Όταν η δεύτερη εγκυμοσύνη σε γεμίζει με φόβο…
Η δεύτερη εγκυμοσύνη ήρθε σαφέστατα πολύ πιο εύκολα από την πρώτη, 16 μήνες μετά. Μόλις πήρα τα αποτελέσματα της χοριακής, χαμογέλασα. Το χαμόγελο όμως έσβησε πολύ γρήγορα και το πρώτο πράγμα που είπα στον άντρα μου ήταν «Είμαι έγκυος. Αλλά φοβάμαι.» Θυμάμαι τόσο έντονα που με πήρε αγκαλιά και μου είπε ότι θα τα καταφέρουμε. Και έκλαψα. Όχι γιατί δεν ήθελα το μωρό, αλλά γιατί φοβόμουν.
Στο πρώτο ραντεβού με τον γυναικολόγο, η πρώτη μου φράση ήταν «Φοβάμαι. Θα τα καταφέρω;» Μία φράση που επαναλάμβανα σε κάθε επίσκεψη, μέχρι και τη μέρα που γέννησα. Ο γεμάτος σιγουριά τόνος της φωνής του όταν μου έλεγε «Θα τα καταφέρουμε. Καμία εγκυμοσύνη δεν είναι ίδια με την προηγούμενη» ήταν το μόνο που λίγο με ηρεμούσε.
Το πραγματικά θετικό ωστόσο στη δεύτερη εγκυμοσύνη είναι ότι έχεις ένα παιδί να φροντίσεις. Και αυτή η φροντίδα, με την κούραση που συνεπάγεται, είναι σχεδόν λυτρωτική. Δεν έχεις χρόνο στην καθημερινότητά σου να φοβηθείς. Δεν προλαβαίνεις. Και μόλις πάει λίγο να σε πάρει από κάτω, έρχονται δυο χέρια να σε πάρουν αγκαλιά, μία φωνούλα να σου ζητήσει παραμύθι ή τραγούδι και ξεχνιέσαι.
Τα δύσκολα αρχίζουν όταν πλησιάζει η μέρα για το ραντεβού με το γυναικολόγο. Όταν περιμένεις στην αναμονή και νομίζεις ότι η καρδιά σου θα βγει έξω από το σώμα σου έτσι τρελά που χτυπάει. Και τα δάκρυα κυλούν. Και σταματούν μόνο όταν ακούσεις τη μικρή καρδούλα που μεγαλώνει μέσα σου να χτυπά και να σου λέει «Είμαι εδώ και είμαι καλά». Και το χαμόγελο επιστρέφει για να σου δώσει τη δύναμη που χρειάζεσαι για να χαϊδέψεις με σιγουριά και αγάπη την κοιλιά σου και να του ψιθυρίσεις «Θα τα καταφέρουμε, μικρέ».
Τι καταλαβαίνει το μωρό στη ΜΕΝΝ;
Τα ακόμη πιο δύσκολα αρχίζουν όταν πρέπει να γίνουν εξειδικευμένες προληπτικές εξετάσεις ή να ληφθούν προληπτικά μέτρα για να προχωρήσει η εγκυμοσύνη. Γιατί τότε το φάντασμα της ΜΕΝΝ ή της απώλειας έρχεται πιο τρομακτικό από ποτέ. Γιατί τότε η προσπάθεια να κρύψεις τη θλίψη και το φόβο από τα δύο ματάκια που βλέπουν μέχρι μέσα στην ψυχή σου σε εξαντλεί. Γιατί τότε η δύναμη που χρειάζεσαι για να μιλήσεις και να καθησυχάσεις το αγέννητο ακόμη παιδί σου είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Κατάφερα να γεννήσω τελειόμηνα με πολύ φόβο και αγωνία, με πολύ στενή παρακολούθηση, πολλές εξετάσεις και επιπλοκές που δεν μπορούσα να φανταστώ. Όμως τα κατάφερα. Αν ο πρώτος μου γιος μου με «μύησε» στο δύσκολο κόσμο της προωρότητας, ο δεύτερος μου έμαθε ότι η προωρότητα είναι ένα μόνο κομμάτι των δυσκολιών. Μπορούν τόσα πολλά να πάνε στραβά σε μία εγκυμοσύνη, που η απόφαση για δεύτερο (ή και για τρίτο) παιδί δεν μπορεί πάντα να παρθεί με γνώμονα τη λογική. Θέλει και λίγο τόλμη, λίγο θράσος.
Η μετά την προωρότητα εγκυμοσύνη μοιάζει σα να αποφασίζεις να κάνεις ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο. Είναι κάτι που θέλεις πολύ και ξέρεις ότι το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Δεν παύει όμως να είναι κάτι τρομακτικό και επικίνδυνο. Οπότε κλείνεις τα μάτια και πηδάς στο κενό, παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά.
Τασούλα Μελισσοπούλου
Πηγή: 31ebdomades.gr
