«Δεν θέλω να είμαι η μητέρα ενός κακού κοριτσιού…»
Κάθομαι στο τραπέζι με την κόρη μου και τρώμε μεσημεριανό. Έρχεται ο γιος μου και μου λέει πως ο διευθυντής έδωσε ένα χαρτί για εμένα που λέει πως θέλει να μου μιλήσει αύριο για την κόρη μου. Ρωτάω την κόρη μου ευγενικά: Γιατί;
Δεν μου απαντάει και συνεχίζει να τρώει το μεσημεριανό της. Γιατί; Ξαναρωτάω.
Συνεχίζει να τρώει ατάραχη το μεσημεριανό της χωρίς να πει λέξη.
Ρωτάω τον γιο μου να μου πει και εκείνος κοιτώντας την αδερφή του μου λέει τι συνέβη. Όση ώρα μου μιλούσε κοιτούσα την κόρη μου για να δω αντιδράσεις. Εκείνη ούτε με κοιτούσε και δεν μου έδινε σημασία.
Εκείνη την ώρα δεν άντεξα άλλο και άρχισα να φωνάζω: «Δεν θα είμαι η μάνα ενός κοριτσιού! Λέει αλήθεια ο αδερφός σου;»
Μου γνέφει καταφατικά.
«Θα αποκαλούσες ποτέ κάποιον άσχημο;»Ρωτάω.
Κουνάει το κεφάλι της
«Θα αποκαλούσες ποτέ κάποιον ηλίθιο;»
Ξανακουνάει το κεφάλι της.
«Παιδί μου δεν μπορείς να αποκαλείς κάποιον χοντρό! Είναι τόσο άσχημο και σκληρό όσο το ηλίθιος και το άσχημος. Το καταλαβαίνεις; Αυτά τα λένε οι νταήδες του σχολείου»
Φοβούνται τον εκπαιδευτικό γιατί «συνωμοτεί» με τα παιδιά
Μου γνέφει καταφατικά.
«Δεν μπορείς να αποκαλείς κάποιον έτσι! Είναι τόσο προσβλητικό!»
Ξανακουνάει το κεφάλι της.
Ήταν πολύ δύσκολη μέρα και αύριο θα γινόταν ακόμη πιο δύσκολη.
Το πρωί ξυπνήσαμε και η συμπεριφορά ήταν ακριβώς η ίδια: Ο γιος μου έτρωγε και η κόρη μου δεν μου μιλούσε.
Αποφάσισα να κάνω την αρχή. «Θέλω να είμαι πάντα περήφανη για εσένα. Θέλω να ξέρω πως θα είσαι πάντα ευγενική .Είσαι τόσο γλυκιά και παράλληλα τόσο μισητή σε όλους. Θέλω να βάζεις τα δυνατά σου και να είσαι τόσο ευγενική έτσι ώστε οι άλλοι άνθρωποι να θέλουν να είναι φίλοι μαζί σου. Δεν μπορείς να είσαι κακιά. Είσαι πολύ καλύτερη σε άλλα πράγματα από το να είσαι κακή.
«Ξέρεις πόσο πολύ σ’αγαπώ;» Την πιάνω με τα χέρια μου και την αγκαλιάζω σφιχτά. Την σπρώχνω πίσω τα μαλλιά της για να βλέπω τα μάτια της .Την βλέπω να κλαίει και να σκουπίζει τα δάκρυά της με την παλάμη της.
«Ξέρεις πόσο πολύ σ’αγαπώ;» Ξαναρώτησα.
Μου γνέφει καταφατικά.
«Πόσο πολύ ;»
«Μέχρι το φεγγάρι και τα αστέρια;» Με ρωτάει και ξεσπάει σε δάκρυα και ποτέ δεν ήταν πιο όμορφη.
«Μέχρι το φεγγάρι και τα αστέρια! Φυσικά» Και ξέσπασα και εγώ σε δάκρυα.
Δεν κατάλαβα από πού προήλθε όλη αυτή η σκληρότητα και γιατί συμπεριφερόταν έτσι.
Δεν θυμάμαι ποτέ να ένιωσα τόσο απογοητευμένη. Όμως θα βάλω τα δυνατά να μου για να τα κάνω όλα καλύτερα γιατί δεν θέλω να είμαι η μαμά ενός κακού κοριτσιού…
Για το babyradio: Κατερίνα Π.
