Όταν είσαι δευτερομάνα ξέρεις. Ξέρεις τι είναι σελτεδάκι, ξέρεις να διπλώνεις το καρότσι με ένα χέρι σε 3”, ξέρεις να θηλάζεις σε 250 διαφορετικές στάσεις, γενικά ξέρεις. Εκτός αυτών όμως, ξέρεις το πώς πού και γιατί θέλεις να γεννήσεις. Είσαι λίγο ανεπιθύμητη στο ιατρείο του μαιευτήρα γιατί δεν ψαρώνεις με όποια μπούρδα σου σερβίρει για να σε προετοιμάσει για μια ωραιότατη καισαρική.
Κι εγώ ήξερα πως ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά – όπως και το πρώτο μωρό – αλλά δε μου έφτανε αυτό. Ήμουν πολύ πιο υποψιασμένη και διαβασμένη από πριν. Ήθελα έναν τοκετό φυσικό, έναν τοκετό λίγο πιο “γύρισε στη φύση” χωρίς παρεμβάσεις. Κάπως όπως γεννούσαν οι γιαγιάδες μας, όχι στα χωράφια αλλά τόσο απλά, με ένα όμως έξτρα μαξιλαράκι ασφαλείας πως μάλλον δεν θα πεθάνω από ακατάσχετη αιμορραγία.
Έψαξα από δω, κοίταξα από κει, άλλαξα και ξανάλλαξα γιατρό, και τελικά βρήκα τον πιο υπέροχο, από αυτούς που δεν έχει πολλούς. Από αυτούς που θυσιάζουν όλη τους τη βολή προκειμένου να σε αφήσουν να ακούσεις το σώμα σου και να ακολουθήσεις τη φύση σου.
Στο τελευταίο μας ραντεβού είχα φτάσει 39+6 και μου είπε με το πιο καθησυχαστικό ύφος: “Το μωρό είναι ακόμα ψηλά, δε νομίζω να θα έχουμε πολύ σύντομα νέα του”.
“Και τώρα τι θα κάνουμε;”, ρώτησα πανικόβλητη! Είχα ακούσει για προκλήσεις, ραντεβού, υπόθετα, τοκετούς που δεν προχωρούσαν και φυσικά καισαρικές! Αλλά αυτός μου απάντησε απλά:
– Τίποτα. θα κλείσεις ένα ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα
– Κι αν δεν έρθει πάλι;
– Ε, θα κλείσεις κι άλλα ραντεβού! Η κύηση των γυναικών διαρκεί ως 42 εβδομάδες, τι αγχώνεσαι, έχουμε ακόμα καιρό! Μετά από 3 μέρες βέβαια, το μπουρεκάκι μου αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα του. Χωρίς να το πιέσει κανείς, χωρίς βιασύνες και άγχη. Αν ήταν άλλος θα με είχε χώσει μέσα και θα έβαζε τη μαία του να χοροπηδάει πάνω στην κοιλιά μου μπας και κατέβει το μωρό. Όμως τα μωρά ξέρουν πολύ καλύτερα από εμάς πότε είναι έτοιμα να ξεμυτίσουν, γιατί δεν τα αφήνουμε στην ησυχία τους;
Κι αφού με έπιασαν οι πόνοι πήγα στο μαιευτήριο και μου έκαναν όλες αυτές τις εξετάσεις που είναι πολύ αστείες γιατί ενώ σε τυλίγει ο καρδιολόγος με καλώδια, εσύ διπλώνεσαι στα δύο για λίγο, σταματάει έντρομος, ηρεμείς, συνεχίζει, διπλώνεσαι, σταματάει και πάει λέγοντας. Και κάπου εδώ τελειώνει η “νοσοκομειακή” μου εμπειρία. Γιατί αμέσως μετά με πήγαν σε ένα δωμάτιο τύπου κυριλέ ξενοδοχείου, από αυτά που τα πληρώνεις και λίγο παραπάνω γιατί σε πιάνουν οι largίλες σου με bonus track, μπανιεροπισίνα.
Και μιας και ήταν Ιούνιος μήνας, σκέφτηκα “Πότε θα ξαναμπώ σε πισίνα; Του χρόνου κι αν είμαι τυχερή” κι έτσι αποφάσισα να εκμεταλλευτώ αυτή την τελευταία ευκαιρία που μου δινόταν κι ας ήταν μπανιεράκι τύπου γούρνα. Με τα πολλά έβγαλα όλους τους πόνους μέσα στο νερό παρέα με ένα παπάκι και δεν κατάλαβα τίποτα! (εντάξει σχεδόν τίποτα!). Χωρίς αναλγητικά, ενέσεις κι επισκληρίδιο, αφού το νερό από μόνο του δρα σαν φυσικό αναλγητικό.
Και μετά από λίγο, “Έρχεται, σπρώξε λίγο ακόμα, μπράβο τα πας πολύ καλά, βλέπω το κεφαλάκι, μια σπρωξιά ακόμη, ήρθε!!!!” Έτσι απλά, χωρίς πίεση, χωρίς καμία παρέμβαση από κανέναν, έτσι όπως μόνο η φύση ξέρει να μας καθοδηγεί!
Σε όλη τη διάρκεια του τοκετού επικρατούσε μια ηρεμία και μια χαλαρότητα τύπου έχουμε πάει εκδρομή (χωρίς παιδιά) και αράζουμε λίγο στο τζάκι με τα κρασιά μας. Μόνο κάτι νοσοκόμες μπαινόβγαιναν πού και πού, με κοίταζαν με απορία και ρωτούσαν “και δεν της βάλτε επισκληρίδιο;;;” (μτφ. OMG, πώς το κάνετε αυτό;;; Θα την πεθάνετε την κοπέλα!!)
Εννοείται πως ο άντρας μου ήταν εκεί δίπλα μου, να μου δίνει δύναμη και… να κάνει σχεδόν live ανταπόκριση του τοκετού με όλη την υφήλιο! Και εννοείται πως κι ο γιατρός μου ήταν εκεί όλη την ώρα, διακριτικά αλλά εκεί. Έφυγε μόνο για να πάρει ένα καφέ και εγώ του ζήτησα επιτακτικά μια σοκολάτα, την οποία και μου έφερε!!
Και το καλύτερο σας το φύλαξα για το τέλος! Μόλις γεννήθηκε το μπουρεκάκι, το πήρα στην αγκαλιά μου, το ψευτοθήλασα, έκανα ένα ντουζάκι και αμέσως μετά μου λέει η μαία “Να φωνάξουμε τώρα τη Δανάη να γνωρίσει τον αδερφό της;”
“ΓΙΝΕΤΑΙ;;;;;”
“Μα και βέβαια γίνεται!!”
Και κάπως έτσι η Δανάη γνώρισε τον μικρό της αδερφό 10′ αφότου ήρθε στη ζωή μας! Και αυτό ήταν μαγικό! Σε μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μας όλη η οικογένεια ήταν μαζί. Κανείς δεν αποκλείστηκε από τα δρώμενα, κανείς δεν έμεινε μακριά από τη μαμά για 4 μέρες!
Μακάρι να μπορούσα να κάνω άλλα 4 παιδιά για να τα γεννήσω όλα με αυτόν τον υπέροχο τρόπο! (Νάσο όχι, ηρέμησε, κουβέντα να γίνεται!)
