Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν οι σημερινοί γονείς είναι ευτυχισμένοι μέσα στο γάμο τους, έτσι όπως ήταν τους παλιότερους καιρούς. Όλο και περισσότερο βλέπουμε ζευγάρια να χωρίζουν κι ο θεσμός του γάμου να περνάει χρόνο με το χρόνο μεγάλη κρίση. Οι λόγοι σίγουρα είναι πολλοί, ένας απ’ αυτούς ότι τα σημερινά ζευγάρια δίνουν λιγότερο χρόνο και σημασία στη σχέση τους –όταν φτάνει η ώρα να μπουν στο ρόλο του γονέα– κι υπάρχει έντονη η τάση να κάνουν τα παιδιά το κέντρο του κόσμου τους.
Τα πρώτα χρόνια που μπαίνουν σ’ αυτό το ρόλο, επειδή όλα είναι πρωτόγνωρα και τα συναισθήματα έντονα, δε συνειδητοποιούν ότι ο νέος τους ρόλος είναι ένας απ’ τους πολλούς που ‘χουν, μ’ αποτέλεσμα ν’ αφιερώνουν όλο το χρόνο τους στα παιδιά και να ξεχνάνε ότι υπάρχει ανάγκη χρόνου για το σύντροφο κι αποκλειστικά για το ζευγάρι.
Στα σημερινά ζευγάρια είναι εργαζόμενοι κι οι δυο γονείς, πράγμα που δε συνέβαινε σε παλιότερες γενιές όπου η μαμά ήταν αφοσιωμένη στο ρόλο της μητέρας, χωρίς να ήταν εργαζόμενη. Αυτό από μόνο του καθιστά τη σημερινή οικογένεια πολύ πιο απαιτητική, γιατί οι δυο γονείς ταυτόχρονα πασχίζουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, με τις αξίες που μεγάλωσαν εκείνοι, έχοντας παράλληλα αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Προσπαθώντας, λοιπόν, να τηρήσουν το πρότυπο της ελληνικής οικογένειας, αισθάνονται ενοχές αν τυχόν θελήσουν να κάνουν κάτι μόνοι και να μην αφιερώσουν τον ελεύθερο χρόνο τους στα παιδιά τους.
Απ’ την άλλη, υπάρχει ένας βομβαρδισμός ενημέρωσης για θέματα παιδικής διαπαιδαγώγησης, που απ’ τη μια είναι πολύ βοηθητικό, αλλά παράλληλα δημιουργεί άγχος στους γονείς κι ένα μόνιμο ερώτημα: «Είμαι καλός γονιός; Μήπως δεν τα έκανα όλα όπως πρέπει;».
Κι όταν φτάσουμε στο κομμάτι των επιδόσεων, εκεί είναι χειρότερα τα πράγματα. Από πολύ μικρές ηλικίες έχουμε ανεβάσει τόσο τον πήχη στα παιδιά, μ’ αποτέλεσμα να τρέχουμε δεξιά κι αριστερά για τις δραστηριότητες, αφήνοντας ελάχιστο χρόνο για χαλάρωση.
Η σημερινή κοινωνία έχει επιλέξει τα παιδιά να μεγαλώνουν πολύ γρήγορα, να γνωρίζουν πάρα πολλά πράγματα κι οι γονείς επηρεασμένοι απ’ την προοδευτική διαπαιδαγώγηση, να χάνουν τον έλεγχο στο θέμα ορίων, φτάνοντας στ’ άλλο άκρο, βλέποντας μικρά παιδιά ν’ ορίζουν το πρόγραμμα όλης της οικογένειας. Τελικά όλη αυτή η προσοχή κι η παιδοκεντρική ζωή, έχει φέρει ένα καλύτερο αποτέλεσμα;
Μάλλον όχι, μιας και βλέπουμε ευνουχισμένα παιδιά, μεγαλωμένα σε γυάλες κι υπερπροστατευμένα. Ένα παιδί χρειάζεται χώρο, να μάθει απ’ τη ζωή, να γελάσει, να κλάψει, να νιώσει μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, να μάθει ν’ επιλύει τα προβλήματα της καθημερινότητας από μικρή ηλικία, να πέφτει και να σηκώνεται και μέσα απ’ όλο αυτό το ταξίδι να εξελίσσεται και να στέκεται στα πόδια του.
Απ’ την άλλη, βλέπουμε αγχωμένους γονείς κι αρκετές φορές καταπιεστικούς, που δεν αφήνουν χώρο στα παιδιά τους να αναλάβουν πρωτοβουλίες και σταδιακά –χωρίς να το συνειδητοποιούν– οδηγούν οι ίδιοι την σχέση τους στην καταστροφή, εφόσον δεν έχουν ποτέ χρόνο κι επικοινωνία με τον άνθρωπό τους.
Ένα παιδί είναι πολύ σημαντικό μέλος της οικογένειας κι όσοι σύντροφοι το είδαν σαν τρίγωνο όπου όλες οι πλευρές είναι σημαντικές, κέρδισαν απ’ αυτή την εμπειρία κι έζησαν μέσα σε μια ευτυχισμένη οικογένεια, μεγαλώνοντας υγιή παιδιά. Όσοι φόρεσαν το καπέλο του γονιού και πέταξαν το καπέλο του συντρόφου, τελικά και δε χάρηκαν την οικογένεια και δεν κατάφεραν να δουν ευτυχισμένα τα παιδιά τους.
Ο ρόλος του γονιού δεν είναι εύκολος, όμως επειδή ο καθένας μας είναι διαφορετικός, εμπιστευτείτε το ένστικτό σας και το παιδί σας κι απολαύστε αυτό το πολύτιμο ταξίδι με το σύντροφό σας, γιατί είναι συναρπαστικό. Τα λάθη πάντα θα υπάρχουν κι είναι μαθήματα, σχολείο καλού γονιού δεν υπάρχει, όμως ευτυχισμένο ζευγάρι σίγουρα κάνει ευτυχισμένα παιδιά.
