Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που κράτησα στα χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Πώς να ξεχαστεί εκείνο το τρέμουλο των χεριών, εκείνη η γλυκιά ζαλάδα του «Θεέ μου, το ζω και εγώ!«
Ναι, ΕΓΩ θα γίνω ΜΑΜΑ!
Και ύστερα αναμονή! Μια κοιλιά να μην φουσκώνει όσο γρήγορα ήλπιζα (πρωτάρα, βλέπετε… Νόμιζα πως θα κοιμηθώ φλατ και θα ξυπνήσω μπαλόνι!) και ο πρώτος υπέρηχος να αργεί να έρθει… Αλλά όταν ήρθε… Αχ, η πρώτη φορά που είδα το μωρό μου… Τόσο λιλιπούτειο, μα τόσο ανθρωπάκι! Είχε δυο χεράκια, δυο ποδαράκια, ένα τόσο δα κεφαλάκι και κουνιόταν σαν να χόρευε… Αχ πώς κουνιόταν η Αθηνά μου, 12 μόλις εβδομάδων! Τα πρώτα μου δάκρυα ως ΜΑΜΑ! Λυγμοί χαμογελαστοί…
Και οι μήνες περνούσαν ο ένας μετά τον άλλον… Η πρώτη μου φωτογραφία με κοιλίτσα. Το πρώτο μου ρούχο εγκυμοσύνης. Η πρώτη μου βόλτα στην αγορά για τα πράγματα του μωρού. Τα πρώτα της ρουχάκια… Τα πρώτα της παιχνίδια.
Το πρώτο μου ΑΓΧΟΣ! Θεε μου, θα τα καταφέρω; Θα είμαι καλή μανούλα; Μήπως τελείωσε η ζωή όπως την ήξερα; Και αν το μετανιώσω; Και αν τα βρω σκούρα; Δάκρυα πνιχτά στο μαξιλάρι, μα ένα τοκ τοκ στα τοιχώματα της κοιλιάς μου έφτασε σαν επιβεβαιώση: θα τα πας τέλεια, μαμά!
Οι πρώτες κλωτσιες! Αχ, πόσο μου λείπουν… Ακόμα έρχονται στιγμές που νιώθω ένα αόρατο ποδαράκι να με κλωτσάει. Σαν ποπ κορν που σκάει. Σαν πεταλούδα που πετάει…. Κάθε κλωτσιά και ένα σήμα ότι όλα πάνε καλά!
Και όλα αυτά, σημάδι το σημάδι, βίωμα το βίωμα με έφεραν στην σπουδαιότερη μέρα της ζωής μου… Στη μέρα που έγινε για πρώτη φορά μαμά! Στη μέρα που η κόρη μου πήρε την πρώτη της ανάσα, έκλαψε για πρώτη φορά, είδε το φως για πρώτη φορά. Στη μέρα εκείνη που για πρώτη φορά αποχωρίστηκε το σώμα μου για λίγο, ίσα να την ζυγίσουν και να την ντύσουν και επέστρεψε γαντζωμένη πάνω μου να θηλάσει και να την αγκαλιάσω… Σαν να μην μας χώρισαν ποτέ…
Η πρώτη μου μέρα ως μαμά είναι πια θολή… Έχει άγχος, έχει αγωνία, έχει δέος, έχει συγκίνηση, έχει ανείπωτη χαρά… Για την κάθε μια από εμάς είναι μια τόσο μοναδική μέρα και ας ζούμε όλες μας αυτό που η φύση μας όρισε να ζήσουμε… Δεν θυμάμαι πια λεπτομέρειες. Πίστευα πως δεν θα μου συμβεί ποτέ αυτό, πίστευα πως θα θυμάμαι τα πάντα! Μα κάθε φορά που φέρνω στο νου εκείνο το μεσημέρι, νιώθω μια νοσταλγία και ταυτόχρονα μια έκπληξη καθώς κοιτάω την πεντάχρονη πια κορούλα μου και αναρωτιέμαι πότε κιόλας πέρασε ο καιρός…
Και ύστερα όλα περνούν σαν γρήγορο τρένο αφήνοντας πίσω σαν ανάμνηση εκατοντάδες, χιλιάδες φωτογραφίες! Το πρώτο μπάνιο, το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο δόντι, το πρώτο βήμα, η πρώτη ίωση, η πρώτη βόλτα, τα πρώτα γενέθλια, το πρώτο ξέσπασμα, το πρώτο ξενύχτι, το πρώτο «Τι θα κάνω, Θεε μου!», η πρώτη εκδρομή, οι πρώτες διακοπές, το πρώτο Πάσχα, τα πρώτα Χριστούγεννα, τα πρώτα λογάκια, η πρώτη μέρα στο σχολείο… Και τσουπ!
Η μαμά είναι έγκυος για δεύτερη φορά! Και κοίτα να δεις, όλα μοιάζουν λες και είναι η πρώτη φορά! Όλα από την αρχή… Και η χαρά και η έκπληξη και η συγκίνηση… Συνηθίζεις άραγε ποτέ; ΄Η είναι κάθε φορά το ίδιο μαγική και ξεχωριστή;
Η πρώτη μου προσπάθεια να γεννήσω φυσιολογικά… Η δεύτερη τελικά καισαρική… Το πρώτο μου αγοράκι! Η πρώτη μας αγκαλιά… Τόσο ίδια, μα και τόσο διαφορετική από την πρώτη μου αγκαλιά με το πρώτο μου μωρό!
Η πρώτη φορά που η «μεγάλη» συνάντησε τον «μικρό». Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το μεσημέρι. Δεν θα ξεχάσω το περίεργο μα ταυτόχρονα διστακτικό βλέμμα της Αθηνάς. Όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο χαμόγελο του Αρχέλαου λίγες μέρες μετά, ένα χαμόγελο που ήταν μόνο για την αδερφή του! Πάντα μαζί τα δυο τους! Μια γροθιά!
Και ο Αρχέλαος να μεγαλώνει δυο φορές πιο γρήγορα! Μα οι πρώτες φορές πάντα το ίδιο υπέροχες, κάθε μια αιτία για χαρές και πανηγύρια!
Aπό τη στιγμή που μαθαίνεις ότι θα γίνεις γονιός, όλο και κάποια πρωτιά γιορτάζεις… Καθώς τα μωρά μας γίνονται νήπια και μετά παιδάκια και μετά έφηβοι και όσο μεγαλώνουν, για ΜΙΑ ΖΩΗ, καμαρώνεις, συγκινείσαι, αναπολείς, χαίρεσαι… Ρώτα όποια μαμά θες και θα σου πει το ίδιο!
Για μένα μία είναι η σημαντικότερη ίσως πρωτιά μετά από τις πρώτες μας αγκαλιές: η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πως οφείλω στα παιδιά μου να γίνω καλύτερος άνθρωπος.Ήταν η μέρα που καθώς κρατούσα την κόρη μου αγκαλιά και το φως του ήλιου έλουζε το πρόσωπό της, συνειδητοποίησα πόσο λευκή και αμόλυντη είναι η ψυχή της και πως εγώ θα ήμουν πια ένας από τους ζωγράφους που με τις πινελιές μου θα της έδινα χρώμα και σχέδιο… Αποφάσισα τότε για πρώτη φορά τη ζωή μου να αλλάξω προς το καλύτερο. Το χρωστούσα σε εμένα, μα πολύ περισσότερο σ’ αυτήν. Γιατί αν θέλουμε ο κόσμος αυτός να γίνει καλύτερος για το καλό των παιδιών μας, πρέπει να γίνουμε οι ίδιοι κομμάτι αυτής της αλλαγής.
Αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη απέναντι στα παιδιά μου για όλα όσα μου υπενθυμίζουν με κάθε τους πρωινό χαμόγελο. Για κάθε «πρωτο» μάθημα που γίνεται μάθημα ζωής. Και για κάθε πρώτο τους βήμα που με επιστρέφει στη δική τους ηλικία και με κάνει να θυμάμαι πως και εγώ κάποτε από αυτά τα πρώτα βηματάκια ξεκίνησα…
Όλοι κάπως έτσι τοσοδούληδες ήμασταν… Με την ίδια λαχτάρα για τη ζωή. Και αν κάπου στην πορεία χαθήκαμε, μια ματιά στα μουτζουρωμένα, αναμαλλιασμένα προσωπάκια τους μετά από μία βόλτα στην παιδική χαρά είναι αρκετή για να μας ξαναβάλει στο μονοπάτι της αισιοδοξίας…
Τα παιδιά μου είναι οι πιο σοφοί δάσκαλοι που είχα στη ζωή μου… Και αυτή είναι η πρώτη φορά που διδάσκομαι τις αληθινές αξίες της ζωής!
Πηγή: eimaimama.gr
