του Ι. Κούρου-Παιδοψυχίατρος
Αυτό που πρέπει να κάνουν οι γονείς για να αποτρέψουν τους καυγάδες των παιδιών τους είναι να μην παρουσιάζουν ανισότητες ως προς το χρόνο και την ποιότητα της απασχόλησής τους με τα δυο παιδιά. Ας δούμε μια μαρτυρία γονέα και πώς την σχολιάζει ο ειδικός ψυχολόγος.
Αδερφικοί καυγάδες-Μια μαρτυρία
“Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε με τα κορίτσια, που, αν και μοναδικό, είναι εξοντωτικό, έχει να κάνει με τους συνεχείς τους καυγάδες. Μαλώνουν διαρκώς, γκρινιάζουν, τσιμπιούνται, φωνάζουν η μια στην άλλη. Αυτό διαρκεί εδώ και τέσσερα χρόνια, όσα δηλαδή έχουν περάσει από τη γέννηση της δεύτερης κόρης μας. Είναι πολύ κουραστικό για εμάς. Εκεί που παίζουν ήρεμα και πολιτισμένα, αρχίζουν τον καυγά για ψύλλου πήδημα. Είναι πολύ ανταγωνιστικές και σε συνεχή κόντρα. Η μικρή προσπαθεί να μιμηθεί την μεγάλη, την έχει ως πρότυπο, βάζοντας μάλιστα συχνά τον εαυτό της σε κίνδυνο. Η μεγάλη από την άλλη, ζηλεύει πολύ την μικρή χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και η δεύτερη δεν νιώθει το ίδιο. Έχουμε προσπαθήσει να το αντιμετωπίσουμε με διάφορους τρόπους, αλλά δεν έχουμε δει αποτέλεσμα. Άλλοτε φωνάζουμε, άλλοτε τις αφήνουμε να τα βγάλουν πέρα μόνες τους, άλλοτε τις απομακρύνουμε και τους ζητάμε να πάει η καθεμιά στο δωμάτιό της. Το αποτέλεσμα σε όλες τις περιπτώσεις είναι να ηρεμούν για λίγο και μετά να αρχίζουν πάλι τα ίδια. Μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούν!”
Τι απαντά ο ειδικός
“Όταν τα αδέρφια έχουν μικρή διαφορά ηλικίας, μικρότερη των τριών χρόνων, συνήθως δεν παρουσιάζουν συγκρούσεις μεταξύ τους. Και αυτό γιατί έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες παρέες, τις ίδιες ανάγκες, οπότε λαμβάνουν από τους γονείς το ίδιο ενδιαφέρον. Αντίστοιχα, όταν η διαφορά είναι μεγαλύτερη των πέντε ετών ανάμεσα στα δυο αδέρφια, επίσης δεν υπάρχουν μεταξύ τους προβλήματα γιατί έχουν τελείως διαφορετικά ενδιαφέροντα, δεν καλούνται να μοιραστούν πράγματα ή παρέες. Όταν όμως η διαφορά βρίσκεται στο όριο, δηλαδή γύρω στα τρία με τέσσερα χρόνια, τότε οι εντάσεις είναι στο μέγιστο. Το πρώτο παιδί δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην παρουσία του δεύτερου που το βλέπει ως σφετεριστή της αγάπης των γονιών. Το δεύτερο παιδί εκ των πραγμάτων επισύρει μεγαλύτερη φροντίδα από τους γονείς γιατί έχει ανάγκη την συνδρομή τους για μια σειρά κατακτήσεων της καθημερινότητας. Η ζήλια φτάνει στο απόγειό τους όταν τα παιδιά έχουν αυτή τη διαφορά ηλικίας, ειδικά όταν σε αυτό προστίθεται και ο παράγοντας του κοινού τους φύλου.
Αυτό που πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να μην παρουσιάζουν ανισότητες ως προς το χρόνο και την ποιότητα της απασχόλησής τους με τα δυο παιδιά. Αυτό μάλιστα πρέπει να ξεκινήσει από την πρώτη στιγμή του ερχομού του δεύτερου παιδιού, ώστε το ένα να μην αισθανθεί ότι απειλείται από την παρουσία του άλλου, να μη νιώσει ότι αδικείται. Ο γονιός οφείλει να απασχολείται και με τα δυο εξίσου. Μπορεί το μεγάλο να θέλει να διαβάσει παραμύθι και το δεύτερο να φάει το φαγητό του. Και οι δυο ανάγκες πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ισότιμες. Αυτό που λέμε συχνά στα παιδιά, π.χ. “Εσύ είσαι μεγάλος, κάνε μόνος σου αυτό που θες”, είναι τεράστιο λάθος. Το παιδί σκέφτεται: Επειδή είμαι μεγαλύτερο πρέπει να τιμωρηθώ; Κάπως έτσι ξεκινάνε οι συγκρούσεις μέσα στα παιδιά, εκδηλώνοντια καθώς μεγαλώνουν και αρχίζει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, οι κόντρες και οι εντάσεις”.
ΠαιδοψυχίατροςΙ. Κούρος
Πρόεδρος της Εταιρείας Ψυχολογικής Ψυχιατρικής
Ενηλίκου και Παιδιού (Ε.Ψ.Ψ.Ε.Π.) πηγή:babyspace.gr
