Οικογένεια. Μία έννοια για πολλούς αυτομάτως τοποθετημένη στο απυρόβλητο. Ταυτισμένη με αυταπόδεικτα, αγνά συναισθήματα και βέβαιες, καλές προθέσεις κυρίως άνευ εγωισμού κι ιδιοτέλειας. Κι όμως. Μη θεωρείς δεδομένο πως εκεί έξω κάθε οικογένεια που συναντάς είναι αγγελικά πλασμένη. Μη θεωρείς πως κάθε γονιός φέρεται με σεβασμό και κατανόηση στα παιδιά του. Μη θεωρείς πως εξ ορισμού οι οικογενειακές σχέσεις είναι ό,τι πολυτιμότερο έχει κανείς για να πορεύεται σε τούτη τη ζωή με σίγουρο στήριγμα και μόνιμες «πλάτες» σε ψυχολογικό επίπεδο. Τίποτε δεν είναι δεδομένο, καλώς ή κακώς.
Για πολλούς η οικογένεια είναι μια πληγή ανοιχτή. Μία απ’ τις πολλές που καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε εμείς οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ενώ ουσιαστικά θα έπρεπε να είναι το αντίθετο. Για κάποιους εκεί έξω η οικογενειακή θαλπωρή δεν αποτελεί στοιχειώδες κεκτημένο, αλλά άπιαστο όνειρο, το οποίο με τον καιρό μετατράπηκε σε απωθημένο κρίμα και κατάλοιπο.
Δεν είναι όλοι κατάλληλοι να γίνουν γονείς. Για την ακρίβεια ίσως κανείς δεν είναι. Κάτι όμως που λείπει απ’ τους πολλούς καθιστώντας τους μέσα στην ανθρώπινη ατέλειά τους κι ανεπίδεκτους είναι η άρνηση απέναντι στην ακαταλληλότητά τους ή τις αδυναμίες τους. Η άρνηση με άλλα λόγια απέναντι στην αδύναμη πλευρά, που όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε μέσα μας. Άρα η άρνησή τους να μάθουν ώστε να γίνουν καλύτεροι.
Γι’ αυτό τίποτε μη θεωρείς δεδομένο, ούτε καν το διαδεδομένο και πολυσυζητημένο μη εγωισμό που υποτίθεται πως χαρακτηρίζει τον κατά πολλούς θεσμό της οικογένειας. Αν, λοιπόν, ανήκεις στους τυχερούς που απολαμβάνουν το σεβασμό των υπόλοιπων μελών της οικογένειάς τους, τότε απλώς σου επιτρέπω να αισθανθείς ευλογημένος. Διότι, φίλε μου, όλα τα παραπάνω δε σου τα είπα για να καταδικάσω την οικογένεια ως σύμβολο εν γένει.
Πίσω απ’ τις κυνικές μου προσωπικές αλήθειες κρύβεται η διάθεσή μου να εκφραστώ με τεράστια ευγνωμοσύνη απέναντι στη δική μου οικογένεια, αλλά και σε όλες εκείνες που επάξια στάθηκαν απέναντι στα παιδιά τους, όχι ακυρώνοντας τις προσωπικότητές τους, αλλά ενθαρρύνοντάς τες.
Αν είσαι απ’ τους τυχερούς εκείνους που οι γονείς και το ευρύτερο οικογενειακό τους περιβάλλον αποτελεί αγκαλιά στη διαφορετικότητα κι όχι αγχόνη σε ό,τι θεωρείται έξω απ’ το κατεστημένο, τότε αν θέλεις, εκείνο το «σ’ αγαπάω» που σου βγαίνει να τους εκφράσεις πού και πού έτσι κι αλλιώς, μην το αφήνεις για μια άλλη μέρα. Νιώσε ξεχωριστός μ’ ένα συν παραπάνω στους ώμους σου που για σένα δεν αποτελεί βάρος, αλλά φτερά. Αυτό της πραγματικά υποστηρικτικής οικογένειας που δε θεωρεί στήριξη μόνο το οικονομικό κομμάτι «χτυπώντας» το ενίοτε μέσα σε συναισθηματικούς εκβιασμούς, αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα το συναισθηματικό και ψυχολογικό.
Νιώσε ξεχωριστός που η δική σου οικογένεια σε δέχεται γι’ αυτό που είσαι και δεν ανέχεται απλώς -βάσει συμπεριφοράς- όσα δεν κατάφερες απ’ τις επιθυμίες τους να εκπληρώσεις. Νιώσε ξεχωριστός που οι δικοί σου γονείς είναι πραγματικά περήφανοι όταν τολμάς και στέκεσαι στα δικά σου πόδια, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι τους αποχωρίζεσαι θέλοντας να ζήσεις τη ζωή σου, αντί να γκρινιάζουν προσπαθώντας να σε κάνουν να αισθανθείς τύψεις, που και καλά τους παρατάς.
Νιώσε τυχερός που οι δικοί σου γονείς στέκονται με το κεφάλι ψηλά, όχι μόνο απέναντι στις επιτυχίες, αλλά και στις αποτυχίες σου. Ωθώντας σε να μάθεις απ’ αυτές κι όχι να τους δικαιώσεις περιμένοντάς σε στη γωνία με το δάχτυλο στον κρόταφο ξεχειλίζοντας απ’ την και καλά αναξιοποίητη εκ μέρους σου «θεόσταλτη» πείρα τους.
Αν οι δικοί σου άνθρωποι σε γουστάρουν γι’ αυτό που πραγματικά είσαι και δεν ξινίζουν τα μούτρα τους απέναντι στις επιλογές σου, έστω κι αν αυτές είναι εκτός των δικών τους δεδομένων, τότε μάθε πως δυστυχώς δεν ανήκεις -κατά την ταπεινή μου άποψη- στην πλειοψηφία -όχι σε αυτήν τη χώρα τουλάχιστον. Μπορείς όμως να νιώθεις πως έχεις την πολυτέλεια να μη φοβάσαι τίποτε πέραν του κακού εαυτού σου, ενώ εκείνοι αγαπάνε τελικά κι αυτόν.
Εκτίμησε, λοιπόν, πως αυτό που θα έπρεπε να είναι στοιχειώδες για όλους, και τελικά δεν είναι για κανέναν, εσύ το έχεις. Και πίστεψέ με, στα πραγματικά δύσκολα που θα συναντήσεις είναι γαμάτο, ρε φίλε, εκτός απ’ τον εαυτό σου που τελικά απομένει μόνος πρακτικά, να ξέρεις πως οι δικοί σου γονείς είναι όντως εκεί για εσένα μ’ όλη τη σημασία της λέξης και μάλιστα ανιδιοτελώς. Γιατί πολλές φορές στη ζωή -το ξέρεις- ίσως χρειαστεί να φας εκείνες τις ευεργετικές, τονωτικές σφαλιάρες απ’ όσους σε αγαπάνε στ’ αλήθεια, ώσπου ο ίδιος να καταφέρεις να στανιάρεις μόνος. Αν η δική σου οικογένεια έχει για σένα τεράστιες αγκαλιές και χαστούκια μόνο υπό μορφή «ντόπινγκ» κι όχι τιμωρίας να σε περιμένουν, τότε ανήκεις στους εκλεκτούς που συναισθηματικά δεν είναι μόνοι.
Στους εκλεκτούς που ποτέ δε θα νιώσουν συναισθηματικά κενοί. Γιατί ακόμη κι όταν οι δικοί σου κάποτε «φύγουν», το τεράστιο κενό σου θα έχει να κάνει με τη φυσική απουσία τους μα όχι με συναισθηματικά παράπονα και πικρίες. Θα είσαι πάντα γεμάτος αγάπη κι έτσι μέσα σου εκτός απ’ τους ίδιους θα κουβαλάς και μια πολύτιμη κληρονομιά εκ μέρους τους. Την αυτοεκτίμησή σου. Γι’ αυτό αγάπα τους φωναχτά. Να τους το δείχνεις, όπως σου το δείχνουν. Δεν είναι απ’ τους γονείς που εκμεταλλεύονται την αγάπη -με νιώθεις. Είναι από εκείνους που την ανταποδίδουν με την ψυχή τους εις τη νιοστή. Γι’ αυτό και την αξίζουν.
