Πριν κάνω παιδιά νόμιζα ότι δεν μου έφταναν οι ώρες… Πραγματικά πίστευα ότι πηγαίνοντας στη δουλειά, κάνοντας γιόγκα και τις δουλειές του σπιτιού δεν χωρούσε τίποτα άλλο μέσα σε μια μέρα…
Τέσσερα χρόνια και 2 παιδιά μετά, ακόμα και εγώ γελάω με αυτά που σκεφτόμουν παλιά. Τώρα… ξέρω τι θα πει να μην προλαβαίνεις! Έχω δύο δουλειές… το γραφείο και το να φροντίζω τους πάντες στο σπίτι, από τη στιγμή που ανοίγω τα μάτια μου το πρωί, μέχρι την ώρα που θα ακουμπήσει το κεφάλι μου το μαξιλάρι… Κάποιες φορές παίζω με τα παιδιά, αλλά είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να φροντίσω, που το παιχνίδι έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Απλά δεν αντέχω να βλέπω το σπίτι σε μαύρα χάλια και ακατάστατο. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ! Και υπάρχουν στιγμές που βλέπω το σπίτι γεμάτο παιχνίδια, που τότε δεν θα ήθελες να είσαι κοντά μου. Υπάρχουν και άλλες φορές που γυρίζω στο σπίτι από το γραφεί και έχω πολλά ακόμα να τελειώσω μέχρι την επόμενη μέρα. Τα παιδιά με εκλιπαρούν να παίξουμε, και ενώ παίζω μαζί τους, το μυαλό μου μόνο στα παιδιά δεν είναι. Και αυτά το καταλαβαίνουν, φυσικά, και η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη.
Δεν ξέρω αν τα παραπάνω με ενοχλούν τόσο ή άλλες μαμάδες που γνωρίζω, αυτές που θέλουν συνέχεια να σου υποδεικνύουν πόσα λάθη κάνεις, με ενοχλούν περισσότερο! Αυτές που θέλουν να βλέπουν τα πιάτα στο δικό μου νεροχύτη να γίνονται βουνό, που με προτρέπουν να αφήσω τη δουλειά μου, προκειμένου να είμαι “συνεχώς εκεί” για τα παιδιά μου. Αυτές που θα κάνουν χειροτεχνίες και βαψίματα στους τοίχους με τα παιδιά και το σπίτι θα γίνει… ας μην πω. Και που τα παιδιά θα πρέπει να κάνουν 2 ξένες γλώσσες από τα 5 τους.
Δεν παραμελώ τα παιδιά μου! Ίσα-ίσα. Κάνω τα πάντα για αυτά. Μαγειρεύω, πλένω, σιδερώνω, ψωνίζω, τα πηγαίνω στον γιατρό και τόσα άλλα… Και με βοηθάει ο σύζυγος σε όλα πάρα πολύ που αισθάνομαι πραγματικά τυχερή που τον έχω. Ξέρω ότι υπάρχουν τόσες άλλες μαμάδες που τα κάνουν όλα μόνες τους ή που δουλεύουν και αυτές ενώ θα προτιμούσαν να μείνουν στο σπίτι. Πραγματικά λυπάμαι για αυτές της μαμάδες και αναγνωρίζω πόση δύναμη έχουν.
Η κοινωνία μας, όμως, έχει μια αντιφατική γνώμη για το τι να περιμένει κανείς από μια μαμά. Όλες αυτές οι διαφορετικές και αντιφατικές πληροφορίες που παίρνουμε για το τι πρέπει να κάνουμε με μπερδεύουν! Φυσικά δεν μπορούμε να κάνουμε τα πάντα παρά μόνο τα βασικά, αλλά και πάλι… από εμάς εξαρτάται να ορίσουμε το ποια από όλα είναι τα βασικά. Και αφού τα ορίσουμε να συμφιλιωθούμε με αυτή την ιδέα, έχοντας πίστη στον εαυτό μας ότι πήραμε τις καλύτερες αποφάσεις για εμάς και για την οικογένειά μας… χωρίς να μας νοιάζει τι λένε όσοι μας κρίνουν ή να προσπαθώ να αλλάξω σε εκείνους γνώμη.
Αν σκεφτώ τι έκαναν οι γονείς μου για να μεγαλώσουν εμένα και την αδερφή μου, θα τα έλεγα θυσίες. Θα πρέπει και εκείνοι να ήταν εξουθενωμένοι κάνοντας όλα αυτά που έκαναν για εμάς. Όμως, ήξεραν τι ήθελαν: να δώσουν στα παιδιά τους καλύτερες συνθήκες από αυτές που είχαν εκείνοι. Και κάθε μέρα δούλευαν πάνω σε αυτόν τον στόχο.
Μάλλον δεν το συνειδητοποιούσαν τότε, αλλά έδιναν ένα μάθημα σε εμάς, το παράδειγμα της σκληρής δουλειάς και της θυσίας τους, που μου έχει μείνει. Και θέλω να με δουν να δουλεύω σκληρά πάνω στο δικό μου στόχο, ώστε να μην αισθάνονται ενοχές ακολουθώντας αυτοί τον δικό τους.
Κείμενο βασισμένο σε άρθρο της Katelyn Gray, για το scarymommy.com
