Όταν η πατρότητα διδάσκεται σε ταχύρρυθμα έξω από τη ΜΕΝΝ…
Τη μέρα που έπαιρνα εξιτήριο από το νοσοκομείο αφήνοντας σε μία θερμοκοιτίδα τον πρωτότοκό μου, έκανε εισαγωγή μία άλλη μαμά για κατεπείγουσα καισαρική λόγω IUGR στην 31η – 32η εβδομάδα. Την επομένη στο επισκεπτήριο την αναζήτησα για να ρωτήσω για το μωρό αλλά μάταια. Δεν την είδα ούτε την μεθεπόμενη. Αρκετές μέρες μετά έβλεπα τον σύζυγό της που ερχόταν πάντα βιαστικός, ενημερωνόταν για το μωρό και έφευγε. Συναντιόμασταν στον διάδρομο και ανταλλάσσαμε βιαστικά τυπικές πληροφορίες για τα παιδιά μας. Ένα απόγευμα – δεν ξέρω πώς μου ήρθε – τον ρώτησα τι κάνει εκείνος. Η τυπική ερώτηση που κάνεις στον καθένα, που έκαναν και σε μένα πολλές φορές, και απαντούσα με ένα αρρωστημένο «καλά, ευχαριστώ». Μόνο που εκείνος δάκρυσε, ένας άντρας 2 μέτρα δάκρυσε μπροστά σε μία ξένη και απάντησε «Πώς να είμαι; Έχω ένα μωρό στην εντατική και ένα μωρό στο σπίτι και δεν ξέρω για κανένα πότε θα γίνει καλά». Έφυγε γρήγορα και από την επόμενη μέρα οι συζητήσεις μας ξαναπήραν την τυπική μορφή των συζητήσεων έξω από τη ΜΕΝΝ.
Τη γυναίκα του την είδα έναν μήνα μετά. Ήρθαν στο επισκεπτήριο πιασμένοι χέρι χέρι, μία εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ο μπαμπάς είχε μία ηρεμία για πρώτη φορά στο πρόσωπό του και η μαμά χαμογελούσε. «Τώρα είμαι καλά» μου είπε, «Ζορίστηκα, αλλά τα καταφέραμε». Από εκείνη έμαθα ότι ζορίστηκε πολύ να διαχειριστεί την πρόωρη γέννηση του παιδιού τους, έκοψε με χάπι το γάλα της από την πρώτη μέρα, αρνιόταν να επισκεφτεί το μωρό, αρνιόταν να βγει γενικά από το σπίτι, αλλά κατάφερε και νίκησε. Έπιασε το χέρι του άντρα της και μπόρεσε να σταθεί στα πόδια της.
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί πρόσφατα έμαθα για μία πρόωρη γέννηση και έπιασα πάλι τον εαυτό μου να ξεχνάει τον μπαμπά. Ρώτησα για το μωρό, ρώτησα για τη μαμά, αλλά όχι για τον μπαμπά. Και μπορεί η γενική αντίληψη να θέλει τους μπαμπάδες άσχετους με τη γέννα, περιορίζοντας τον ρόλο τους στο κέρασμα και τη δήλωση της γέννησης στο ληξιαρχείο, αλλά όσον αφορά την προωρότητα, θεωρώ πως ο ρόλος τους είναι πολύ πιο σημαντικός και πολύ πιο δύσκολος.
Προωρότητα: Ο μαχητής που ανέτρεψε τα πάντα
Ναι, υπάρχουν πολλοί μπαμπάδες που στα δύσκολα έφυγαν, δήλωσαν τη γέννηση του παιδιού τους και μετά τίποτα. Υπάρχουν όμως πολύ περισσότεροι μπαμπάδες που στάθηκαν όρθιοι, ακόμη και μόνοι μπροστά στην πόρτα της ΜΕΝΝ, όπως εκείνος ο μπαμπάς. Υπάρχουν μπαμπάδες που αναγκάστηκαν να γυρίσουν μόνοι τους σε ένα άδειο σπίτι αλλά παρόλα αυτά γεμάτο με φρεσκοπλυμένα και παρατημένα κακήν κακώς βρεφικά ρούχα, αφήνοντας χιλιόμετρα μακριά την οικογένειά τους. Υπάρχουν μπαμπάδες που στάθηκαν δίπλα στα παιδιά τους, τους έδωσαν φάρμακα, τα στήριξαν στα πρώτα τους βήματα, αγωνίστηκαν μαζί τους.
Η γυναίκα μόλις δει την πρώτη θετική χοριακή, γίνεται αυτόματα μητέρα και είναι έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα για το μωρό της. Ο ρόλος του μπαμπά όμως μαθαίνεται. Και ένας πρόωρα μπαμπάς καλείται να φερθεί ως τέτοιος χωρίς να ξέρει καν τι σημαίνει ο ρόλος αυτός. Επίσης, αν η μαμά νιώθει ενοχές που δεν κατάφερε να προστατεύσει με το σώμα της το παιδί της, δεν είναι λογικό να νιώθει και ο μπαμπάς; Μεγαλώνει σε μία κοινωνία όπου ο άντρας είναι ο προστάτης της οικογένειας, αυτός που έχει χρέος και υποχρέωση να προστατεύσει τα μέλη της οικογένειας του. Πώς νιώθει λοιπόν ένας μπαμπάς που δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα ούτε στη γυναίκα του ούτε στο παιδί του; Πώς μπορεί να νιώθει όταν πρέπει να είναι δυνατός, στήριγμα για τη γυναίκα του, όταν το μόνο που θέλει ή χρειάζεται να κάνει είναι να φοβάται ή – γιατί όχι; – να κλάψει και ο ίδιος; Πόση πίεση μπορεί να προκαλεί όλο αυτό το «πρέπει» που τον συνοδεύει; Η μαμά έχει κάθε δικαίωμα να κλάψει, να φοβηθεί, να πονέσει, να αφεθεί, να κάνει ό,τι θέλει για να μπορέσει να διαχειριστεί το σοκ της προωρότητας. Ο μπαμπάς όμως;
Η προωρότητα είναι μία μάχη που δίνεται από τρεις, ένα μωρό (ή και περισσότερα), μία μαμά και έναν μπαμπά. Ο καθένας πολεμάει με όποιον τρόπο μπορεί και ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν πως δίπλα σε κάθε μικρό πολεμιστή (στον οποίο αναμφίβολα αξίζει όλη η δόξα) και τη γενναία του μαμά, υπάρχει και ένας αφανής ήρωας, ένας μπαμπάς που διδάχτηκε την πατρότητα με ταχύρρυθμα μαθήματα. Και αν έκανε και κάποια λάθη, δεν πειράζει, τα ταχύρρυθμα μαθήματα έχουν πάντα αυτό το ρίσκο.
Τασούλα Μελισσοπούλου
Πηγή: 31ebdomades.gr
