Δεν ξέρω πώς τα κατάφερα ως γονιός… Αλλά σίγουρα μπορείτε και εσείς!
Χθες βράδυ μια φίλη μου έστειλε μήνυμα : «Μισώ τους πάντες και τα πάντα!». Δεν επικοινωνούμε συχνά αλλά έχουμε καθιερώσει την τακτική να στέλνουμε μηνύματα όταν ξεπερνάμε τα όρια μας… Έχει δύο παιδιά, 5 χρονών και 9 μηνών.
Της απάντησα : «Ναι, είσαι κακή μητέρα! Και είσαι τόσο κακή όσο και εγώ. Αλλά σκέψου, προτιμάς να προσποιείσαι την τέλεια μητέρα που δεν μπορεί να πει τίποτα για τα παιδιά της;»
Η συμβουλή μου προς αυτήν ήταν να ουρλιάξει μέσα σε ένα μαξιλάρι, να βγει έξω και να κοιτάξει τον ουρανό. Να πιεί και ένα ποτό ίσως, της αξίζει!
Τότε την πήρα τηλέφωνο, αφού ηρέμησε λίγο και μιλήσαμε για τα παιδιά μας και για το πόσο ορισμένες στιγμές δεν αντέχουμε άλλο. «Ελπίζω να καλυτερεύσει σύντομα», μου είπε! Αν με το σύντομα εννοεί τους επόμενους 18 μήνες, τότε ναι, μάλλον θα καλυτερεύσει σύντομα…
Τα παιδιά χρειάζονται τον Άγιο Βασίλη!
Το να είμαι γονιός ίσως είναι ελαφρώς καλύτερο για μένα απ’ ότι πριν 18 μήνες. Αλλά ακόμα πρέπει να επαναλαμβάνω 100 φορές αυτά που λέω και να διαπραγματεύομαι με ένα (πεισματάρικο, ξεροκέφαλο αλλά αξιαγάπητο) 2,5χρονο.
Ακόμα μου γυρίζει το μυαλό και χάνω την ψυχραιμία μου πολλές φορές. Ακόμα δεν κοιμάμαι τα βράδια από το κλάμα του μωρού μου. Ακόμα βάζει τα κλάματα με το παραμικρό. Ακόμα χρειάζεται την φροντίδα μου 24 ώρες το 24ωρο.
Αλλά είναι καλύτερα τώρα.
Ονειρευόμουν αυτή την μέρα να έρχεται, όπου θα ακούω τους άλλους να γκρινιάζουν για τα μωρά τους και το δικό μου θα έχει ηρεμήσει. Είναι διαφορετικό από κάθε μεριά όταν τους λες πώς «Το καταλαβαίνω, το έζησα και εγώ. Δεν ξέρω πως το ξεπέρασα, αλλά θα το ξεπεράσεις και εσύ!»
Το μέλλον δείχνει καλύτερο μόλις ξεπερνάς τις πρώτες δυσκολίες.
Παρ’ όλα αυτά θα πιώ ένα ποτό… Το αξίζω!
Για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
