Το μόνο που σκεφτόμουν όλη μέρα είναι το παιδί. Να θηλάσω το παιδί. Κάτι που δεν μπορούσα!! Και φυσικά ένιωσα άχρηστη μάνα. Ανίκανη. Που δεν μπορώ να κάνω το πιο φυσιολογικό πράγμα για το παιδί μου: να το ταΐσω από το γάλα μου.
Και να τα ζεστα μπανια και να το μασάζ στο στήθος και να βάζω το μωρό στο στήθος και να μην αντεχω τον πονο και φυσικα η καταθλιψαρα μου βαρεσε καλα την πορτα. Δεν ηθελα να το βλέπω, έφευγα απο το δωμάτιο, ελεγα στην μαμα μου να το κανει να σταματησει να μην το ακουω να κλαίει. Φυσικά ως έμπειρη ήξερε οτι έχω επιλόχεια κατάθλιψη. Όλη μα όλη μερα έκλαιγα…
Την πέμπτη μέρα που ήρθαν οι μαίες αντίκρισαν ένα ζόμπι. Ήμουν ένα χάλι μαύρο. Χλωμή, δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου με μαύρα μάτια πρησμενα από το κλάμα. Το στήθος μου πλέον είχε γίνει πέτρα, πολύ βαρύ και ασήκωτο γεμάτο γρομπαλάκια, ζεματούσε, δεν μπορούσες να το ακουμπήσεις, οι θηλές καταπληγωμενες, πρησμενες και όπου επιανες ηταν σαν μπαλάκια μικρα. Οχι, αυτές δεν μου είπαν να πάω να πάρω θήλαστρο να βγάζω το γάλα, άλλα να βάζω το μωρό στο στήθος συνέχεια. Πώς είναι δυνατόν να βάλεις στο στήθος ένα μωρό που σε κλωτσα, σε σπρωχνει, σε μασουλάει και να το αντεξεις; Εδώ την μπλούζα μου δεν άντεχα!
Διάβασα στο ιντερνετ για τα συμπτώματα που ειχα και τελικα ηταν μαστίτιδα. Εκει πήρα μια αποφαση. Μου εκλεισαν ραντεβου στην γιατρό μου και το απόγευμα πήγα. Δεν θα ξεχάσω τα βλέμματα όσων με είδαν στο δρόμο όπως πήγαινα… Φρίκη!
Έβγαλα την μπλουζα, με εξετασε και η απαντηση της ηταν “Κοπέλα μου, έχεις μαστίτιδα και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Τι θελεις να κανεις; Πώς μπορω να σε βοηθήσω;”
Της απάντησα “Θέλω να αποθηλάσω! Δεν θέλω να θηλάσω ξανα, ουτε να ξανα ακούσω για τον θηλασμό!“
Κι ετσι εγινε. Μου εδωσε χάπια για την μαστίτιδα και παυσίπονα για τον πόνο. Χαπακωθηκα καλα καλα και απο την επόμενη μερα ειδα βελτιωση. Ναι το μαρτύριο μου πέρασε, αλλα εγω ειχα τύψεις που δεν θήλασα... Που άκουγα πιστά αυτα που μου έλεγαν αυτες και δεν το έψαξα παραπανω. Που έπεσα στην παγίδα και δεν το εψαξα και το αφησα να κυλίσει τοσες μερες… Αν μου έλεγαν να έπαιρνα ένα θηλαστρο, τωρα το μωρο μου θα έτρωγε αποκλειστικά από έμενα. Ειχα γάλα για 5 μωρα, οχι ενα..
Τελος πάντων αφου συνήλθα και άφησα να περάσουν περιπου 30 μέρες απο τοτε, ενημερώθηκα για τον επαναγαλακτισμο. Έδιωξα όλους τους φόβους, τις κακίες αναμνήσεις, έβαλα πείσμα και είπα θα το δοκιμάσω. Για το παιδί μου ρε γαμωτο. και οτι γίνει. Κι έτσι ξεκίνησα ακολουθώντας οσο πιο πιστα μπορούσα το πρωτόκολλο επαναγαλακτισμου, αυτήν την φορα με πιστοποιημενη σύμβουλο θηλασμού στο πλευρο μου. Απο την πρωτη στιγμη εβγαλα σταγόνες. Χαρα μεγάλη, πετουσααα. Και δωστου αντλήσεις με το θήλαστρο και ξεκίνησε το στήθος να ενεργοποιείται και πάλι και νααα χαρα εγω. Και ξεκινησα να βαζω παλι το μωρο στο στηθος και επιασε με την μια. Στα σύννεφα εγω. Ωσπου 15 μερες πριν το μωρο αρχισε να εχει ασχημα ξεσπάσματα. Το έπαιρνα αγκαλια και σπάραζε στο κλάμα, δεν κοιμόταν ολη μερα, ηθελε να ειναι στην αγκαλια μου. Δεν έτρωγε σωστά, το επαιρνα αγκαλια και το ενιωθα να με σκαναρει περιμένοντας την αντιδραση μου. Με ειδε πολλες φορες να κλαιω και καταλάβαινε οτι δεν είμαι καλα. Έκανα κίνηση να το βαλω στο στήθος και κλάμα, κλωτσιές, δεν ήθελε με τιποτα.
