Τα παιδιά των άλλων…

paidi1202

Της Άννυς Μπενέτου

Όλοι το έχουμε πει πριν αποκτήσουμε παιδιά « τα δικά μου τα παιδιά δεν θα τα κακομάθω έτσι…». Και όλοι, όταν είχαμε τα δικά μας παιδιά, την ώρα που αντιμίλαγαν δημοσίως, που κραύγαζαν έναντι του «όχι» μας στο σούπερ μάρκετ σκεφτήκαμε με μεταμέλεια « μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε…».

Κι όμως, ξανά και ξανά, σε διάφορες φάσεις ζωής πέφτουμε πάλι στο ίδιο σφάλμα: να θεωρούμε ότι εμείς κάτι κάνουμε καλύτερα από κάποιον άλλο γονιό, ότι τα δικά μας τα παιδιά είναι καλύτερα από τα παιδιά των άλλων.

Έχω τρεις κόρες σε διαφορετικές ηλικίες και με τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες και τελείως διαφορετικές ανάγκες. Η μεγαλύτερη είναι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Ακόμη και με εκείνη θυμάμαι να έχω υποπέσει στο ίδιο σφάλμα σε διάφορες φάσεις. Πριν γεννηθεί πίστευα ότι κάπως κάτι λάθος κάνουν οι γονείς των παιδιών που γεννιούνται με δυσκολίες. Δεν μπορεί κάτι κάνει λάθος η μητέρα στην εγκυμοσύνη: ή θα κάπνιζε, ή δεν θα τρεφόταν σωστά, ή δεν θα έκανε όλους του προγεννητικούς ελέγχους. Φευ! Δεν είχε σχέση τελικά με τη συμπεριφορά της μητέρας. Η Λουκία μου γεννήθηκε με σοβαρά προβλήματα παρότι είχα επιδιώξει να κάνω το πρώτο μου παιδί πριν τα 30 ( όπως λένε τα βιβλία ότι είναι το πιο ασφαλές!) και παρότι – νομίζω- έκανα ότι μου έλεγαν και ότι έπρεπε ως εγκυμονούσα.

Μετά, στους πρώτους μήνες της αναπηρίας της, τριγυρνώντας στα θεραπευτήρια και τα ειδικά σχολεία, έβλεπα με τρόμο τα μεγαλύτερα παιδιά και ήμουν σίγουρη ότι το δικό μου δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία παιδιών ότι θα ξεπεράσει τα προβλήματα της, θα περπατήσει, θα μιλήσει και δεν θα είναι όπως «αυτά τα παιδιά…». Φευ! Η κορούλα μου μεγάλωσε αλλά ούτε μίλησε ούτε περπάτησε παρά τις προσπάθειες όλης της οικογένειας να τη βοηθήσει με όποιον τρόπο. Και σε «αυτά τα παιδιά…» των άλλων, ανήκει κι εκείνη, είναι άτομο με αναπηρία και είναι το δικό μου παιδί και όχι κάποιου άλλου. Είναι η υπέροχη Λουκία μου.

Και οι δυο άλλες μου κόρες, αν και χωρίς ειδικές ανάγκες επισήμως, έχουν η κάθε μια έναν δικό τους χαρακτήρα και μία δική τους προσωπικότητα που συχνά με φέρνει αντιμέτωπη με τις προκαταλήψεις μου και την κριτική που έχω κάνει για «τα παιδιά των άλλων…». Νόμιζα ότι τα  δικά μου παιδιά δεν θα κοροϊδέψουν ποτέ, δεν θα έχουν άγχος, δεν θα αντιμιλούν, δεν θα μένουν μόνα, δεν δεν… Και πάλι, ξανά και ξανά, διαψεύδομαι αλλά δεν φαίνεται να το μαθαίνω το μάθημα μου.

Έχω να μάθω ότι η γονεϊκότητα είναι ένας συνεχής αγώνας που δίνουμε όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, καθημερινά. Έχω να μάθω ότι ούτε εγώ τα κάνω τέλεια ούτε τα δικά μου τα παιδιά είναι τέλεια. Έχω να μάθω ότι στη θέση που είναι τα «παιδιά των άλλων…» σε μία άλλη στιγμή θα βρεθούν τα δικά μου παιδιά.

Κι όλη αυτή η συζήτηση για το  bullying  παραβλέπει όλα τα παραπάνω. Δεν είναι το ζήτημα ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα, τι κάνουν σωστά και τι λάθος οι γονείς ποιου παιδιού. Οι θύτες και τα θύματα εναλλάσσονται συνεχώς στις παρέες των παιδιών μας όπως γίνεται και στη ζωή. Κάνουμε σεμινάρια στο παιδιά για το σχολικό εκφοβισμό και ξεχνάμε τα προηγούμενα κεφάλαια.

Ποια είναι τα προηγούμενα κεφάλαια;

Μαθήματα φιλίας. Μαθήματα επίλυσης συγκρούσεων. Μαθήματα διαχείρισης συναισθημάτων. Μαθήματα συγχώρεσης. Μαθήματα αγάπης.

Κι εγώ τι μάθημα έχω να πάρω;

Ξέρω ότι πάλι και πάλι θα υποπέσω στο ίδιο σφάλμα γιατί είναι ανθρώπινο να ελπίζει κανείς ότι έχει απόλυτο έλεγχο στην ανατροφή των παιδιών του, στο μέλλον του, στα οικονομικά του, στις σχέσεις του. Αν έχεις τον έλεγχο, αυτό σημαίνει ότι μπορείς να  αποφύγεις τον πόνο. Και ξανά και ξανά, μέσα από τα λάθη μου κάτι θα μάθω και κάπως θα καταλάβω ότι το λάθος κι ο πόνος και η δυσκολία είναι μέρος της ζωής και της εξέλιξης και του μεγαλώματος.

Και τα παιδιά των άλλων είναι τα δικά μου παιδιά και τα δικά μου παιδιά είναι τα παιδιά των άλλων…

Η Άννυ Μπενέτου είναι ψυχολόγος και ασχολείται με τη Συμβουλευτική και τη Θετική Ψυχολογία-enallaktikidrasi.com