Η λέξη «δασκάλα»
κρύβει μέσα της ένα δάκρυ και μια σκάλα.
Δάκρυ για μένα, που σου μετάγγισα ένα χρόνο την ψυχή μου.
Σκάλα για σένα, που η δρασκελιά σου έχει απότομα ψηλώσει,
γιατί αναπόφευκτα έχεις πλάι μου μεγαλώσει.
Η λέξη «δασκάλα»
κρύβει μέσα της ένα δάνειο και το «πάμε γι’ άλλα…».
Δάνειο για μένα, που θα σου χρωστώ αιωνίως το απάνεμο λιμάνι.
Το «πάμε γι’ άλλα…» για σένα,
που θα σαλπάρεις στην κοσμοθαλασσιά μ’ όλα τα σκοινιά λυμένα.
Η λέξη «δασκάλα»
κρύβει μέσα της ένα δάσος και μια γυάλα.
Δάσος για μένα, με κάθε λογής θεότητες, ξωτικά, τέρατα και σημεία.
Γυάλα για σένα, που με θόρυβο θα σπάσει,
όταν δεν θα με λες πλέον αυθόρμητα «κυρία».
Η λέξη «δασκάλα»
κρύβει μέσα της ένα «όχι δα!» και μια τραμπάλα.
Το «όχι δα!» είναι δικό σου, γιατί χωρίς αυτό δεν θα ευτυχήσεις.
Και η τραμπάλα είναι δική μου,
αφού μια πάνω και μια κάτω σκαμπανεβάζει η πυγμή κι η αντοχή μου.
Μα ένα να ξέρεις:
Όποια πόρτα στη ζωή σου κι αν χτυπήσεις,
μία δασκάλα, κάπου εκεί κοντά ή και πιο μακριά,
θα περιμένει, λιγότερο ή περισσότερο υπομονετικά,
θ’ αγωνιά, λιγότερο ή περισσότερο φανερά,
θα προσπαθεί, λιγότερο ή περισσότερο ανατρεπτικά,
ν’ αξιωθείς να την ανοίξεις.
