Η εξομολόγηση μιας μαμάς: Το μόνο που θες είναι κάποιος να σε καταλάβει…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι. Μια γυναίκα. Μια μέλλουσα μαμά. Το τεστ κυήσεως έκανε 4 μήνες να δείξει θετικό. Μεγάλη χαρά. Και όνειρα. Και συγκινήσεις. Και σχέδια.
Απόλυτη μοναξιά – η περίοδος της εγκυμοσύνης συνοδεύτηκε από την απροσδόκητη και πολύ επώδυνη εγκατάλειψη. Οι δυο φίλες δεν ήταν πια φίλες. Ήταν εδώ και μετά δεν ήταν. Απλά.
31η εβδομάδα. Μια ήσυχη μέρα στο σπίτι. Μαγείρεμα χαλαρό και χάδια τρυφερά στην κοιλιά. Και ξαφνικά αίμα. Μια αιμορραγία χωρίς σταματημό. Η εικόνα από την κουζίνα ως το μπάνιο αποκρουστική. Το κορίτσι βάζει μια πετσέτα και ένα παντελόνι φόρμας και o άντρας της έρχεται γρήγορα. Χωρίς καθόλου πανικό. Χωρίς καν ανησυχία. Εκείνη όμως φοβόταν. Πολύ. Πάρα πολύ.
Από την άφιξη στο μαιευτήριο δεν πέρασε μισή ώρα και το κορίτσι της ιστορίας είχε γεννήσει ένα αγοράκι βάρους 1250 γραμμαρίων. Καισαρική. Σοκαριστικά γρήγορα και σοκαριστικά ανώδυνα. Η στιγμή της γέννας μαγική, άκουγες ένα κλαματάκι και μετά το σύρσιμο της ρόδας προς τη ΜΕΝΝ. Και μετά τίποτα. Το είδες από μακριά για λίγα δευτερόλεπτα και αυτό έπρεπε να σου φτάνει.
Η ώρα της ανάνηψης μαρτυρική. Χωρίς τον σύζυγό σου, χωρίς το μωρό σου, χωρίς κανέναν.
Στο δωμάτιο ένα σωρό κόσμος. Άλλοι υπερβολικά θλιμμένοι και άλλοι υπερβολικά χαρούμενοι. Κανείς δεν είναι όπως τον ήθελες. (- Ορμονικά; -Ίσως…) Το βράδυ έφτασε και πέρασε με τον κόσμο να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει. Να λέει αστεία που για σένα ήταν ειρωνείες. Ή μάλλον να λέει ειρωνείες που για αυτούς ήταν αστεία.
Μια γυναίκα που γέννησε πρόωρα και εντελώς ξαφνικά είναι ευάλωτη. Εύθραυστη. Μόνο καλά θέλει να ακούσει. Μόνο καλά πράγματα, να πάρουν λίγο, ελάχιστα τον πόνο, την ανησυχία και τη λαχτάρα.
Στο επισκεπτήριο στη ΜΕΝΝ το πρώτο βράδυ πάει μόνο ο σύζυγος. Ναι. Το κορίτσι της ιστορίας ζήλεψε. Λίγο.
Μετά οι μέρες για πολύ καιρό ήταν ίδιες. Αδιάφορες και ίδιες. Οι γιατροί έλεγαν μόνο «υπομονή» και «δεν ξέρουμε». Και περνούσαν οι μέρες… Και περνούσαν οι μέρες… Και τα επισκεπτήρια δεν σου φτάνουν ποτέ. Και τα χάδια γίνονται με σφιγμένη καρδιά και τρόμο. Και κρατούν πολύ λίγο. Και όταν είσαι σπίτι δεν αντέχεις. Και σκέφτεσαι κι εκείνες τις φίλες που δεν έχεις και αναρωτιέσαι γιατί. Και κλαις πιο εύκολα πια και πιο συχνά. Και αγωνιάς. Και έρχονται κι άλλα νέα. Πνευμονική αιμορραγία. Κύστη στον εγκέφαλο. Αμφιβληστροειδοπάθεια της προωρότητας. Οξυγόνο. Και άλλο οξυγόνο.
Και το παιδικό δωμάτιο άδειο στο σπίτι. Και οι μέρες περνούν. Και το μόνο που θες είναι κάποιος να σε καταλάβει. Να μη σου λέει «ξεκουράσου τώρα που μπορείς». Να μη σου λέει «έτσι κι αλλιώς δεν ήταν η ώρα του ακόμα». Να μη σου λέει «Έλα, πώς κάνεις έτσι, εδώ άλλοι έχουν…» Να μη σου λέει όσα δεν θες να ακούσεις.
Κι επιτέλους πάει στην Εντατική ΙΙ. Και εσύ χαίρεσαι. Πανηγυρίζεις. Χειρουργείο. Και δεύτερο χειρουργείο. Και πάλι οξυγόνο. Κι άλλο. Και οι μέρες περνούν…
Και το νέο της «απλής» έρχεται απρόσμενο. Και τότε βγαίνει όλο το κλάμα που είχες μαζέψει…. Και στο επισκεπτήριο μπαίνεις ψαρωμένα και ασυγκράτητα. ΘΑ ΤΟΝ ΠΑΡΕΙΣ ΑΓΚΑΛΙΑ.
Πολλοί οι καβγάδες και οι εντάσεις και οι φωνές. Ναι, οι γιατροί κάνουν εξαιρετική δουλειά. Και οι μαίες. Και τους χρωστάμε πολλά εμείς οι γονείς. Μα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να σου μιλούν χωρίς να σε πληγώνουν. Έναν τρόπο να συναντούν τους γονείς για ενημέρωση χωρίς να πρέπει να περιμένεις για 3 και για 4 ώρες…
Φεύγοντας από τη ΜΕΝΝ, σκίζοντας τις πράσινες ποδιές με μανία, η μαμά, ο μπαμπάς και το μωρό είναι επιτέλους μαζί. Επιτέλους. Μόνοι και μαζί.
Το μωρό της ιστορίας μας είναι σήμερα 11 μηνών (γεννημένο). Παλεύει ακόμα ανάμεσα στις θεραπείες και τις εξετάσεις. Μα είναι δυνατός! Και όλα θα πάνε καλά…
Πηγή: 31ebdomades.gr
