Αγαπητέ μας δάσκαλε,
… δεν γνωριζόμαστε ακόμη. Θα βρούμε το χρόνο συντόμως να τα πούμε, να γνωριστούμε, να συνυπάρξουμε. Εν τω μεταξύ θέλω τόσα να σου πω. Ξέρω ότι για τους επόμενους 10 μήνες όλα γύρω σου γυρίζουν. Εσύ είσαι το κέντρο, το επίκεντρο της ζωής των παιδιών μου. Η πρώτη μου σκέψη είναι πως θέλω να είσαι δίκαιος μαζί τους – όχι καλός αλλά δίκαιος! Η αμέσως επόμενη είναι ότι έστω και για λίγο θα ήθελα να γίνουν και αυτά το κέντρο, το επίκεντρο της δικής σου ζωής. Να νοιαστείς, να ενδιαφερθείς, να υπομείνεις, να τους δείξεις και εσύ τι σημαίνει ανθρωπιά, ανθρωπισμός.
Θέλω να επιστήσω την προσοχή σου στα λόγια ενός μεγάλου στοχαστή, ενός σύγχρονου φιλοσόφου, του Κορνήλιου Καστοριάδη:
“εάν δεν υπάρχει έρωτας μέσα στην εκπαίδευση, δεν υπάρχει εκπαίδευση! Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη – και στο πανεπιστήμιο ακόμη – τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει.”
Ερωτεύσου, λοιπόν, αυτό που διδάσκεις για να σε ερωτευτούν και αυτοί που διδάσκεις. Ακόμη θυμάμαι τους δικούς μου φάρους γνώσης αυτούς τους ανθρώπους που με έκαναν να αγαπήσω τη γλώσσα, να αγαπήσω τις λέξεις. Έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια και όμως είναι σαν να τους βλέπω να μπαίνουν στην τάξη με το βιβλίο στο χέρι για να μου μιλήσουν για την Αργώ του Θεοτόκη και την Ιστορία του Θουκυδίδη.
Για κατακλείδα κρατώ κάτι που έχει πει ο Πλάτωνας – και ένα τραγούδι από τα δικά μου μαθητικά χρόνια – “ακόμα και οι τοίχοι της πόλης εκπαιδεύουν τους ανθρώπους” εκμεταλλεύσου κάθε πέτρα, κάθε πετραδάκι.
