Ακούστε το παιδί σας…!
Μία πρόκληση για τους γονείς εξαιρετικής σημασίας.
[babyPostAd]Βλέπετε κάποια «ύποπτη» συμπεριφορά; Είναι επιθετικό; Πιθανότητα δεν κάνετε λάθος, μάλλον έχετε δίκιο! όσων χρόνων κι αν είναι το παιδί σας, εσείς σα γονιός, έχετε πάντα τον πρώτο λόγο! Τι σημαίνει αυτό; Ότι εσείς και ο/η σύζυγος είστε τα μόνα άτομα που έχετε καθημερινή και πολύωρη επαφή μαζί του σε κανονικές συνθήκες, συνεπώς είστε οι πλέον κατάλληλοι για να μιλήσετε για τις αντιδράσεις του. Παρόλα αυτά όμως γιατί νιώθετε ανήμποροι να κάνετε κάτι;
Τα χέρια σας είναι δεμένα όχι πάντα από την έλλειψη γνώσεων για την αντιμετώπιση της κατάστασης, αλλά από την ίδια τη φύση των σχέσεων μέσα στην οικογένεια.
Οι συναισθηματικές ανάγκες των μελών της οικογένειας πολλές φορές έρχονται σε σύγκρουση. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι το υγιές παιδί αντιδρά σε εντολές που έρχονται «εκ των άνω» με τον αντίθετο τρόπο. Αυτό είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό μέσα σε λογικά πλαίσια! Πρόκειται για μια φάση που αρχίζει από τα δυο του περίπου χρόνια και η οποία όμως μπορεί να διατηρηθεί εφόρου ζωής, ιδιαίτερα, σε παιδοκεντρικές οικογενειακές δομές, όπως είναι η παραδοσιακή ελληνική.
Με το «έτσι θέλω…»
Η ελληνική οικογένεια επενδύει πολλά όνειρα και ελπίδες στα παιδιά της. Πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά είναι «αναγκασμένα» να υλοποιήσουν απωθημένες επιθυμίες των γονιών και να σηκώσουν το βάρος μια ευθύνης που στην πραγματικότητα σχετίζεται με την ευημερία των γονιών τους ή ακόμη και της ευρύτερης οικογένειας στην οποία ανήκουν. Αν δεν είναι αυτό έμμεσος και ύπουλος συναισθηματικός εκβιασμός, χωρίς βέβαια οι γονείς να έχουν καμιά κακή πρόθεση, τότε τι είναι; Πόσες φορές και εμείς οι ίδιοι οι ενήλικες δεν είχαμε ακούσει όταν είμαστε παιδιά εκείνη τη φράση: «το κάνω για το καλό σου;» Σκεφτείτε όμως πως αισθανόσασταν εσείς όταν σαν το έλεγαν οι δικοί σας γονείς. Οπωσδήποτε κάθε άλλο παρά ωραία κι αυτή η αντίδρασή σας ως παιδιά ήταν απολύτως φυσιολογική. Δεν είναι λοιπόν καθόλου δίκαιο να ζητάμε από τα παιδιά να απομακρυνθούν από τον πραγματικό τους εαυτό και να γίνουν κάτι άλλο που σχετίζεται με αυτό που εμείς, ως γονείς θέλουμε ή έχουμε αποφασίσει γι’ αυτά. Πολλές φορές έχουμε κάτι στο μυαλό μας και προσπαθούμε να το επιβάλουμε στα παιδιά, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι αυτό το κάτι αφορά εμάς, τις επιθυμίες μας, τους στόχους μας ως ξεχωριστά άτομα, μπορεί όμως να μην αφορά και να μην ταιριάζει καθόλου ούτε στην ιδιοσυγκρασία, ούτε στην ψυχοσύνθεση, ούτε στη νοοτροπία του παιδιού μας που δεν παύει να είναι ένας άλλος, ξεχωριστός άνθρωπος που έχει τις δικές του ανόμοιες ανάγκες.
Αυτά είναι όλα όσα πρέπει να ξέρετε για την περιποίηση του νεογέννητου τις πρώτες εβδομάδες
Οι καταστροφικές συνέπειες της βίας
Η βία σωματική ή ψυχολογική γεννά βία και δεν υπάρχει καλύτερη εφαρμογή αυτού του ρητού από την περίπτωση πάρα πολλών οικογενειών. Σκεφθείτε τη γελοιογραφία γνωστού σκιτσογράφου που έχει δημοσιευθεί παλιότερα σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα. Δείχνει έναν πατέρα που μόλις έχει χαστουκίσει το γιο του, να του λέει: «Δε σου είπα ρε να μην είσαι επιθετικός;» Στην πραγματικόττηα όμως τις δίδαξε στο παιδί του; Ναμ ην είναι όντως επιθετικό ή αντίθετα ότι οι «παντοδύναμοι μεγάλοι» έχουν επιβιώσει, εξελιχθεί και κερδίσει στη ζωή χάρη στην επιθετικότητα;
Τα λόγια διδάσκουν μια φορά, οι πράξεις και το παράδειγμα πολύ περισσότερο. Είναι εξαιρετικά σημαντικό το τι πρότυπα δίνουμε στα παιδιά, όπως επίσης το τι σχέσεις παρατηρθούν και διαισθάνονται στην οικογένειά τους. Αν άλλα βλέπουν στην πράξη και άλλα ακούν σαν διδαχή, είναι λογικό να αντιδράσουν αρνητικά, γιατί τους είναι αδύνατον να διαχειριστούν σ’ αυτές τις τρυφερές ηλικίες το λογικό χάσμα που δημιουργείται από την ασυμφωνία λόγων και πράξεων των «μεγάλων». Η πιο πιθανή αντίδραση μάλιστα είναι η αυξημένη επιθετικότητα. Είναι λοιπόν φανερή πλέον η ανάγκη να επιστρατεύσουμε άλλα όπλα, αυτά της ανοχής, της αλληλεγγύης, της χιλιοειπωμένης, μα ελάχιστα εφαρμοσμένης κατανόησης.
Εδώ όμως χρειάζεται προσοχή, γιατί όλα τα παραπάνω δε σημαίνουν έλληψη ορίων. Όρια έχουμε όλοι, για να ζήσουμε σε οργανωμένες κοινωνίες με όλα τα οφέλη, που αυτό συνεπάγεται. Πόσο μάλλον τα παιδιά που δοκιμάζουν συνεχείς «αναταράξεις» με την πρόοδο της εξέλιξής τους και την ορμονική «καταιγίδα» στην εφηβεία, μέχρι την ενηλικίωση και ακόμη παραπέρα. Τα παιδιά προκαλούν μάλιστα τους ενήλικες και ιδιαίτερα τους γονείς, να τους βάλουν κανόνες, ώστε να μπορέσουν έτσι να οργανώσουν το χάος μέσα τους, για να νιώσουν την ασφάλεια ότι κάποιος είναι πιο δυνατός και τα προστατεύει, χωρίς να τα φυλακίζει, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους.
Οι κανόνες όμως που πρέπει να μπουν χρειάζεται να είναι ελαστικοί αλλά παράλληλα και σταθεροί και μάλιστα χρειάζεται να υποστηρίζονται με παραδείγματα ζωντανά των ίδιων των γονιών. Η δυσκολία για άλλους είναι πιο μεγάλη, για άλλους πιο μικρή. Το πώς θα πετύχουμε αυτή τη λεπτή και συνεχώς εναλλασσόμενη ισσοροπία αποτελεί μια μεγάλη αλλά όμορφη πρόκληση.
Πηνελόπη Μανιατέα, Ψυχολόγος
Πηγή: lovebaby.gr
