Οι αθηναϊκοί δρόμοι δεν είναι κάτι για το οποίο καμαρώνουμε κι αυτό το γνωρίζουμε καλά. Ωστόσο, παρόλο που οδηγώ χρόνια, δεν είχα καταλάβει το μέγεθος της αθλιότητάς τους μέχρι που βγήκα πρώτη φορά βόλτα με την κόρη μου. Ήμουν πεζή και, όλο καμάρι, κρατούσα το βρεφικό καρότσι που φιλοξενούσε το μόλις 40 ημερών μωρό μου.
Έκτοτε, ακολούθησαν αρκετά χρόνια και άπειρες βόλτες με το καρότσι. Μάλιστα, μήνα με τον μήνα, οι βόλτες μεγάλωναν σε διάρκεια και σε αποστάσεις. Κι αυτό που αποκόμισα από αυτήν την εμπειρία, είναι πως για να πάει μία μαμά βόλτα το παιδί της με το καρότσι, είναι πραγματικό κατόρθωμα και απαιτεί σθένος σωματικό αλλά και ψυχικό!
Τα πεζοδρόμια είναι πολύ μικρά
Κάτι ακόμα που διαπιστώνεις μόλις βγεις πρώτη φορά βόλτα με ένα παιδικό καρότσι, είναι πως τα πεζοδρόμια της Αθήνας είναι πολύ μικρά! Το ήξερες, βέβαια, αλλά όσο περπατούσες μόνος σου τουλάχιστον δεν κινδύνευες. Αντίθετα, με το καρότσι συνειδητοποιείς πως σε μερικά πεζοδρόμια χωράς μετά βίας να περάσεις! Και ειδικά εάν αυτά έχουν ακριβώς στη μέση και ανά λίγα μέτρα τετράγωνα παρτέρια με δέντρα.
Υπάρχουν παντού λακκούβες
Ένα τεράστιο μειονέκτημα της Αθήνας είναι οι λακκούβες στα πεζοδρόμια και τους δρόμους. Δυστυχώς, είναι πολύ περισσότερες απ’ όσες μπορούμε να μετρήσουμε! Όσο και να προσπαθείς να τις αποφύγεις με ελιγμούς και δεξιοτεχνικούς χειρισμούς, είναι αδύνατο να μην τραντάξεις το παιδί που μπορεί να κοιμάται ή να χαλαρώνει στο καρότσι του.
Η κατάσταση, μάλιστα, γίνεται ακόμα χειρότερη όταν οι λακκούβες είναι διαδοχικές ή όταν συναντάς πεταμένα σίδερα, ανοιχτές αποχετεύσεις και άλλα πολλά! Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές σου, κινδυνεύεις να στραμπουλήξεις τα πόδια σου στον ατέλειωτο αγώνα δρόμου που καλείσαι να συμμετέχεις.
Τα αυτοκίνητα παρκάρουν στα πεζοδρόμια
Κι ενώ πετυχαίνεις, επιτέλους, ένα πιο ευρύχωρο και καλοφτιαγμένο πεζοδρόμιο και περπατάς με άνεση απολαμβάνοντας τη βόλτα σου, ο δρόμος κόβεται από τα αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα επάνω του. Σε αυτήν την περίπτωση (αλλά και σε όλους τις προηγούμενες), πρέπει να κατεβάσεις το καρότσι στο δρόμο, να περπατήσεις άκρη άκρη μη σε πατήσουν τα αυτοκίνητα και μόλις προσπεράσεις το εμπόδιο να ξανανεβάσεις το καρότσι στο πεζοδρόμιο. Και όλο αυτό δεν θα ήταν τόσο κουραστικό εάν δεν χρειαζόταν να το κάνεις κάθε 2-3 λεπτά!
Δεν δίνεται προτεραιότητα στους πεζούς
Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στην Ιταλία και σταμάτησα σε μια διάβαση, παρόλο που δεν είχα ακόμα μωρό, δεν χρειάστηκε να περιμένω να μειωθεί η ροή των αυτοκινήτων για να περάσω απέναντι. Τα αυτοκίνητα ακινητοποιήθηκαν μπροστά μου και περίμεναν με υπομονή να διασχίσω το δρόμο. Το ίδιο μου συνέβη αργότερα στη Γαλλία, την Ελβετία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δεν μου συνέβη, όμως, ποτέ στην Ελλάδα! Ποτέ – παρά ελάχιστον εξαιρέσεων – δεν σταμάτησε αυτοκίνητο αυτοβούλως για να περάσω απέναντι με το καρότσι – ή αργότερα με την μικρή μου κόρη που περπατούσε.
Δεν υπάρχουν ράμπες
Ένα πρόβλημα το οποίο θα έπρεπε να είχε λυθεί εδώ και χρόνια. Τόσο οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες που μετακινούνται με αναπηρικά καρότσια, όσο και οι μαμάδες με τα παιδικά καρότσια, θα έπρεπε να μπορούν να ανεβοκατεβαίνουν από τα πεζοδρόμια με ευκολία. Όπως όλοι, γνωρίζουμε, όμως, αυτό συμβαίνει σε πολύ λίγες περιοχές της Αττικής.
Και μάλιστα, στις λίγες περιπτώσεις που οι ράμπες υπάρχουν και είναι καλοδιατηρημένες δεν τις σέβονται τα αυτοκίνητα και τα δίκυκλα και παρκάρουν ακριβώς μπροστά τους.
Τα χαλασμένα φανάρια, αυτή η μάστιγα…
Είναι άδικο να κατηγορήσεις τον οποιονδήποτε για ένα χαλασμένο φανάρι. Βλάβες συμβαίνουν πάντα και κανείς δεν μπορεί να τις αποφύγει τελείως. Ωστόσο, είναι άδικο και για τους πολίτες μιας πόλης όταν αυτές οι βλάβες είναι συχνότατες και μάλιστα χωρίς καμία μέριμνα! Όταν χαλάσει ένα φανάρι σε μία διασταύρωση, επικρατεί πανικός! Όλοι θέλουν να περάσουν ΤΩΡΑ και κανείς δεν υποχωρεί. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για μια μαμά με ένα καρότσι, η οποία καλείται να προτιμήσει άλλον δρόμο, ο οποίος είναι μεγαλύτερος και ενδεχομένως πιο επικίνδυνος.
