Η μητρότητα είναι μια υπέροχη εμπειρία, αλλά ταυτόχρονα, είναι και μια απαιτητική διαδικασία που απαιτεί υπομονή, αντοχή και ωριμότητα. Και είναι ακόμη πιο δύσκολη για μια γυναίκα που βρίσκεται με ένα παιδί στην αγκαλιά πάνω στην εφηβεία της, όταν πρακτικά είναι κι εκείνη παιδί. Αυτή η γυναίκα έγινε μαμά στα 17 της χωρίς να έχει κάπου να στηριχτεί πέρα απ’ τον εαυτό της. 17 χρόνια μετά, μοιράζεται μαζί μας το πόσο καμαρώνει για την κορούλα της και όσα η ίδια έχει καταφέρει.
«Στην εφηβεία σου, δεν γίνεσαι μάνα επειδή το θέλεις ή το έχεις προγραμματίσει. Δεν είναι απόρροια μια σχέσης που ωρίμασε, καθαρής σκέψης ή, έστω, θείας φώτισης.
Είναι απλώς το αποτέλεσμα μιας σειράς τυχαίων αποφάσεων – να κάνεις σεξ χωρίς προφύλαξη, να αμελήσεις το χάπι της επόμενης μέρας, να μην το συζητήσεις με κανέναν ή… να χάσεις το λεωφορείο για την κλινική.
Από τη στιγμή που έχασα εκείνο το λεωφορείο, ήξερα ότι θα γίνω μια ανήλικη μητέρα. Με κυρίευσε ταυτόχρονα ενθουσιασμός και μελαγχολία. Ενθουσιασμός γιατί ένιωσα ξαφνικά πολύ θαρραλέα και μελαγχολία γιατί κατάλαβα ότι η ζωή μου δεν θα ήταν ποτέ πια ίδια. Βλέπετε, ήμουν το ξύπνιο κορίτσι που ήταν μέσα σ’ όλα χωρίς να μπλέκει ποτέ, που έπαιρνε καλούς βαθμούς χωρίς πολύ κόπο και σίγουρα θα σπούδαζε μια μέρα.
Με λίγα λόγια, δεν ήμουν “η έφηβη που έμεινε έγκυος απ’ το κεφάλι της το κούφιο”. Ώσπου… ήμουν!
Το κακό ήταν πως, μετά το θάνατο του πατέρα μου, η σχέση με τη μητέρα μου είχε γίνει πολύ κακή κι εγώ νόμιζα ότι μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου και να τριγυρίζω από σπίτι σε σπίτι με τον φίλο μου – που μου έριχνε και 10 χρόνια. Σ’ εκείνη, λοιπόν, δεν είπα τίποτα και σ’ εκείνον είπα ότι δεν ξέρω τι θα κάνω. Η αδιαφορία του και για τις δύο πιθανές εκδοχές θα ‘πρεπε να μου πει κάτι, αλλά ήταν πολύ νωρίς για να το σκεφτώ.
Τη μέρα που έκλεισα τα 17, ήταν η μέρα που άρχισαν οι ναυτίες και οι εμετοί. Το έζησα μόνη μου για ένα τετράμηνο, ζώντας σαν άστεγη σε σπίτια φίλων, ώσπου βρέθηκα στο νοσοκομείο με μια σοβαρή μόλυνση και δεν με έπαιρνε άλλο πια.
Πήρα τη μητέρα μου για να μου δώσει τα στοιχεία που ήθελαν στο νοσοκομείο, της είπα για τη μόλυνση και πάνω στην κουβέντα πέταξα κι ένα “είμαι και τεσσάρων μηνών έγκυος”. Και πριν προλάβει ν’ αντιδράσει, της είπα με αποφασιστικότητα, “Είναι το παιδί μου!”.
Καθώς ανακοίνωνα την πιο σημαντική απόφαση της ζωής μου στη μάνα μου, ένιωθα τους χτύπους της καρδιάς μου ν’ ανεβαίνουν. Ήταν η στιγμή που αποφάσισα να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου και να μην επιτρέψω να γίνω ακόμη μία έφηβη που αφήνει μια απρόοπτη εγκυμοσύνη να της καταστρέψει τη ζωή.
Μόλις βγήκα απ’ το νοσοκομείο, πήρα σβάρνα τις υπηρεσίες για να έχω όση βοήθεια μπορούσα και να πάρω τη σύνταξη που έπαιρνε η μάνα μου μετά το θάνατο του πατέρα μου – για τα έξοδα της ανατροφής μου. Νοικιάσαμε ένα μικρό σπίτι, άρχισα να μαγειρεύω, να κάνω τις δουλειές του σπιτιού και έκοψα όλες τις κακές συνήθειες που διατηρούσα όσο έτρεχα να ξεφύγω απ’ την πραγματικότητα.
Το ανακοίνωσα στους φίλους μου, οι οποίοι βοήθησαν όσο μπορούσαν – τι να ξέρει, άλλωστε, ένας έφηβος για το πως φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο και πώς το μεγαλώνεις μετά;
Λίγο μετά που έφερα την κορούλα μου στον κόσμο, ο μπαμπάς της κι εγώ χωρίσαμε, όπως ήταν αναμενόμενο.
Σήκωσα ξανά τα μανίκια, έπιασα δουλειά σε εστιατόριο, γράφτηκα σε νυχτερινό και πήρα το απολυτήριό μου. Δεν ήταν δυνατόν να μεγαλώσω την κόρη μου κάνοντας δουλειές του ποδαριού μια ζωή. Πάντα ήμουν φιλόδοξη και πίστευα ότι θα τα καταφέρω καλά στη ζωή, αλλά ύστερα απ’ όλ’ αυτά, το αληθινό μου κίνητρο δεν είχε να κάνει τόσο με μένα όσο με το κοριτσάκι μου. Η ζωή μου ήταν πια συνυφασμένη με τη δική της.
Καθώς το κορίτσι μου μεγάλωνε, έκανα οτι μπορούσα για να της εξασφαλίσω το καλύτερο δυνατό μέλλον. Άλλαξα 3-4 δουλειές και παράλληλα πήρα το πτυχίο μου στη διοίκηση επιχειρήσεων. Ώσπου έγινα κι εγώ μια γυναίκα… καριέρας!
Τα παρουσιάζω έτσι όμορφα, αλλά η αλήθεια είναι ότι για να συμβούν ολ’ αυτά περάσαμε κι οι δυο μας πολλές δύσκολες στιγμές. Εκείνη δεν τις θυμάται όλες, αλλά εγώ ζορίζομαι ακόμη όταν βλέπω τις παλιές μου φίλες να κάνουν παιδιά και να το χαίρονται αληθινά χωρίς να ανησυχούν για όσα έπρεπε να ανησυχώ εγώ.
Όμως όλ’ αυτά δεν έχουν πολύ σημασία γιατί η μικρούλα μου είναι πια 17 χρονών γυναίκα, στη ίδια ηλικία που ήμουν όταν την κουβαλούσα στην κοιλιά μου. Είμαι περήφανη γι’ αυτήν, παίζει μουσική σαν βιρτουόζος, κάνει στίβο σαν πρωταθλήτρια και ονειρεύεται μια μέρα να σπουδάσει… σαν τη μαμά της.
Προχθές είχε τα γενέθλιά της και περάσαμε όλη την ημέρα μαζί. Στο τέλος με ευχαρίστησε που είμαι “η τέλεια μαμά”. Κι εγώ την ευχαρίστησα που ήρθε στη ζωή μου και με ώθησε να δίνω τον καλύτερό εαυτό μου σε ότι κάνω!»
