Θυμάμαι σαν χτες τον πρώτο καιρό που γέννησα την κόρη μου. Θυμάμαι όλα αυτά τα ανάμικτα συναισθήματα που σε κατακλύζουν τον πρώτο καιρό, τη συνειδητοποίηση της τεράστιας ευθύνης που έχεις απέναντι σε αυτό το πλάσμα, σε συνδυασμό με το κύμα τεράστιας αγάπης, που νομίζεις πως θα ξεχειλίσει και ξεχειλίζοντας θα σε πνίξει. Θυμάμαι πως είναι να παλεύεις καθημερινά να ισορροπήσεις τα συναισθήματα, να κατευνάσεις τον τρελό χορό των ορμονών και να νιώθεις τύψεις κι ενοχές, χωρίς να υπάρχει λόγος. Να σκουπίζεις δάκρυα άρον των άρον, τα οποία δεν μπορείς να εξηγήσεις πως τρέχουν στα μάγουλα.
Τη στιγμή που μια γυναίκα γίνεται μητέρα, έρχεται αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα. Αυτό είναι γνωστό σχεδόν σε όλους μας. Εκείνο που ξαφνιάζει είναι οι απαιτήσεις που οι άλλοι λίγο λίγο καλλιεργούν και τις προτάσσουν σχεδόν ευλαβικά μπροστά σε μία πελαγωμένη και καινούργια στα πράγματα μητέρα.
Μία μεγάλη μερίδα των σημερινών γονέων πάσχει από το σύνδρομο του “βολικού παιδιού”. Κι όσο κι αν αυτό αφορά τις ανάγκες του ίδιου του παιδιού, αυτοί που κυρίως δείχνουν να πλήττονται κατάφορα από το πώς ή πόσο καλύπτονται αυτές οι ανάγκες, είναι οι ίδιοι οι γονείς. Τον μέσο γονέα σήμερα τον ενδιαφέρει περισσότερο, λοιπόν, πώς θα μεγαλώσει ένα ανεξάρτητο παιδί και λιγότερο πώς το ίδιο παιδί μεγαλώνοντας θα είναι ένας ευτυχισμένος ενήλικας. Είναι οι ίδιοι γονείς που με περηφάνια θα δηλώσουν πως το μωρό τους κοιμάται μόνο τους από βρέφος λίγων μηνών, πως δε χρειάστηκε να χαλάσουν τον ύπνο τους και να μοιραστούν το κρεβάτι τους. Θεωρίες και βιβλία να γεμίζουν τις σκέψεις νεοσύστατων γονέων με δοκιμασμένες και πετυχημένες μεθόδους ανεξαρτητοποίησης των βρεφών, στερώντας τους το δικαίωμα να πράξουν σύμφωνα με το ένστικτό τους.
Για να βρεις ως γονιός την απάντηση σε ερωτήματα, που αναμφίβολα θα σου δημιουργηθούν, οφείλεις να σκεφτείς, αλλά και να αμφισβητήσεις. Οφείλεις να σταθείς δίπλα στο παιδί σου και ποτέ να μην το βάλεις απέναντί σου. Η συνήθεια να αντιμετωπίζουμε τα βρέφη ως χειριστικά πλάσματα, που έχουν σκοπό να μας τινάξουν τη ζωή στον αέρα, αν δεν τους επιβληθούμε, είναι το λιγότερο παράλογη και εντελώς παρανοική. Και αυτό γιατί τα βρέφη βρισκονται σε μία διαρκή επαφή με τις ανάγκες τους, αποζητώντας από εμάς να τους δείξουμε τον τρόπο να τις καλύπτουν και όχι να τις παραβλέπουν.
Έχουμε, λοιπόν, στοιχειώδεις ευθύνες απέναντι στα παιδιά μας, όπως το να τους δείξουμε πως πρέπει να διεκδικούν και όχι να παραιτούνται. Έχουμε την υποχρέωση να τους πείσουμε πως μπορούν να μας εμπιστευτούν, ώστε αργότερα να μη δειλιάζουν και να μπορούν να πιστεύουν στους εαυτούς τους. Έχουμε την υποχρέωση να κοιτάξουμε πίσω απ᾽όλα όσα φωνάζει και απαιτεί από το παιδί μας ο κάθε γνωστός ή άγνωστος ειδήμων και να ενημερωθούμε για τα οφέλη της συγκοίμησης, του μακροχρόνιου θηλασμού, της ενσυναίσθησης και να σταματήσουμε να υποφέρουμε από εσωτερικές συγκρούσεις.
Έχουμε την ηθική υποχρέωση να αντιληφθούμε πόσο ανισόρροπο μοιάζει και είναι, να αντιμετωπίζουμε από τη μία σαν ενήλικα ένα παιδί που αποζητάει τη ζεστασιά και την ηρεμία το βράδυ στο κρεβάτι μας και από την άλλη σαν ανήμπορο, κάθε φορά που προσπαθεί να κατάφερει κάτι μόνο του. Και για να το κάνουμε αυτό πρέπει να πάψει να μας απασχολεί κατά πόσο είναι αποδεκτός από τον κάθε πετυχημένο γονέα, που με αυταπάρνηση μεγαλώνει ένα βολικό παιδί, ο τρόπος που επιλέγουμε να μεγαλώσουμε εμείς τα παιδιά μας.
Τότε και μόνο τότε, όταν θα πάψουμε να φοβόμαστε μήπως οι αγκαλιές κακομάθουν τα παιδιά μας, όταν θα καταλάβουμε πως η εκδήλωση της αγάπης μας δημιουργεί ανθρώπους πλήρεις συναισθηματικά και όταν ξεκλειδώσουμε από μέσα μας την κατανόηση και την παρότρυνση προς το παιδί μας, θα έχουμε καταφέρει να τα ασφαλίσουμε για πάντα με μία αδιαπέραστη ασπίδα αυτοπεποίθησης. Τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να δούμε το παιδί μας σε ένα ευτυχισμένο μέλλον, που του ανήκει και στο οποίο δε χωράει καμία παθητικότητα. Μπορείς να του σταθείς εμπόδιο;
