Αγαπώ τους φίλους μου χωρίς παιδιά. Έχουν περάσει ξεχωριστές στιγμές με την οικογένειά μου, από πρώτα γενέθλια ως το τελευταίο ξέσπασμα του 3χρονου γιού μου επειδή το μπλουζάκι του δεν ήταν πορτοκαλί. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Αν δεν έχεις παιδιά υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που δε θα καταλάβεις ποτέ. Ακόμα και οι φίλοι μου με μεγαλύτερα παιδιά έχουν χάσει επαφή με αυτές τις σουρεαλιστικές στιγμές του να ανατρέφεις μικρά παιδιά.
Να πέντε πράγματα που μπορείς πραγματικά να καταλάβεις μόνο αν περιτριγυρίζεσαι από μικροσκοπικά ανθρωπάκια που μπορούν να χάσουν την ηρεμία τους επειδή έκοψες το σάντουιτς με το φυστικοβούτυρο με λάθος τρόπο…
- Γιατί ανταποκρίνομαι σε ότι μου λέει το παιδί μου με την ερώτηση «μήπως θες να πας τουαλέτα;»
Πρόσφατα μια φίλη μου χωρίς παιδιά ήρθε στο σπίτι και άκουσε μια κουβέντα που πήγαινε κάπως έτσι:
Παιδί: Θέλω κι άλλο τυρί.
Μαμά: Μήπως θες να πας τουαλέτα;
Παιδί: Μου αρέσει ο Τόμας το τρενάκι
Μαμά: Μήπως θες να πας τουαλέτα;
Παιδί: Ανακάλυψα το νόημα της ζωής.
Μαμά: Μήπως θες να πας τουαλέτα;
Η φίλη μου αιφνιδιάστηκε. Γιατί κάθε κουβέντα που έλεγε το παιδί μου (που τώρα μαθαίνει να πηγαίνει τουαλέτα) με έκανε να τον ρωτάω αν θέλει τουαλέτα; Ειλικρινά θα του δημιουργούσα κόμπλεξ. Αλλά τι να πω; Αφού πέρασα μία ολόκληρη εβδομάδα να τρίβω τοξικά απόβλητα από το χαλί και να βάζω συνέχεια πλυντήρια, μάλλον ήμουν εγώ εκείνη που είχε το κόμπλεξ. Η εκπαίδευση τουαλέτας είναι ένα από αυτά τα πράγματα που δεν μπορείς να εκτιμήσεις αν δεν το ζήσεις για τα καλά, ενώ παράλληλα αναρωτιέσαι γιατί αποφάσισες να κόψεις τις υπέροχες πάνες μίας χρήσεως και πόσο θα κόστιζε να καλύψεις όλο σου το σπίτι με πλαστικό.
- Γιατί η μαμά μένει ξύπνια μέχρι τόσο αργά.
Ναι, το ξέρω ότι μοιάζω σαν να πέρασα όλο το βράδυ κυνηγώντας μάγισσες ή, για να είμαστε ειλικρινείς, ηρεμώντας ένα υστερικό παιδί που ήταν πεπεισμένο ότι υπήρχε μια μάγισσα στη ντουλάπα του. Αλλά στην πραγματικότητα δεν με κρατάνε ξύπνια τα παιδιά. Αλλά η μαμά. Αυτές οι ώρες αργά τη νύχτα, αφού όλοι οι άλλοι έχουν πάει για ύπνο, είναι οι μόνες ώρες που μπορώ να έχω για τον εαυτό μου, που μπορώ να δω Gossip Girl χωρίς να χρειάζεται να κλείσω τα μάτια κανενός, ή να χαζέψω στο Facebook, ή να κοιτάξω το ταβάνι μέχρι να λιποθυμήσω από την κούραση. Αυτή η εξουθενωτική αίσθηση της ελευθερίας είναι εθιστική, παράλογη και ανθυγιεινή – αλλά αξίζει απόλυτα!
- Γιατί δεν απαντάω ποτέ στο τηλέφωνο.
Τα παιδιά είναι εκστασιασμένα με το iPhone μου. Του γιου μου του αρέσει να δοκιμάζει αν αντιστέκεται στη βαρύτητα, ενώ η κόρη μου προσπαθεί συνεχώς να βρει νέους και αστείους τρόπους να ρωτήσει την Siri αν αφήνει αέρια. Για να το κρατήσω μακριά από τα μικρά χεράκια τους, συνήθως το έχω ασφαλές σε μέρη που δεν το βλέπουν. Ταυτόχρονα είναι ένας βολικός τρόπος για να το κρατάω μακριά και από τα μεγάλα χεράκια, τα δικά μου, ώστε να αποφύγω την ενοχή που αισθάνομαι κάθε φορά που μπαίνω στο Twitter ή μπαίνω να τσεκάρω το τελευταίο μου blog post, όταν θα έπρεπε να περνάω χρόνο με την οικογένεια.
Και όταν τα παιδιά δεν είναι τριγύρω, ειλικρινά το τελευταίο που θέλω είναι να μιλήσω. Δεν είναι ότι δε θέλω να μιλήσω σε σένα ή ότι δεν με νοιάζει το θέμα που έχεις στη δουλειά σου ή ο καινούργιος σου φίλος. Αλλά όταν πρέπει να σε πάρω πίσω, μου δημιουργείται μία ακόμα υποχρέωση στη ζωή μου, που έχει μπει δυστυχώς στη λίστα μαζί με το «να πάρω να κλείσω ραντεβού στον οδοντίατρο» και «να καθαρίσω ανθρώπινα απόβλητα από το πάτωμα.» Υπόσχομαι να σε πάρω πίσω όταν θα έχω την ψυχική ικανότητα να κάνω κάτι άλλο εκτός από το να κοιτάζω τον απέναντι τοίχο.
- Γιατί τα ψώνια μου είναι διαφορετικά από τα δικά σου.
Βλέπω το βλέμμα στα μάτια σου όταν λέω ότι ξόδεψα δυο ώρες στο σούπερ μάρκετ (και παρ’ όλα αυτά ξέχασα το ψωμί). Ξέρω κι εσύ αγοράζεις φαγητό και δε σου παίρνει δυο ώρες. Να με συγχωρείς αλλά εδώ συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια. Εσύ ψωνίζεις στο σούπερ μάρκετ ακολουθώντας μία λίστα που έχεις ετοιμάσει από πριν και πηγαίνεις σπίτι, εγώ όμως ψωνίζω στη ζώνη του λυκόφωτος, ενώ προσπαθώ να κατευθύνω ένα τανκ με κάποιου είδους όχημα κολλημένο πάνω του, ενώ προσπαθώ να θυμηθώ τι ήταν γραμμένο στη λίστα μου πριν να τη φάει το μικρό μου. Και όλο αυτό ταυτόχρονα με τον γιόκα μου που προσπαθεί να κάνει κατάβαση από το καροτσάκι ενώ τα άλλα παιδιά τσακώνονται για το ποιο θα πατήσει το κουμπί προτεραιότητας στα αλλαντικά. Όχι ότι χωράνε αλλαντικά στο καροτσάκι που έχει γεμίσει από ένα οικογενειακό πακέτο από 30 χαρτιά κουζίνας. Ξέρω, είναι όπως ακριβώς το δικό σου καροτσάκι που είναι γεμάτο από γιαούρτια και νερό καρύδας.
- Γιατί δε ζηλεύω την υπέροχη ζωή σου.
Ναι βλέπω τις φωτογραφίες σου στο Facebook – εσύ με μπικίνι να κολυμπάς στις ακτές κάποιου Ελληνικού νησιού, χωρίς να νοιάζεσαι για τίποτα στον κόσμο. Εσύ σε κάποιο κλαμπ, να ποζάρεις δίπλα σε κάποιον διάσημο. Κατεβαίνω και κοιτάζω τις φωτογραφίες σου, ενώ φοράω λεκιασμένες από εμετό πιτζάμες και προσπαθώντας να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανα ταξίδι στο εξωτερικό ή την τελευταία φορά που βγήκα έξω βράδυ. Και πάλι, δε θα τα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Μπορεί να μην κάνω πάρτυ στην Ευρώπη, αλλά κάνω ένα μοναδικό πάρτυ χορού κάθε βράδυ στο σαλόνι μου. Ερωτεύομαι κάθε μέρα, και πάνω που νομίζω ότι η καρδιά μου έχει γεμίσει, ερωτεύομαι απ’ την αρχή. Όχι, η ζωή μου δεν είναι απαστράπτουσα, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν ποτέ πιο ευτυχισμένη.
Οι φίλοι μου χωρίς παιδιά είναι θησαυρός για μένα. Κατ’ αρχάς είναι οι μοναδικοί άνθρωποι στη ζωή μου που ενδιαφέρονται περισσότερο για εμένα παρά για τα παιδιά μου. Αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα που όσο κι αν προσπαθήσω, δε θα μπορέσω να τους τα εξηγήσω. Αλλά δεν με πειράζει. Γιατί όταν το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι συζητήσεις σε βάθος με θέμα τα κακά και η παρακολούθηση επεισοδίων από τηλεοπτικές σειρές μέχρι τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, ίσως είναι καλό να ξεφεύγεις πού και πού.
Μετάφραση: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή – babyradio.gr
