Η Chrissy Teigen μιλά ανοιχτά για την μάχη της με την επιλόχειο κατάθλιψη
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της και της μητρότητας, η Chrissy Teigen έχει υπάρξει απόλυτα ειλικρινής ως προς τις εμπειρίες της. Από τις δυσκολίες που αντιμετώπισε κατά την εξωσωματική της μέχρι το χιούμορ για τις ραγάδες, τα στήθη που τρέχουν γάλα και τα κιλά που δεν φεύγουν.
Με μια ανοιχτή επιστολή αποκαλύπτει όλα όσα έζησε, ώστε να βοηθήσει τις νέες μαμάδες να εντοπίσουν και να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. “Όλοι ήξεραν – εκτός από εμένα – οτι απο τον Δεκέμβριο αντιμετωπίζω την επιλόχειο κατάθλιψη. Πώς γίνεται να νιώθω έτσι ενώ όλα είναι τόσο υπέροχα; Ένιωθε τόσο λάθος το να μην είμαι καλά…”
Ένα γράμμα σε κάθε μαμά που δεν έχει την τέλεια ζωή που ονειρευόταν…
Όλοι παρατήρησαν οτι η Chrissy ήταν διαφορετική μετά τον τοκετό της και η ίδια δεν ήθελε να το κρατάει κρυφό πια:
- Ο φυσικός πόνος: “Η μέση μου, οι ώμοι μου, ακόμη και οι καρποί μου πονούσαν. Δεν είχα όρεξη. Περνούσαν ακόμη και δύο ημέρες χωρίς να βάλω μπουκιά στο στόμα μου και αυτό είναι πολύ περίεργο για εμένα. Ένα πράγμα που παρατήρησα ήταν το πόσο απότομη ήμουν με τους ανθρώπους”
- Δεν έφευγα ποτέ από το σπίτι: “Τις περισσότερες μέρες τις περνούσα ακριβώς στο ίδιο σημείο του καναπέ και σπάνια έβρισκα δύναμη για να πάω μέχρι το κρεβάτι. Ο John κοιμόταν μαζί μου στον καναπέ μέχρι και 4 μέρες συνεχόμενα. Είχα τα ρούχα μου στο σαλόνι, ώστε να μην χρειάζεται να πηγαίνω στο δωμάτιο όταν ο John έλειπε στη δουλεια. Και έκλαιγα διαρκώς… “
- Στο οτι ένιωθα δυστυχισμένη: “Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήμουν τόσο δυστυχισμένη. Το απέδιδα στο ότι ήμουν κουρασμένη. Σκεφτόμουν : Μπορεί πλέον να μην είμαι χαζοχαρούμενη. Ίσως να προορίζομαι απλά για να είμαι μητέρα”
- Όταν επιτέλους το κατάλαβα: “Πριν τις διακοπές πήγα στον ψυχοθεραπευτή μου. Ο John, κάθισε δίπλα μου. Κοίταξα τον γιατρό μου με δυσκολία καθώς ήμουν κουρασμένη που πονούσα. Που κοιμόμουν στον καναπέ. Που ξύπναγα και περπατούσα μόνη στο σαλόνι του σπιτιού τη νύχτα. Που έκανα εμετό. Που εμπιστευόμουν λάθος ανθρώπους. Που δεν απολάμβανα τη ζωή μου. Που δεν συναντούσα τους φίλους μου. Που δεν είχα ενέργεια να πάω μια βόλτα το μωρό μου. Ο γιατρός μου έβγαλε ένα τετράδιο και άρχισε να απαριθμεί τα συμπτώματά μου. Εγώ έλεγα «Ναι, ναι, και αυτό, ναι». Έτσι βγήκε η διάγνωση μου: Επιλόχειος κατάθλιψη και άγχος”
- Για να είμαι ειλικρινής: “Ξεκίνησα αντικαταθλιπτικά, τα οποία βοήθησαν πολύ. Ξεκίνησα να μοιράζομαι τα νέα με τους φίλους και την οικογένεια μου – ένιωθα οτι άξιζαν να μάθουν την εξήγηση του γιατί ήμουν έτσι. Δεν ήξερα πώς να το πω ώστε να γίνει πιο εύκολο – απλά το έλεγα. (Ακόμα δεν μου αρέσει να λέω επιλόχειο κατάθλιψη. Η λέξη κατάθλιψη τρομάζει πολύ κόσμο. Πολλές φορές μέχρι και σήμερα λέω απλά έχω επιλόχειο.)
- Ποτε δεν πίστευα οτι θα συμβεί σε εμένα. “Κοίταζα τη Luna κάθε μέρα, εντυπωσιασμένη. Δεν πίστευα οτι συνέβη σε εμένα. Δεν το περίμενα. Είχα μια τέλεια ζωή και όλη τη βοήθεια που χρειάζομουν. Είχα τον άντρα μου, τη μαμά μου, μια νταντά. Αλλά η επιλόχειος κατάθλιψη δεν κάνει διακρίσεις. Δεν μπορούσα να το ελέγξω. “
- Ο λόγος που μιλάω: “Πολλοί άνθρωποι στον κόσμο έρχονται αντιμέτωποι με την κατάσταση μου και δεν έχουν ούτε βοήθεια, ούτε οικογένεια, ούτε πρόσβαση σε επιστήμονες υγείας. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν δεν είχα όλη τη βοήθεια που χρειαζόμουν. Κοιτάω τριγύρω μου και δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν οι άνθρωποι καθημερινά. Δεν είναι ποτέ τόσο σεβασμό για τις μητέρες, ειδικά όσες ήρθαν αντιμέτωπες με την επιλόχειο κατάθλιψη. Μιλάω τώρα γιατί θέλω οι άνθρωποι να μάθουν οτι αυτή η κατάσταση μπορεί να συμβεί στον καθένα και δεν θα πρέπει οι άνθρωποι να αισθάνονται ντροπή ή μοναξιά.”
