Η ώρα είναι 11:30 το βράδυ και στο σπίτι επικρατεί επιτέλους ησυχία. Στο μυαλό σου όμως γίνεται κακός χαμός… Τα παιδιά έχουν κοιμηθεί («έφτιαξαν άραγε τα δύο μικρότερα τις τσάντες τους για αύριο;», «τον μεγάλο δεν πρόλαβα καθόλου να τον δω, πάλι είχε φροντιστήριο 4 ώρες. Το νιώθω ότι αυτό τον καιρό δεν τα πηγαίνει καλά με το κορίτσι του, τον βλέπω προβληματισμένο. Ίσως αύριο προλάβουμε λίγο να τα πούμε όσο τα μικρά θα έχουν αγγλικά και ρυθμική…»), ο σύντροφός σου στο διπλανό δωμάτιο στέλνει κάποια τελευταία αρχεία που δεν πρόλαβε για τη δουλειά («μου είπε ανήσυχος όσο μάζευα το τραπέζι του βραδινού ότι έπρεπε να τα έχει στείλει από το μεσημέρι, αλλά εκείνη την ώρα ο μικρός θυμήθηκε σε πανικό ότι δεν έχει μπλοκ ακουαρέλας και αύριο έχουν εικαστικά, οπότε τα παράτησα όλα και έφυγα για το βιβλιοπωλείο μήπως το προλάβαινα ανοιχτό – δεν το πρόλαβα. Αύριο το πρωί θα έχουμε δράματα και δεν με παίρνει να αργήσω στη δουλειά…»).
Τα πάντα γύρω σου μοιάζουν ήσυχα, αλλά εσύ δεν τα προσέχεις. Γιατί μέσα σου επικρατεί ένα μικρό χάος. Σκέψεις, ανησυχίες, φόβοι, ανάκατα με λίστες για δουλειές και ψώνια, ημερολόγια και υποχρεώσεις. Όλα ένα κουβάρι στο μυαλό σου.
Στέκεσαι για μια στιγμή και αναρωτιέσαι: Από πότε έχουμε να μιλήσουμε με τον άντρα μου οι δυο μας, για εμάς, για πάνω από 10’ χωρίς να μας διακόψει κάτι; Θέλω να μπορώ να κάθομαι, να τον κοιτάζω στα μάτια και να τον ακούω αληθινά. Να του αφιερώνω χρόνο, να μου λέει πώς ήταν η μέρα του, να του μιλάω για τη δική μου… Να συζητάμε για τα παιδιά, για εμάς, για όσα αγαπάμε… Να έχουμε τη σωστή και αποδοτική επικοινωνία που είχαμε.
Με τα παιδιά μιλάμε, είμαστε κοντά, αλλά όχι όσο θέλω. Θέλω να βρίσκω χρόνο να περνάω με καθένα ξεχωριστά – ξέρω πόσο το χρειαζόμαστε όλοι μας. Να ακούω ό,τι θέλουν να μοιραστούν μαζί μου, χωρίς να τρέχουν στο πίσω μέρος του μυαλού μου άλλα δέκα πράγματα. Να τους μιλάω μέσα απ’ την καρδιά, όχι μέσα από το φορτωμένο μου μυαλό…
Θέλω με όσους αγαπώ να επικοινωνώ με αγάπη. Ούτε με άγχος, παρασυρμένη από όλους μου τους ρόλους, ούτε με φόβο ξεγελασμένη από όσα βλέπω να έρχονται ή με θυμό παγιδευμένη στον εγωισμό μου. Να έχω δυνατές σχέσεις, σχέσεις ουσίας με στόχο και σκοπό! Και εμπιστοσύνη… εμπιστοσύνη προς τα παιδιά μου, εμπιστοσύνη παιδιού προς γονέα και κυρίως εμπιστοσύνη στον άντρα μου.
Τις μέρες που είναι πιο δύσκολες από τις άλλες, χάνω την ελπίδα μου. Εκείνες όμως τις στιγμές που επικοινωνώ με αγάπη, τη βλέπω να φουντώνει.
Ναι, στη ζωή όλα κερδίζονται. Αρκεί να έχεις τη θέληση, όπως λέει η ψυχίατρος και ψυχοθεραπεύτρια Δρ. Μαρία Λεβέντη. Έχω ακούσει την κα Λεβέντη να μιλάει για τη διατήρηση του πνεύματος της σχέσης των δύο γονέων σε ένα υγιές κλίμα, μέσω της δημιουργικής αυτοπεποίθησης και όχι μέσα από τον εγωισμό που πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι εκφράζουμε είτε απέναντι στα παιδιά μας, είτε απέναντι στον σύντροφο μας ή ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Με εμπνέουν οι ομιλίες της. Ίσως ο τρόπος που μιλάει και οι πληροφορίες που δίνει. Καθόλου σύνθετες, με απλά λόγια και ακουμπάει την καρδιά, σαν να μιλάει σε μένα και μόνο σε μένα. Άκουσα για το νέο της σεμινάριο το «Fight4Hope», ένα τρίωρο βιωματικό σεμινάριο για όσους θέλουν να «παλέψουν» με την ελπίδα, για να γίνουμε νικητές στις σχέσεις μας!
Θέλω να παλέψω με την ελπίδα. Να δώσω τη μάχη με όσα με εμποδίζουν να επικοινωνώ, με αγάπη, με όσους αγαπώ.
Κάλεσε στα τηλέφωνα 210 5561961 & 6945 721449, λέγοντας ότι καλείς από το babyradio για να κλείσεις σήμερα τη θέση σου στο σεμινάριο «Fight4Hope»
Ραντεβού το Σάββατο 5 Οκτωβρίου και ώρα 17.00μ.μ. στο κτίριο της Σφαιρικής Αντίληψης στην οδό Οδυσσέα Ανδρούτσου 33 στη Βούλα!
Περισσότερες πληροφορίες: εδώ
