Συναισθήματα μιας μαμάς διδύμων 26 εβδομάδων…
Τι θυμάσαι από την ώρα που ετοιμαζόσουν να γεννήσεις στο μαιευτήριο; Άγχος σίγουρα. Να σου κάνουν επισκληρίδιο; Τον σύζυγό σου δίπλα σου να σε εμψυχώνει; Να σε ετοιμάζουν για την καισαρική ή για φυσιολογικό τοκετό και να περιμένεις όπου να ‘ναι να βγει το μωρό;
Τι θυμάμαι εγώ; Να με πηγαίνουν τρέχοντας στο χειρουργείο. Τρία άτομα από επάνω μου. Ο ένας να μου κάνει ένα γρήγορο υπέρηχο και να με ρωτά σε ποια εβδομάδα είμαι, ο άλλος να μου κόβει τα ρούχα με το ψαλίδι, γιατί δεν προλάβαιναν να μου τα βγάλουν και ο αναισθησιολόγος να μου δίνει το φάρμακο για ολική νάρκωση. Οι σκέψεις μου: Εγώ τώρα πεθαίνω. Πώς να είναι άραγε; Θα αισθανθώ τίποτα;
Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από την πρώτη φορά που είδες το μωρό σου; Συγκίνηση σίγουρα, θα σου το έδωσαν αγκαλιά, θα παρατηρούσες το πρόσωπό του, πώς είναι. Όλοι γύρω σου θα σου έλεγαν να σου ζήσει. Θα άκουσες το κλάμα του.
Ποιες είναι οι δικές μου από την πρώτη φορά που αντίκρισα τα μωρά μου; Μπιπ, μπιπ, μπιπ, μπιπ…. Οι ήχοι από τα μηχανήματα κορεσμού οξυγόνου πάνω από δύο γυάλινα κουτιά γεμάτα καλώδια, σωληνάκια, ορούς τυλιγμένα γύρω από δύο κορμάκια 800 γραμμαρίων, διάφανα, τόσο μικρά, που οι σύριγγες δίπλα τους που τους έδιναν τα φάρμακα ήταν μεγαλύτερες. Το πρόσωπό τους δεν φαινόταν καν. Το μόνο που έβλεπα ήταν οι αναπνευστήρες. Αυτά που άκουσα από τους γύρω μου ήταν: Κρίσιμη κατάσταση, λοιμώξεις, εγκεφαλικές αιμορραγίες, δύο ανακοπές…
Πώς πέρασε ο πρώτος καιρός μετά τον τοκετό σου στο νοσοκομείο και μετά στο σπίτι; Οι πρώτοι μήνες; Κούραση σίγουρα πολλή, ξενύχτια, άγχος ίσως για το αν τρώει καλά το μωρό, αν θα θηλάσεις, αλλά και χαρά για εσένα, συγγενείς, γιορτινό κλίμα, όνειρα για τη ζωή όλων μαζί στο μέλλον. Ψώνια, δώρα, ρουχαλάκια, στολισμός παιδικού δωματίου.
Πώς πέρασε ο δικός μου πρώτος καιρός; Δύο φορές την ημέρα αναμονή έξω από την πόρτα της εντατικής μέχρι να ανοίξει, πλύσιμο χεριών και αποστείρωση, πράσινη ποδιά, για να δω για μισή ώρα τα παιδιά μου και να με ενημερώσουν οι γιατροί. Κάθε μέρα κάτι άλλο. Μια καλά, μια άσχημα, ένα τρενάκι που ανεβοκατέβαινε κι εγώ απλώς να ταξιδεύω πάνω σε αυτό. Τρεις μήνες να μην ξέρεις τι θα ακούσεις, αν τα παιδιά σου θα ζήσουν, αν θα είναι πάνω απ’ όλα υγιή και πάρτι για κάθε πρόοδο ή 10 γραμμάρια που θα πάρει το παιδί.
Πόσοι από εσάς για μήνες χρειαζόσασταν τουλάχιστον 40 λεπτά για να πιει το παιδί σας 20 ml γάλα και όχι πάντα, και κάθε τρεις μέρες το ζυγίζατε για να δείτε αν παίρνει βάρος; Για πόσους η απλή ερώτηση «πόσο μηνών είναι το μωρό;» αποτελεί σπαζοκεφαλιά και παύση λεπτού προτού απαντήσουν; Τι να πω, τη χρονολογική αποκλείεται, να πω τη διορθωμένη ή να κόψω λίγο και από τη διορθωμένη;
Κοιτάω το δωμάτιο της στη ΜΕΝΝ και απλά την περιμένω…
Πόσοι είχατε κάθε τρεις και λίγο μια λίστα με γιατρούς στους οποίους θα έπρεπε να τρέχετε το παιδί σας για εξετάσεις, νευρολόγους, οφθαλμίατρους, κ.λπ.; Πόσοι μήνες θα έπρεπε να περάσουν για να έρθει κάποιος στο σπίτι σας να δει το μωρό, αλλά και όταν τελικά ερχόταν, θα είχε σίγουρα ερωτηθεί μήπως ήταν άρρωστος; Πόσοι θα σκεφτείτε διπλά και τριπλά και δεκαπλά προτού στείλετε το παιδί σας σε κάποιο παιδικό πάρτι τον χειμώνα; Πόσοι κάθε φορά που θα αρρωστήσει το άγχος θα βαράει κόκκινο γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να μεταφερθεί στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού;
Ωστόσο, πόσοι από εσάς βλέπουν καθημερινά το παιδί τους μέχρι εκεί που έχει φτάσει και αντικρίζουν ένα θαύμα; Πόσοι πανηγυρίζουν με κάθε του επίτευγμα: όταν στερεώσει την πλάτη του, όταν κάνει τα πρώτα του βήματα, όταν αρχίσει και λέει τις λεξούλες του;
Την πρώτη φορά που είδα τις κόρες μου δεν τη φέρνω ποτέ στο μυαλό μου. Κάποιες φορές που το έκανα δεν μπορούσα να το αντέξω και το αποφεύγω. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που τις άγγιξα. Δεν θυμάμαι πότε ανέπνευσαν μόνες τους. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που τις τάισα με μπιμπερό όταν είχαν πια βγει από τη θερμοκοιτίδα. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που τις πήρα αγκαλιά ήμουν τόσο παγωμένη, που δεν ξέρω ακριβώς πόσο έντονα το ένιωσα, τη δεύτερη φορά τα συναισθήματα ήταν πιο δυνατά.
Θυμάμαι όμως κάθε φορά που περίμενα τα αποτελέσματα κάποιας εξέτασης με αγωνία. Κάθε φορά που περίμενα με τους υπόλοιπους γονείς έξω από τη μονάδα και άνοιγε η πόρτα και μια φωνή σου έλεγε ότι κάποιο παιδάκι μέσα έχει επεισόδιο και δεν θα μπει κανείς, και εσύ απ’ έξω να περιμένεις, χωρίς να ξέρεις για ποιανού το παιδί πρόκειται. Θυμάμαι ακόμα και μετά από αρκετό καιρό, εκεί που όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα, ξαφνικά να προκύπτει κάτι καινούργιο και άγχος και αγωνία πάλι από την αρχή.
Το παιδικό δωμάτιο το έφτιαξα 2-3 ημέρες προτού τα παιδιά έρθουν σπίτι. Μέχρι τότε δεν είχα ψωνίσει τίποτα. Θυμάμαι ότι έψαχνα κάποιον να μιλήσω, να με καταλάβει, αλλά δεν υπήρχε κανείς. Όλοι με κοιτούσαν λες και ζούσα σε άλλο πλανήτη, το μόνο που έκαναν ήταν να με κάνουν να αισθάνομαι χειρότερα – το οποίο συνεχίζεται ακόμα και τώρα. Ακόμα και τώρα αποφεύγω τις συζητήσεις που έχουν να κάνουν με μωρά και συμπεριφορές.
Παρόλα αυτά έχω μάθει πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους όλοι αυτοί οι μαχητές στα γυάλινα κουτάκια τους. Πόση δύναμη παίρνουν και οι γονείς από αυτά και πόσο καμαρώνουν βλέποντάς τα να μεγαλώνουν και να κάνουν πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα θεωρούνταν αυτονόητα. Απλώς είναι μια πληγή που δεν κλείνει, τουλάχιστον δεν ξέρω αν θα κλείσει ποτέ μετά από αρκετά χρόνια, αλλά ακόμα είναι πολύ νωπή και μια μάχη για όλη την οικογένεια, η οποία δεν σταματά με την έξοδο από τη μονάδα, όπως πολλοί νομίζουν.
Μαίρη
Πηγή: 31ebdomades.gr
