«Ε… Κι εμείς τι πάθαμε;». Σίγουρα είναι μια φράση που την έχετε ακούσει κατά καιρούς! Ίσως να την έχετε παρακούσει κιόλας. Το θέμα με αυτήν τη φράση και ο λόγος που κάθομαι και γράφω τώρα, είναι ότι ακούγεται για τις δικές μας εμπειρίες ως μαθητών, επάνω στην εκπαίδευση. Αφού εμείς τη βγάλαμε καθαρή από τις όλες πιέσεις που μπορεί να δεχθήκαμε και αφού κατάπιαμε ένα σωρό γνώσεις, τότε ως γενιά δίνουμε το πράσινο φως να πάθουν και τα πιτσιρίκια μας το ίδιο. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι!
Το θέμα αγαπητέ φίλε και αγαπητή φίλη, δεν είναι τι πάθαμε, αλλά τι θα μπορούσαμε να γίνουμε!
Αυτό που με νοιάζει είναι πόσοι μαθητές που θα μπορούσαν να παίζουν μουσική και να αγαλλιάζουν οι ψυχές των ανθρώπων, δεν πιάσανε ποτέ τους μουσικό όργανο. Πόσοι καλλιτέχνες δε γνώρισαν ποτέ το πινέλο, πόσοι αθλητές τις αξίες του αθλητισμού. Πόσοι επιστήμονες την ευκαιρία του να κάνουν λάθος και να δοκιμάζουν ξανά. Πόσοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να εμπνέουν τον κόσμο με τον λόγο και τις πράξεις τους, δεν έμαθαν ποτέ να στέκονται και να στηρίζουν τις ιδέες τους.
Και θα μου πεις ότι αυτός που είναι να γίνει, θα γίνει. Και εγώ θα σου πω ότι συμφωνώ μαζί σου. Αλλά είναι και άλλοι τόσοι που θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν. Όχι γιατί δεν είχαν το ταλέντο, αλλά γιατί θάφτηκαν στις λάθος επιλογές.
Και θα μου πεις μετά αν δε κοπιάσεις πώς θα μάθεις; Εγώ θα ήθελα να βρω έναν άνθρωπο που να κόπιασε για κάτι που δεν αγαπάει και να έμαθε πραγματικά! Γιατί η μάθηση είναι μετάνοια. Η αλλαγή του νου. Πόση γνώση κατάπιαμε μέχρι να περάσουμε στο πανεπιστήμιο; Εκεί πραγματικά τα δώσαμε όλα! Κουραστήκαμε! Τι μας έμεινε από αυτό; Μάθαμε κάτι; Αλλάξαμε ως άνθρωποι προς το καλύτερο;
Να ξεκαθαρίσω κάτι! Αγαπώ να δουλεύω! Αγαπώ να δουλεύω σκληρά! Λατρεύω την γλυκιά κούραση που έχεις πριν σε πάρει ο ύπνος και όταν δεν έχω αυτήν την κούραση νιώθω άδειος. Πες με ρομαντικό, πες με όπως θες, αλλά έτσι θέλω να κοιμούνται και τα παιδιά μου. Να έχουν ζήσει μια γεμάτη μέρα με έρευνα, δημιουργία, συνεργασία, χαρά, λύπη, με όλες εκείνες τις αξίες και τις δεξιότητες που απαιτεί ένα μέλλον που αλλάζει ραγδαία και να έρχεται η ώρα του ύπνου και να σκέφτονται να ξυπνήσουν το πρωί και να ξεκινήσουν ξανά.
Αυτό είναι για μένα το σχολείο και είμαι σίγουρος ότι μπορεί να γίνει. Είχα και έχω την τύχη να το ζω!
Καιρός να προχωράμε!
Ο Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος και το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο angelospatsias.com.
