Γράμμα στο πρόωρο παιδί μου: Μια σταλιά…ΖΩΗ!
Απόψε γράφω για ´σένα…. Για σένα που ήρθες και άλλαξες τα πάντα στη ζωή μας!
Αύριο είναι η Παγκόσμια ημέρα προωρότητας και το μυαλό μου γεμίζει εικόνες και μνήμες από εκείνο το βράδυ που όλα ξεκίνησαν τόσο αναπάντεχα….
Κανείς μας δεν είχε φανταστεί ότι ίσως να ερχόσουν νωρίτερα. Δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μας αν και τελικά όπως καταλάβαμε αργότερα, το φαινόμενο αυτό είναι τόσο συχνό και οι μεγάλοι μαχητές όπως και εσύ είστε πάρα μα πάρα πολλοί!!!
Ανθρωπάκια μικρά, τοσοδούλικα μα τόσο δυνατά και με τεράστια θέληση για το θαύμα που λέγεται ΖΩΗ!!!
Δεν ξέρω αν η λέξη προωρότητα μπορεί να περιγράψει τη λύπη, την απογοήτευση και τη λαχτάρα του να γεννάς ξαφνικά λόγω διαφόρων συνθηκών και να μη μπορείς να δεις, να ακούσεις, να κρατήσεις και να χαϊδέψεις το μωράκι αυτό που τόσους μήνες είχες μέσα σου και περίμενες να ανοίξεις την αγκαλιά σου για να το καλωσορίσεις….
Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν απ´τη μια στιγμή στην άλλη και να βρεθείς αντιμέτωπος με καταστάσεις που ποτέ δεν είχε βάλει ο νους σου.
Είναι Τρίτη βράδυ 23:45 όταν μετά από μια αρκετά κουραστική μέρα ξαπλώνουμε να κοιμηθούμε. Συζητάμε με το μπαμπά σου για το πως πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός και καταλήγουμε να του λέω ότι δε θέλω με τίποτα να γεννήσω με καισαρική! (Τραγική ειρωνεία) Είχαμε ονειρευτεί να γεννήσω φυσιολογικά, να είναι μαζί μου και να σε αντικρίσουμε μαζί για πρώτη φορά! Όταν όμως εμείς κάνουμε σχέδια , ο Θεός γελάει…και σαρκαστικά μάλιστα! Έτσι δε λένε;;; Πόσο δίκιο έχουν…
Ξαφνικά νιώθω τα νερά να σπάνε και σκέφτομαι ότι δε μπορεί να συμβαίνει αυτό που νομίζω!!!! Και όμως…. Εσύ είχες πάρει ηδη την απόφαση σου να γεννηθείς και να μας κανείς να τρέχουμε πανικόβλητοι! Τι κάνουμε τώρα; Πως φεύγουμε για Αθήνα αφου το τελευταίο καράβι πέρασε και το επόμενο είναι την επόμενη το πρωί; Έχει αεροπλάνο; Σε πόσες ώρες; Πρέπει να το αναφέρω η απαγορεύεται; Μάλλον θα πρέπει να το κρύψω αν θελω να πετάξω και να φτάσω στο μαιευτήριο προτού με πιάσουν οι πόνοι! Πως θα ξημερώσει; Πως θα γεννήσω; Χιλιάδες ερωτήματα και αγωνίες περνάνε απο το μυαλό μας μεχρι να βρούμε τον γιατρό στο τηλέφωνο και να μας δώσει οδηγίες! Δευτερόλεπτα που έμοιαζαν αιώνες!
Γράμμα σε μια ΜΗΤΕΡΑ που το παιδί της νοσηλεύεται στη ΜΕΝΝ
Παρ´ολα αυτα παραμείναμε και οι δυο αρκετά ψύχραιμοι. Καταφέρνουμε και φεύγουμε την επόμενη μέρα με το αεροπλάνο “κρυφά” και αγωνιούμε μέχρι να φτάσουμε! Πολλές οι ώρες που έχουν περάσει και εσυ εχεις στεγνώσει πια. Δε σε νιώθω να κουνιέσαι και μεχρι να με διαβεβαιώσουν οτι εισαι καλα , χάνω τη μισή ζωή μου! Ο γιατρός μας λεει οτι πρέπει να γεννηθείς αμέσως και με καισαρική γιατι εισαι τυλιγμένος στο λώρο σου. Το μόνο που δε με ένοιαζε πλέον ηταν ο τρόπος που θα σε έφερνα στον κόσμο αρκεί να εισαι εσυ καλα. Η επισκληρίδειος δε με πιάνει με τιποτα και μου κάνουν ολική νάρκωση. Στις 12:45 είχες γεννηθεί. Ο μπαμπάς σου σε είδε αμέσως και έβαλε τα κλάματα. Βρήκε ευκαιρια βλέπεις να ξεσπάσει για ολα όσα έζησε τις τελευταίες ωρες τόσο ξαφνικά και γρήγορα. Εγώ ξυπνάω μετα απο 3 ώρες και το μόνο που θελω να ακούσω ειναι οτι εισαι καλα.
Γεννήθηκες στις 34&6 και ήσουν 2.070kg. Μπήκες κατευθείαν στη ΜΕΝΝ και εγώ δε μπορούσα να σε δω γιατι δεν επιτρεπόταν να σηκωθώ. Θα σε έβλεπα την επόμενη ήμερα που θα με πήγαιναν με το καροτσάκι. Είχα όμως τον πατέρα σου να με διαβεβαιώνει συνεχώς για το πόσο όμορφος και μικρούλης είσαι. Όταν κατάφερα να σε δω για πρώτη φορα δεν μπορούσα να πιστέψω οτι είσαι “δικός μας”. Δε μπορούσα με τίποτα να φανταστώ το πόσο θα μας άλλαζες τη ζωή και θα μας ξυπνούσες συναισθήματα που δε γνωρίζαμε καν οτι υπάρχουν.
Έμεινες στη ΜΕΝΝ για 14 μέρες και εμείς σε ολα τα επισκεπτήρια της μέρας ήμασταν εκει. Πηγαίναμε και περιμέναμε απ έξω ώρα πριν ώστε να μη χάσουμε λεπτό απο ´σένα μολις ανοίξουν οι πόρτες! Οι μέρες και οι ωρες περνούσαν βασανιστικά αργά αλλα εσυ μας έδινες καθημερινά κουράγιο με την γρήγορη εξέλιξη σου. Το μόνο που βλέπαμε σε αυτή την αίθουσα ηταν μικροσκοπικά μωρά διασωληνωμένα, μόνιτορ και μηχανήματα που σφυρούσαν συνεχώς. Γροθιά στο στομάχι οι εικόνες αυτές και οι ήχοι των μηχανημάτων καθε φορα που κατι κακό συνέβαινε και ολοι παρακαλούσαν να μην ηταν το δικό τους μωρό.
Μας έδιναν συγχαρητήρια για την πρόοδο της υγείας σου και εμείς μέσα μας πονούσαμε γιατί ζούσαμε με το φόβο της επιπλοκής με όσα βλέπαμε γύρω μας. Δέκα μέρες μετά σε κρατήσαμε στην αγκαλιά μας και απο εκείνη τη στιγμή δε βλέπαμε την ώρα που θα φεύγαμε για το σπιτι μας. Ποτε δε θα ξεχάσω τη στιγμή που έπιασα το μικροσκοπικό σου χεράκι και εσυ με έσφιξες σαν να ηξερες….
Τη μέρα εκείνη σου υποσχεθήκαμε οτι ποτέ ξανά δε θα σε αφήναμε μόνο σου! Επιτέλους…το όνειρο ξεκινούσε!!! Ολα αυτά που ζήσαμε εκεί μας έκαναν πολύ πιο δυνατούς και αναθεωρήσαμε πολλά πράγματα.
Σκοπός της ζωής μας πλέον είναι να μη σου λείψει τίποτα και να γίνεις ένας σωστός και ΑΞΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!! Ολοι μας έλεγαν οτι τα πρόωρα μωρά είναι πολύ πιο δυνατά αλλά εμείς νομίζαμε οτι ήθελαν απλα να μας καθυσηχάσουν. Τελικα έτσι είναι όμως! Κανείς δε μπορεί να αντιληφθεί το πόση δύναμη και θέληση για ζωή εχετε! Σ ευχαριστούμε για όσα μας κανεις να νιώθουμε! Για την τόση ευτυχία , τα τόσα χαμόγελα και την τόση αγάπη που μας χαρίζεις καθημερινά ! Ζούμε και αναπνέουμε για να σε βλέπουμε να μεγαλώνεις και να χαμογελάς ευτυχισμένος! Ειμαστε ευλογημένοι που αξιωθήκαμε να τα ζήσουμε ολα αυτά! Μακάρι να είναι γερά και τυχερά ολα τα παιδιά του κόσμου!!!!!
Υ.Γ : Η καλύτερη ανταμοιβή μας είναι όταν ακούμε: μανούλα και ντάντυ σας αγαπάω μεχι τον ουανό!
Με αγάπη για ´σένα ,
Η μαμά & ο μπαμπάς
Πηγή: epaggelmagynaika.gr
