Όλα ξεκίνησαν όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος κάπου στις 8 εβδομάδες δηλαδή, λόγω ασταθούς κύκλου. Θυμάμαι τον άντρα μου να κλαίει και να με αγκαλιάζει, έτσι κοιμήθηκαμε εκείνο το βράδυ. Οι επόμενοι τρεις μήνες που ακολούθησαν έμελλε να με στιγματίσουν σωματικά και ψυχικά για πάντα. Έπειτα από τρεις μεγάλες αιμορραγίες, υπερβολικούς εμετούς που άφησαν το ήδη αδύνατο μου σώμα πέντε κιλά πιο αδύνατο, ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα: η «αναγκαστική» παραίτηση από τη δουλειά μου. Δεν μπορούσα δυστυχώς να πάρω άδεια επαπειλούμενης εγκυμοσύνης λόγω ενσήμων. Αργότερα, φάνηκε ο λόγος των αιμορραγιών: η κύηση ήταν δίδυμη και σε κάποιο στάδιο σταμάτησε να αναπτύσσεται το ένα έμβρυο.
Το άλλο μωράκι μου όμως παρ’ όλους τους κινδύνους ήταν μια χαρά, ήθελε να κρατηθεί στη ζωή, οι χτύποι της καρδιάς του εντυπωσίαζαν κάθε φορά τον γιατρό μου. Στο μέσα του τέταρτου μήνα κι αφού ξεφορτώθηκα μετά από 2,5 μήνες τα ενοχλητικά υγρά, ένιωθα άλλος άνθρωπος. Άρχισα να παίρνω τα πάνω μου, να βάζω λίγα κιλάκια κι ένιωθα τη χαρά της εγκυμοσύνης επιτέλους. ΠΗΤ είχα στις 25/5. Στις 24/4 τα ξημερώματα είχα συσπάσεις και πόνους περιόδου- γέννας ήταν τελικά. Περίμενα κάποιες ώρες μήπως είναι κάτι άλλο, αλλά για ακόμα μία φορά εμφανίστηκαν τα παλιά γνώριμα καφέ υγρά. Όχι πάλι, σκέφτηκα. Μέσα σε λίγη ώρα ήμασταν στο μαιευτήριο με διαστολή 6, έμβρυο 1.746 γραμμαρίων, σύμφωνα με τον τελευταίο υπέρηχο, και 35 εβδομάδων εγκυμοσύνη. «Είναι για γέννα η γυναίκα σου, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε» είπε ο γιατρός.
Για περίπου τρεις ώρες θυμάμαι νοσοκόμες και μαίες να πηγαινοέρχονται, ο γιατρός να με εξετάζει προβληματισμένος και ο παιδίατρος να μου λέει ότι θα χρειαστεί να νοσηλευτεί στη ΜΕΝΝ κατά πάσα πιθανότητα. Όλοι ξεφυσούσαν και ήταν αγχωμένοι, το καταλάβαινα. Δεν έπρεπε να αφήσω να με πάρει από κάτω. Όσο όμως άκουγα τους παλμούς του μωρού από τον καρδιοτοκογράφο να πέφτουν, δεν άντεξα. Μου έδωσαν οξυγόνο κατευθείαν.
Το μικρό μου θαύμα γεννήθηκε μετά από λίγο 1.920 γραμμάρια και 45 εκατοστά, δεν χρειάστηκε ούτε οξυγόνο, ούτε θερμοκοιτίδα, ούτε τιποτα. Τους εντυπωσίασε όλους με πρώτο τον παιδίατρο να μου λέει «γέννησες έναν νικητή». Πενήντα οκτώ μέρες αργότερα εμφάνισε βουβωνοκήλη, ίσως και λόγω πρόωροτητας. Και πάλι νικητής βγήκε από το χειρουργείο. Σίγουρα η ιστορία μου δεν έχει καμία σχέση με των μαμάδων που γέννησαν στις 25 εβδομάδες και τα μωράκια τους έμειναν 3 μήνες στη ΜΕΝΝ. Δεν συγκρίνεται ούτε στο παραμικρό. Κατά κάποιο τρόπο όμως νιώθω τόσο κοντά σε όλες εκείνες τις μανούλες που παραλίγο θα τα λέγαμε στα σκαλιά κάποιου νοσοκομείου…
Υπάρχει όμως και αυτή η πλευρά της προωρότητας, η πιο φωτεινή.
Σας φιλούμε,
Φαίη και μπέμπης (4,5 μηνών).
