Προωρομαμά…. Ξέρω…
Ζεις κάπου στη Β. Ελλάδα και μαθαίνεις από τη φίλη μίας φίλης ότι μία μαμά κάπου στη Ν. Ελλάδα γέννησε πρόωρα. Δεν την έχεις δει ποτέ. Δεν την γνωρίζεις καν. Και όμως ταράζεσαι. Στο άκουσμα και μόνο της λέξης «πρόωρα», το μόνο που σκέφτεσαι αυτόματα είναι εβδομάδα κύησης και βάρος, έτσι για να κάνεις μία πρώτη εκτίμηση βιωσιμότητας. Είσαι γιατρός; Όχι. Όμως ξέρεις. Ξέρεις από πιθανότητες. Και ακόμη και αν οι πιθανότητες είναι μικρές, σκέφτεσαι και προσεύχεσαι για το θαύμα. Γιατί και αυτό το ξέρεις, ότι μέσα στις ΜΕΝΝ γίνονται τα μεγαλύτερα θαύματα.
Και παρόλο που η γυναίκα αυτή είναι άγνωστη, αρχίζεις και δημιουργείς την εικόνα της στο μυαλό σου. Τη βλέπεις να στέκεται έξω από μία πόρτα και να ψάχνει τη δύναμη να πατήσει το κουδούνι. Τη βλέπεις να περπατάει, να απολυμαίνεται. Βλέπεις ακόμη και τα μάτια της που ψάχνουν με απόγνωση τη θερμοκοιτίδα της, τη θερμοκοιτίδα της οικογένειάς της, τη θερμοκοιτίδα της ζωής της. Βλέπεις μία ασπρόμαυρη γυναικεία φιγούρα να χαϊδεύει ένα κουτί, άψυχο αντικείμενο για άλλους, γεμάτο ζωή για εκείνη. Σκέφτεσαι πως τις πρώτες μέρες σίγουρα λυγίζει, οι ορμόνες και οι δυσοίωνες προβλέψεις την κάνουν να κλαίει. Ξέρεις όμως, ή μάλλον ελπίζεις ότι σύντομα τα δάκρυά της θα γίνουν δάκρυα χαράς. Ελπίζεις για αυτή την ασπρόμαυρη φιγούρα, γιατί ξέρεις ότι μπορεί τα δάκρυα χαράς να μην έρθουν ποτέ.
Η ιστορία της Κατερίνας: «Είσαι το πιο γενναίο μωρό!»
Και παρόλο που η γυναίκα αυτή είναι άγνωστη, ξέρεις σχεδόν κάθε της κίνηση. Ξέρεις σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια την καθημερινότητά της. Ξέρεις πληροφορίες για τη νέα της ζωή, πληροφορίες που ούτε οι οικείοι της δεν γνωρίζουν. Και θέλεις να μάθεις περισσότερα, να βρεις τρόπο να τη βοηθήσεις και ας είσαι χιλιόμετρα μακριά, εύχεσαι να μπορούσες να την κοιτάξεις και να της πεις μία και μόνο λέξη «Ξέρω». Ξέρω γιατί το έχω ζήσει, γιατί έχω νιώσει ακριβώς το ίδιο, γιατί έχω χαρεί και έχω κλάψει για τους ίδιους λόγους.
Ξέρω γιατί αυτή η ασπρόμαυρη γυναικεία φιγούρα που δημιουργείται στο μυαλό μου κάθε φορά στο άκουσμα μιας πρόωρης γέννας, είμαι εγώ και κάθε άλλη γυναίκα που γέννησε πρόωρα. Ξέρω γιατί η προωρότητα, ανεξάρτητα από την έκβασή της, μας έχει δέσει με κοινά βιώματα, έχει δημιουργήσει ανάμεσά μας ένα συνδετικό κρίκο. Ένα συνδετικό κρίκο που μας δίνει τη δυνατότητα να στεκόμαστε δίπλα σε ανθρώπους άγνωστους και κοιτάζοντάς τους απλά στα μάτια, με τρόπο σχεδόν συνωμοτικό, να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι.
Τασούλα Μελισσοπούλου
Πηγή: 31ebdomades.gr
