Πάω στη δουλειά, να ξεκουραστώ από το ρόλο μου ως μαμά
Όταν έκανα το πρώτο μου παιδί, πήρα την άδεια λοχείας και έμεινα στο σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι τον πρώτο μήνα απόλαυσα την εμπειρία να μην έχεις να σηκωθείς το πρωί, να ντυθείς, να φτιαχτείς και να πας στη δουλειά σου. Φυσικά λόγω μωρού, ξυπνούσα δύο και τρεις φορές μέσα στη νύχτα και το πρωί ήμουν σαν ζόμπι. Ωστόσο, ήταν μια «κούραση» διαφορετική και κυρίως ήξερα ότι κάποια στιγμή όλο αυτό θα τελειώσει.
Στον δεύτερο μήνα της άδειας, άρχισα να εκδηλώνω τικ από την πολύ «μαμαδίλα», από το πολύ μπιμπερό, από το πολύ λαδωμένο μαλλί και από τα μακό νυχτικά γεμάτα με σάλια και γάλατα του μωρού. Όχι δεν ήμουν ποτέ γυναίκα καριέρας, αλλά είχα αρχίσει να νοσταλγώ τη δουλειά μου όσο τίποτα στον κόσμο. Μπορώ να πω, ότι εκτίμησα τις ώρες που περνούσα στο γραφείο όσο τίποτα.
Σίγουρα δεν είμαι εγώ που θα δώσω την απάντηση για το τι είναι καλύτερο, να είσαι σπίτι ή στο γραφείο. Κάθε μητέρα κάνει τις επιλογές της, αυτές που τις ταιριάζουν και την βοηθούν στο να νιώθει πιο ισορροπημένη.
Στην δική μου περίπτωση η επιστροφή στο γραφείο, ήταν ένας παράδεισος. Ήταν σαν να άνοιξα και πάλι ένα παράθυρο στον κόσμο, σαν να πήρα άδεια από τη μητρότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν λατρεύω το παιδί μου. Η διαδικασία του να ντυθώ, να φτιάξω μαλλί, να βάλω ένα αιλάινερ και να μπω στο αμάξι για να πάω κάπου που δεν θα είχε καμία σχέση με τον ρόλο μου ως μάνα, ήταν αναζοωγονητική. Και μόνο που ξαναβρέθηκα στο γραφείο μου, ένιωσα ότι μπήκα σε έναν ναό δημιουργικότητας που με αναπτέρωσε και ένιωσα και πάλι χρήσιμη σε ένα άλλο επίπεδο. Οι συζητήσεις με τους συναδέλφους, η συναναστροφή με νέα παιδιά – που τυγχάνει να έχω στη δουλειά – που δεν έχουν καμία σχέση με πάνες, που μιλούν για ένα καινούριο μαγαζί στην πόλη, για έναν νέο απλικέισιον στο κινητό, για τα ερωτικά τους, για τις αγωνίες τους, για το καινούριο σχέδιο στο νύχι, για τα πολιτικά, λειτούργησε σαν το καλύτερο πνευματικό μπότοξ.
