Οι σκέψεις μιας διδυμομάνας!
Αν είσαι μαμά θα κάνεις τικ στα περισσότερα απ’ τα παρακάτω. Αν είσαι διδυμομαμά, θα κάνεις τικ σε όλα. Έτσι για να μην νιώθεις μόνη…
[babyPostAd]Έζησα κολικούς, ξενύχτια και πόνους δοντιών.
Άντεξα το φτύσιμο της φρουτόκρεμας στο πρόσωπό μου, στους τοίχους, στα έπιπλα.
Πόνεσε η μέση μου γιατί είχε ξεκινήσει το μπουσούλημα και το περπάτημα προς δύο κατευθύνσεις ταυτόχρονα.
Ξεπέρασα με επιτυχία (μάλλον) τα terrible twos, το κόψιμο της πάνας και της πιπίλας.
Βγήκα αλώβητη, αν και με πολύ κλάμα, από την προσαρμογή των παιδιών μου στον παιδικό σταθμό.
Να μιλήσω για τις ιώσεις; Μπα… δεν χρειάζεται!
Έχω κάνει άπειρες βόλτες με το αυτοκίνητο στη γειτονιά για να τους πάρει ο ύπνος και να κερδίσω λίγα λεπτά ησυχίας.
Έχω τρέξει σε απίστευτες ταχύτητες για να μεταφέρω και τα δύο κοιμισμένα μωρά απ’ το αυτοκίνητο όταν το διπλό καρότσι δεν χωρούσε στο ασανσέρ της πολυκατοικίας που μέναμε.
Έχω τραγουδήσει άπειρες φορές τα άσματα “Στου Μανώλη την ταβέρνα” και “που πας βρε Χαραλάμπη” γιατί αυτά άρεσαν στους γιους μου και τους ησύχαζαν οταν γκρίνιαζαν.
Έχω σκηνοθετήσει επικές παραστάσεις προκειμένου να μείνουν λίγα λεπτά παραπάνω στο ρηλάξ ή στο πάρκο, προκειμένου να μαζέψω λίγο το σπίτι και να απλώσω τα ρούχα. Έχω κάνει και βουβό σινεμά για να μιλήσω ταυτόχρονα στο τηλέφωνο για δουλειά.
Έχω κάνει σπριντ μέσα στο σπίτι για να προλάβω το τηλέφωνο ή το κουδούνι που χτυπάει μήπως και δεν ξυπνήσουν, πέντε λεπτά αφού τους πήρε ο ύπνος.
Έχω ρίξει λίτρα κλάμα πάνω από τις καλαθούνες τους μην ξέροντας τι άλλο να κάνω για να σταματήσουν να κλαίνε και οι δύο ταυτόχρονα.
Έχω ζήσει μήνες αυπνίας, μαστίτιδες από το θηλασμό και μπόλικα κιλά που δεν έλεγαν να φύγουν.
Ναι, τα παιδιά μεγαλώνουν. Οι δυσκολίες των πρώτων χρόνων φεύγουν. Και μαζί με τα παιδιά, μεγαλώνουν οι χαρές, μεγαλώνουν όμως και οι έννοιες, οι προκλήσεις. Γιατί οι αυπνίες και οι πατέντες της καθημερινότητας πέρασαν, όμως τώρα το μυαλό της διδυμομαμάς δουλεύει σε απίστευτες ταχύτητες 24 ώρες το 24ωρο.
Πώς να διαχειριστώ τους τσακωμούς τους; Να ανατευτώ ή να τους αφήσω να το λύσουν μόνοι τους;
Πώς δεν θα αδικήσω κανέναν; Μα, ο ένας απ’ τους δύο έχει δίκιο και ο άλλος άδικο σε αυτή την περίπτωση. Γιατί να μην μπορώ να πω απλά την άποψή μου χωρίς να θεωρηθώ η πιο άδικη μαμά του κόσμου;
Πώς να εξηγήσω ότι είναι σε διαφορετικά τμήματα για το καλό τους και πώς δεν έχουν το ίδιο διάβασμα για το σπίτι, γιατί οι δασκάλες τους είναι δύο διαφορετικοί άνθρωποι που κάνουν αυτό που η κάθε μια κρίνει σωστό;
Πώς να τους κάνω να προσπεράσουν τη μεταξύ τους σύγκριση, αυτή που εμείς οι τρίτοι δημιουργούμε, ίσως άθελά μας, για τους ίδιους; Πιο καλός, πιο ήρεμος, πιο γρήγορος, πιο μελετηρός, πιο προσεκτικός, πιο μεθοδικός, πιο παθιασμένος, πιο νευρικός, πιο ευγενικός, πιο ομαδικός, πιο πιο πιο… Γιατί πιο; Γιατί είναι δίδυμοι… και είναι τόσο ίδιοι!
Όχι δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις δίδυμα. Είναι χαρά, είναι ευλογία, είναι μαγεία. Είναι και μια πρόκληση, μια πρόκληση
που μεγαλώνει μαζί με τα παιδιά μας. Είναι ένας ξεχωριστός κόσμος. Αυτός που μόνο οι γονείς των διδύμων καταλαβαίνουμε.
Δεν σου γράφω κάτι καινούριο, το ξέρω, απλά σκέψεις, αυτές που όλες οι μαμάδες κάνουμε μετά από κάποιες εντάσεις…. Αν κάποιες μέρες νιώθεις κάπως έτσι, όπως εγώ σήμερα, μάλλον είναι επειδή είσαι μαμά. Μαμά που προσπαθεί, που ενδιαφέρεται, που κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Για όλα αυτά μπράβο σου!
Διαβάστε ακόμη:
