«Σε ζηλεύω» Η εξομολόγηση μιας μαμάς που ζηλεύει τις μαμάδες με «φυσιολογικά» παιδιά!
“Βλέπω τα post σου. Μιλάς για το πόσο δύσκολο είναι να μάθεις στην κόρη σου να πηγαίνει στην τοτυαλέτα – στην κόρη σου που είναι μικρότερη από τη δική μου… Η εκπαίδευση τουαλέτας δεν είναι στα σχέδιά μας ακόμη για να είμαι ειλικρινής… Τουλάχιστον όχι για τον επόμενο χρόνο… και αυτό αν είμαστε τυχεροί.
Σε ζηλεύω…
Σας το προτείνουμε… Μια ωδή στη μητρική αγάπη και τη ζωή!
Βλέπω τις δημοσιεύσεις σου. Πόσο κουράζεσαι πηγαίνοντας από τη μία δραστηριότητα στην άλλη και μετά στα πάρτι που σας καλούν. Ο γιος μου δεν μπορεί να παίξει ομαδικά αθλήματα ακόμη, του προκαλούν υπερδιέγερση. Και επίσης ποτέ δεν τον έχουν καλέσει σε πάρτι.
Σε ζηλεύω…
Σε βλέπω στα καταστήματα, όπου οι άνθρωποι δεν κοιτούν δύο φορές το παιδί σου – δεν βλέπεις αυτό το βλέμμα της αναγνώρισης – και μερικές φορές της λύπησης – καθώς παρατηρούν το επιπλέον χρωμόσωμα στο παιδί σου. Σε βλέπω στο εμπορικό, να περπατάς χέρι-χέρι με το παιδί σου, χωρίς δεν ανησυχείς για το ποιος θα είναι ο επόμενο ήχος που θα το κάνει να τρέξει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Σε βλέπω στους αγώνες μπάσκετ του άλλου γιου μου. Περπατάς από το πάρκινγκ για να επευφημίσεις το παιδί σου, ενώ εγώ κάθομαι με τον μικρότερο γιο μου που κρύβεται στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου μου. Ο αυτισμός μας εμποδίζει.
Σε ζηλεύω…
Απαθανατίζεις κάθε ορόσημο της ζωής του παιδιού καθώς έρχεται φυσικά. Πρώτα βήματα. Πρώτες λέξεις. Τις έχω απαθανατίσει και εγώ. Αλλά όλες είναι, μετά από ατελείωτες ώρες θεραπείας, μετά από άγρυπνες νύχτες και μετά από «μηδενικούς» τραπεζικούς λογαριασμούς. Εσύ μιλάς για τους στόχους και τα βραβεία που κέρδισε, εγώ μιλάω για δικαιώματα που κέρδισε. Εσύ παλεύεις για τη θέση του παιδιού σου στην ομάδα. Εγώ παλεύω για τη θέση του παιδιού μου στην τάξη.
Μισώ τον εαυτό μου που ζηλεύω το φυσιολογικό…
