“Θα σε πετάξω στη θάλασσα αν δεν ηρεμήσεις”, του είπε…

“Θα σε πετάξω στη θάλασσα αν δεν ηρεμήσεις”, του είπε…

“Θα σε πετάξω στη θάλασσα αν δεν ηρεμήσεις“

“Θα σε πετάξω στη θάλασσα” του είπε..κ εκείνο , τεσσάρων μόλις χρονών , την κοίταξε στα μάτια κ έτρεξε στην αγκαλιά της φοβισμένο.

[babyPostAd]Μόλις το άκουσα μαγκώθηκε η ψυχή μου και αναρωτήθηκα γιατί; Έτυχε να είμαστε στο ίδιο πλοίο και κάπου εκεί άρχισαν οι σκέψεις μου απο αυτή τη φράση της άγνωστης μάνας..

Γιατί στα πρώτα του τέσσερα χρόνια να νιώθει μια τόσο μεγάλη ανασφάλεια η οποία να προκαλείται απο τον άνθρωπο που το έφερε στη ζωή..;

Στην ηλικία αυτή όλη του η ύπαρξη εξαρτάται απο τον άνθρωπο αυτόν που του λέει πως αν δεν κάτσει φρόνιμος θα τον πετάξει στην θάλασσα ..

Λες και είναι κάτι τόσο ασήμαντο ή αδιάφορο γι’ αυτήν η ύπαρξή του και απλά θα το πετάξει…

Τί μηνύματα του δίνει; Τι μηνύματα λαμβάνει αυτό το παιδί;

Πού ειναι η ενσυναίσθηση; Γιατί περιμένει πως σε ένα ταξίδι τεσσάρων ωρών ένα μικρό παιδί τεσσάρων χρόνων θα κάτσει “φρονιμο” σε μια καρέκλα και θα περιμένει να φτάσει σιωπηλό στον προορισμό του;

Στο μεταξύ πριν τον “πετάξει” στη θάλασσα,  “θα έρθει και ο καπετάνιος να του κάνει παρατήρηση, θα μπει τιμωρία στο σκοτεινο δωματιο του πλοίου και θα φωναξουν το όνομά του απο το μεγάφωνο.. “, ‘οπως τόσο αναλυτικά άκουσα να προσπαθεί να τον φοβίσει.

Πόση σημασία θα λάβει λοιπόν αυτό το παιδί  σε αυτο το πλοίο απο όλους του καπετάνιους , τις θάλασσες τα μεγάφωνα  με αυτη τη “μη ενήλικη” συμπεριφορα 4 χρονου παιδιού…;

Κι αν δεν τα καταφέρει; Tι θα απογίνει αν δεν τα καταφέρει και φερθεί σαν παιδί;

Απλά με μια κίνηση, χωρίς ίχνος μεταμέλειας , το παιδάκι αυτό θα ” πεταχτεί” στη θάλασσα .

Όχι όμως στην γνωστή μας θάλασσα  του αιγαίου …αλλά σε μια πιο σκοτεινή,,, πιο παγωμένη, μακριά απο συναισθήματα και γεμάτη απειλές , μια θάλασσα  ‘οπου θα φυσάει αεράκι αδιαφορίας και θα σε καίει ένας ήλιος ανασφάλειας όσο μεγαλώνεις που για να επιβιώσεις θα χρειαστεί να βρεις την καλυτερη δυνατή μάσκα και να την φορέσεις αμέσως!

Η μάσκα αυτη θα βρίσκει τους καλύτερους δυνατούς εαυτούς που μπορείς να φοράς για να ικανοποιείς αρχικά την μαμά σου κ μετά όλους τους άλλους.

Και απο εκεί και μέσα σε αυτήν θα μπορείς να αναπνέεις ,να υπάρχεις , να ζεις…εσύ, το παιδί και το κάθε παιδί που η μαμά του το “πετάει στη θάλασσα” για να ηρεμήσει..

Σε εναν κόσμο οπου μάνες θρηνούν πραγματικά τα παιδιά τους που πνίγηκαν στη θάλασσα την αληθινή…

Και εκεινη απλά θα του λεει για 3η ή 4 η φορα:

“Θα σε πεταξω στη θαλασσα” και θα δαγκωνει ανενόχλητη το μπισκότο της.

Ναταλί Σαμπά

Πηγή: childit.gr

Διαβάστε ακόμη:

Οι έγκυες πρέπει να τρώνε για δύο: Αλήθεια ή μύθος;

Η καθημερινότητα των γονιών μέσα από αστείες φωτογραφίες!

Συγγνώμη παιδί μου (οι σκέψεις μιας 6χρονης στην συγγνώμη της μαμάς της)