Πήρα το θάρρος να γράψω τη δική μου ιστορία θηλασμού (που ακόμα συνεχίζεται).
Γεννώ, όλα καλά και μου φέρνουν το παιδί από το πρώτο μισαωρο και θηλάζει. Πιάνει θηλή κατευθείαν, όλα τέλεια. Μόνο που ήθελε συνέχεια να θηλάζει. Λογικό αφού ήταν νεογέννητο. Εμένα όμως δε μου άρεσε από την πρώτη στιγμη ο θηλασμός. Ήθελα το σώμα μου πάλι πίσω μετά από τόση προσοχή στην εγκυμοσύνη. Και δε μου άρεσαν σίγουρα και τα άλματα ανάπτυξης, μέρες απάνω μου να ημαστε κολημενοι. Λέω θα περάσει ο καιρός, θα συνηθισω… Όντως αυτό έγινε αλλά μου χτύπησε μια δυνατή μαστίτιδα την πόρτα, με 40 πυρετό. Λέω δεν είναι ζωή αυτή. Αλλά και αυτό είπα έτυχε, προχωράμε.
Μετά το παιδί παρουσιάζει αλλεργία στην πρωτεινη του γάλακτος. Τα είδα όλα. Την στέρηση δεν την αντέχω.
Έτσι πήρα την απόφαση και ο θηλασμός σιγά σιγά μας αποχαιρετά. Σταδιακά. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε νιώθω τυψεις. Τρελές θα έλεγα. Και το διαδίκτυο δε βοηθάει. Μόνο κριτική βίωσα που με ώθησε πιο έντονα στην απόφαση μου. Ναι λοιπόν βρέθηκα παγιδευμένη ανάμεσα στο τι είναι καλύτερο για το παιδί μου και τις δικές μου αντοχές. Πήρα την απόφαση μου, μπορεί σωστή μπορεί λάθος, δε ξέρω. Τα πλεονεκτήματα του θηλασμού τα ξέρω. Αλλά δυστυχώς δεν αντεχω παραπάνω.
Κλείνοντας με μια επιθυμία. Οι θηλάζουσες στο διαδίκτυο να είναι πιο διαλεκτικές και συζήτησημες, γιατί πολλές φορές ακόμα και τα λόγια από ανθρώπους που δεν ξέρεις πληρώνουν…
Φιλικά,
Αρτεμις
Πηγή: eimaimama.gr
