γράφει η Hannah Richardson για το BBC
Οι ενήλικες που είχαν ως παιδιά υποστεί ψυχολογική καταπίεση από τους γονείς τους έχουν περισσότερες πιθανότητες να αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Επιστήμονες από το University College του Λονδίνου παρομοίασαν την επίδραση που έχει η χειριστική συμπεριφορά των γονέων με αυτή που έχει ο θάνατος ενός κοντινού φίλου ή ενός συγγενικού προσώπου.
Ανέφεραν πως ο πιο σημαντικός παράγοντας στην ανάπτυξη μίας υγιούς ψυχοσύνθεσης είναι η φροντίδα και η ανταπόκριση των γονέων.
Οι χειριστικοί γονείς όμως περιόριζαν την αυτονομία των παιδιών τους και έβαζαν τροχοπέδη στην ανάπτυξη μίας ισχυρής προσωπικής ταυτότητας.
Εμπόδιζαν τα παιδιά τους από το να μαθαίνουν εκείνα από τα λάθη τους και τις διάφορες διαφωνίες και συγκρούσεις.
Αυτό φάνηκε να σχετίζεται με την κακή κατάσταση της ψυχικής υγείας καθ’ όλη τη διάρκεια της μετέπειτα ζωής τους.
Τα παιδιά που μεγαλώνουν με τρυφερούς γονείς ανέπτυσσαν μια πιο ασφαλή σχέση και ήταν έτσι περισσότερο ικανοί να διαχειριστούν μελλοντικές σχέσεις, σύμφωνα με τους ερευνητές.
Η φροντίδα τόσο της μαμάς όσο και του μπαμπά ήταν εξίσου σημαντικοί δείκτες ψυχικής υγείας έως και τη μέση ηλικία.
Η φροντίδα που έλαβε ένα παιδί από τον πατέρα του όμως φάνηκε να σχετίζεται περισσότερο με την υγεία στο μετέπειτα στάδιο της ζωής του.
Στην έρευνα συμμετείχαν 2000 άτομα που γεννήθηκαν το 1946 σε Αγγλία, Σκωτία και Ουαλία, και οι οποίοι ερωτήθηκαν στην εφηβεία τους, στα 30 και τα 40 τους χρόνια και μεταξύ 60 και 64 ετών σχετικά με την κατάσταση της ψυχικής τους υγείας.
Τους ζητήθηκε επίσης να μιλήσουν για την ποιότητα της σχέσης που είχαν με τους γονείς τους κατά τη διάρκεια των πρώτων 16 ετών της ζωής τους.
Η επικεφαλής επιστήμων Δρ. Mai Stafford ανέφερε: «Όλοι οι γονείς είναι ως ένα βαθμό τρυφεροί και ως ένα βαθμό καταπιεστικοί. Το θέμα είναι αν εμείς αισθανόμαστε πως οι γονείς παρεμβαίνουν στην ιδιωτικότητά μας και το πόσο καλά θεωρούμε ότι μας φροντίζουν. Όσο περισσότερη φροντίδα και περισσότερη κατανόηση απολαμβάνουμε, τόσο περισσότερο ακούμε αργότερα τα παιδιά μας και τους μιλούμε γλυκά και με ήπιο τόν».
Η Δρ. Claire Hill, κλινική ψυχολόγος που ειδικεύεται στην ανατροφή των παιδιών και το παιδικό άγχος, από το Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ, είπε: «Στον τομέα των διαταραχών παιδικού άγχους, δεν υπάρχει αρκετή έρευνα που να συμπεριλαμβάνει τα δύο αυτά στοιχεία.
Σε ορισμένες περιοχές η φροντίδα του πατέρα σχετιζόταν περισσότερο με την υγεία από ό,τι η φροντίδα της μητέρας – ο ρόλος του πατέρα δεν θα πρέπει συνεπώς να αγνοείται όταν αξιολογούμε τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετωπίουν τα παιδιά.
Είναι σημαντικό το ότι η έρευνα αυτή αναφέρει πως η παρέμβαση από τους γονείς αφορά και τους δύο γονείς και όχι μόνο εκείνον που αναλαμβάνει τον κύριο ρόλο της ανατροφής του παιδιού, όπως είναι συνήθως η μητέρα. Όπως και να έχει όμως, θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί σχετικά με τα αποτελέσματα».
