Και μου το ΄λεγε εμένα το ένστικτο μου. Μεγάλο πράγμα το ένστικτο της μάνας. Λες και είμαστε δεμένες με έναν αόρατο ομφάλιο λώρο με τα παιδιά μας από την ώρα που θα τα γεννήσουμε μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας.
Μου το έλεγε λοιπόν το ένστικτό μου ότι μεγαλώνω ένα ανθρώπινο pongo stick και ότι αυτό κάτι λέει.Μου το έλεγε ότι το να είναι τετράδιο του γεμάτο λάθη από καθαρή απροσεξία κάτι λέει. Μου το έλεγε ότι το να μην μπορώ να συζητήσω χωρίς να με διακόψει τουλάχιστον 1256341 φορές κάτι λέει. Μου το έλεγε ότι το να έχει φτάσει Β’ δημοτικού και να μην μπορεί να ακολουθήσει τον στοιχειώδη κανόνα του να σηκώσει το χέρι του πριν μιλήσει κάτι λέει… Πολλά μου έλεγε το ένστικτό μου (κορυφή του παγόβουνου όσα περιέγραψα) αλλά μέχρι πρόσφατα μόνο το ένστικτό μου τα έλεγε.
Μέχρι που αποφάσισα να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου. Εγώ έβλεπα ότι το παιδί μου δεν ήταν ευτυχισμένο. Έβλεπα ένα παιδί αποδεδειγμένης υψηλής ευφυίας να μην μπορεί να συγκεντρωθεί να κάνει μία κάθετη πρόσθεση την μία μέρα και την άλλη να την κάνει στο μυαλό του μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Έβλεπα ένα παιδί το οποίο από την ώρα που ξύπναγε μέχρι την ώρα που κοιμόταν (αργά, πολύ αργά) χοροπήδαγε στους καναπέδες, στο αυτοκίνητο, στο σχολικό, στην τάξη. Καρφιά στον πωπό στην κυριολεξία.
Και άρχισαν κάπως έτσι τα τρεχάματα… Που να πάμε; Ποιος είναι ο καλύτερος; Ποια είναι η διαδικασία; Και άρχισαν οι ερωτήσεις…. Πως ήταν η εγκυμοσύνη; Θηλάσατε; Ποια εβδομάδα γεννήσατε; Έχει χτυπήσει ποτέ το κεφάλι; Υπάρχει συγγενής με ΔΕΠΥ στον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο (που να ξέρω μάνα μ’, λες και υπήρχε έστω και σαν όρος όταν ήμουν εγώ μαθήτρια); Τι τρώει; Πως τρώει; Πως κοιμάται; Πως παίζει; Εσείς τι κάνετε; Πως είναι η σχέση με τον πατέρα; Με τον παππού; Με την γιαγιά; Με τον τρίτο ξάδερφο; Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις που με άφηναν μετά να νοιώθω σαν ένα άδειο μπαλόνι, εξουθενωμένη από την προσπάθεια να θυμηθώ κάθε μικρή λεπτομέρεια.
Και μετά ξεκίνησε η αξιολόγηση του μικρού. Και να τον βλέπω να ταλαιπωρείται και να προσπαθεί να συγκεντρωθεί και να μην μπορεί. Να κουνάει χέρια, πόδια, κεφάλι, μάτια. Να του τραβάει την προσοχή ένας πίνακας στον χώρο για είκοσι δευτερόλεπτα, να παρατάει τον ειδικό για να πάει στον πίνακα. Και τα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα να του τραβάει την προσοχή ένα βιβλίο και να κάνει το ίδιο. Μετά ένα πουλί που είδε από το παράθυρο, μετά ένα μολύβι, μετά το ύφασμα της καρέκλας κ.ο.κ. Τον έβλεπα να ταλαιπωρείται, να προσπαθεί και να μην μπορεί. Και σκιζόμουν στα δύο που δεν μπορούσα με μία αγκαλιά και ένα φιλί να το κάνω να περάσει.
Και βγαίνει η διάγνωση: ΔΕΠΥ. Δεν καταλάβαινα τι σημαίνει μέχρι που μου εξήγησε η ψυχολόγος. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ λέει, αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν να έχουν συνέχεια μέσα τους έναν σταθμό που δεν έχει συντονιστεί σωστά και ακούγεται αυτό το χρουτς, χρουτς, χρουτς. Όλη μέρα κάθε μέρα χρουτς, χρουτς, χρουτς!! Ε, λογικό τα νεύρα του να είναι κρόσσια. Τα δικά μου θα ήταν ακόμη χειρότερα.
Ένιωσα ανακούφιση όταν βγήκε η διάγνωση. Είχα τις απαντήσεις μου, κάτι ήξερε το ένστικτό μου και έτσι είχα ένα ξεκάθαρο σχέδιο δράσης για να βοηθήσω το pongo stick μου να γίνει το καλύτερο που θα μπορέσει να γίνει (και μπορεί πολλά το σκασμενάκι μου).
Πριν την ανακούφιση με έτρωγαν οι φόβοι. Θα τα καταφέρουμε; Πως θα τον βοηθήσω; Τι θα γίνει στην πορεία της ζωής του; Διάβαζα για τη συννοσηρότητα και τρόμαζα. Κατάθλιψη, βίαιη συμπεριφορά, αντικοινωνικότητα και χίλια μύρια. Το έκλεισα το ρημάδι το ιντερνετ. Με τρόμαζε όλη αυτή η πληροφόρηση. Στατιστικά, ποσοστά, έρευνες, αδυνατούσα να επεξεργαστώ όλη αυτή τη μάζα πληροφοριών. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να δράσω και να μάθω να ζω διαφορετικά.
Μαθαίνω πως θα πρέπει να διαβάσει, προσπαθούμε να αλλάξουμε την διατροφή μας, προσπαθούμε να θεσπίσουμε τις «τελετουργίες» εκείνες που θα τον κάνουν να νιώσει πιο ασφαλής. Δεν τσιγκουνευόμαστε τον έπαινο, τις αγκαλιές και τα φιλιά. Μέσα στα υπόλοιπα προβλήματα τις καθημερινόητας, προσπαθούμε το σπίτι να είναι η όαση ηρεμίας που χρειάζεται. Δεν τα καταφέρνουμε πάντα, για την ακρίβεια κάνουμε συχνά λάθη, αλλά προσπαθούμε και θα τα καταφέρουμε είμαι σίγουρη για αυτό.
Μιλάω συνεχώς με το σχολείο του, εξερευνώ την πιθανότητα να αλλάξει κιόλας. Θα δούμε. Είμαστε στην αρχή αλλά είμαι σίγουρη, πιο σίγουρη δεν γίνεται, ότι το παιδί pongo, και θα μεγαλουργήσει αλλά πάνω απ’όλα θα ευτυχήσει. Στο κάτω κάτω αυτό δεν θέλουμε όλοι για τα παιδιά μας;
Πηγή: eimaimama.gr
