Η ιστορία της Χριστίνας: Όλα έρχονται όπως θέλουν…
Ιστορίες υπάρχουν πολλές. Υπάρχει αυτή της εγκυμοσύνης, η ιστορία της θερμοκοιτίδας και η ιστορία της ζωής στο σπίτι με το μωρό. Εγώ θα σας πω την ιστορία της εγκυμοσύνης μου. Ονομάζομαι Χριστίνα, είμαι 28 χρονών και το όνειρό μου πάντα ήταν να γίνω μαμά. Ήθελα να ζήσω αυτή τη μαγική περίοδο όσο τίποτα άλλο. Κοιτούσα γυναίκες που ήταν έγκυες και χάιδευαν την κοιλίτσα τους ή περπατούσαν στον 9ο μήνα για να κατέβει το μωράκι και ζήλευα. Έβλεπα μανούλες να θηλάζουν και αναρωτιόμουν πότε θα έρθει η στιγμή να το ζήσω κ εγώ.
«Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν μου είπαν ότι το μωρό μου είναι στην ΜΕΝΝ»
Επόμενο στάδιο: Αμνιοπαρακέντηση. Φόβος, άγχος, πόνος. Το χειρότερο ήταν ότι τα αποτελέσματα θα έβγαιναν σε έναν μήνα, δηλαδή αν κάτι δεν πήγαινε καλά, θα έπρεπε να πάρουν το μωρό στον 6ο μήνα κύησης. Αδιανόητο! Τα πρώτα αποτελέσματα μας έδειξαν το φύλο «κοριτσάκι». Ήταν το μόνο που δεν μας ένοιαζε το φύλο. Γερό να είναι: σοφή ευχή. Ευτυχώς τα αποτελέσματα ήταν καλά, κανένα σύνδρομο! Επόμενο στάδιο ήταν το μωρό να περάσει τα 700 γρ. ώστε να είναι βιώσιμο. Μια μάχη που δίναμε κάθε εβδομάδα, 50 – 50 να μετράμε τα γραμμάρια.
Και κάπου εκεί κοντά στις 30 εβδομάδες περάσαμε στα 800 γρ. Άντε να χρειαστεί λίγο θερμοκοιτίδα, είπαμε. Και τότε εμφανίζεται υψηλή πίεση. Ξεκινάμε χάπια, αντιπηκτικές και να μετράμε την πίεση τουλάχιστον 10 φορές τη μέρα. Και μετά, το πρήξιμο. Σε πρόσωπο, χέρια και πόδια, τρανσαμινάσεις και ουρικό στα ύψη. Αυστηρή δίαιτα από ζάχαρη και αλάτι.
Ας κάνουμε και δύο ενέσεις κορτιζόνης, λέει ο γιατρός μας, να είμαστε έτοιμοι. Και μετά… δεν ακούμε το μωρό. Τρέχουμε στο νοσοκομείο για υπέρηχο. Ευτυχώς όλα καλά! Και εκεί που λες ότι ηρεμείς, ξαφνικά σε πιάνουν τρομεροί πονοκέφαλοι και θολώνουν τα πάντα. Προεκλαμψία. Πρέπει να γεννήσουμε. Κι εφόσον το μωρό είναι στις 33 εβδομάδες και 1040 γρ., «όλα καλά» μου λένε.
Τι να σκεφτείς, τι να νιώσεις; Η κοιλίτσα μου ήταν μικρή. Θα βγει καλά; Θα επιβιώσει; Τον φυσιολογικό τοκέτο τον απορρίψαμε. Ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά, με τους πόνους και τον άντρα μου δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι. Δεν πειράζει, να είναι καλά το μωρό, έλεγα εγώ. Να είναι καλά η γυναίκα μου, έλεγε ο άντρας μου. Τουλάχιστον να γεννήσω με επισκληρήδιο για να δω το μωρό; Η απάντηση του γιατρού θετική!
Η μέρα της γέννας: Μισή ώρα πριν η όραση χάνεται εντελώς και το κεφάλι έτοιμο να εκραγεί. Χάπια, οροί και όλοι πάνω από το κεφάλι μου να βεβαιωθούν ότι είμαι καλά. Μπαίνουμε στο χειρουργείο και ακούω στο βάθος τη φράση «ολική νάρκωση».
33+1 με βάρος γεννήσεως 980 γρ. Το μωρό στη ΜΕΝΝ και εγώ στη ΜΑΦ δύο μέρες ανήμπορη να το δω. Η ιστορία της ΜΕΝΝ, σελίδες ολόκληρες. 50 μέρες μετά με βάρος 2050 γρ. το μωρό στο σπίτι!
Τίποτα δεν έγινε όπως ονειρευόμουν. Μεγάλη κοιλιά, θηλασμός (θήλασα μόνο 2 φορές γιατί η μπουμπού δεν μπορούσε, έπρεπε να περάσει τα 4 κιλά. Ευτυχώς είχα μεγάλη τράπεζα γάλακτος), έκπληξη για το φύλο την ώρα της γέννας. Το μόνο όμως που πραγματικά μετράει είναι το αποτέλεσμα. Έχουμε δύο ματάκια να μας κοιτάνε και να χαμογελούν!
Όλα έρχονται όπως θέλουν…
ΧΡΙΣΤΙΝΑ
Πηγή: 31ebdomades.gr
