Η εγκυμοσύνη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κάθε εγκυμοσύνη έχει τη δική της ιστορία, τις δικές τις δυσκολίες, όπως και τις δικές της όμορφες στιγμές. Κάθε μία είναι τόσο διαφορετική και μοναδική όσο είναι και το μωράκι που ετοιμάζεται να έρθει σε αυτόν τον κόσμο. Ακόμα και το σώμα μιας μαμάς σε αυτή δεν δρα πάντα με τον ίδιο τρόπο, όπως αποδεικνύει και η παρακάτω ιστορία αυτής της μαμάς.
«Διένυα την έβδομη εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου. Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν ακόμα περισσότερο όταν είδα και το χαρτί υγείας να γεμίζει αίμα και φώναξα τον άντρα μου. Ψύχραιμος μου είπε να φορέσω παπούτσια και να πάμε στο νοσοκομείο. Καθώς κατευθυνόμασταν φουριόζοι προς το υπόγειο πάρκινγκ να μπούμε στο αυτοκίνητο και να φύγουμε, σταμάτησα για ένα δευτερόλεπτο, τον άρπαξα και του είπα κλαίγοντας με αναφιλητά: «Το θέλω πολύ αυτό το μωρό». «Το ξέρω» μου απάντησε και με έβαλε να κάτσω στη θέση του συνοδηγού. Ήταν η πρώτη φορά που έμενα έγκυος και ένιωθα εκείνο το επώδυνο συναίσθημα που νιώθει κάποιος όταν θέλει κάτι τόσο απεγνωσμένα πολύ!
Ο γιατρός στα επείγοντα που με εξέτασε, καθώς έβγαζε τα γεμάτα με το αίμα μου γάντια του, μου ανακοίνωσε ότι πρέπει να κάνω διακολπικό υπερηχογράφημα για να μπορέσει να δει τι συμβαίνει: «Η υπερηχογραφίστρια δεν θα σας πει τι βλέπει ή αν υπάρχει καρδιακός χτύπος ή όχι. Θα πρέπει να έρθετε πάλι στο γιατρό να σας δώσει τη διάγνωση» μου τόνισε η νοσηλεύτρια που με μετέφερε στον κάτω όροφο. Στο σκοτεινό δωμάτιο του υπερήχου, ο οποίος φωτιζόταν μόνο από το φως του μηχανήματος, έβλεπα την υπερηχογραφίστρια να σουφρώνει τα φρύδια της ενώ έλεγχε διάφορα πράγματα στην οθόνη. Σταμάτησε για πολύ λίγο και με κοίταξε. Έκλαιγα όσο πιο σιωπηρά μπορούσα, αλλά τα δάκρυά μου έτρεχαν ασταμάτητα στα μάγουλά μου. Ο άντρας μου συγκρατούσε με δυσκολία τα δικά του δάκρυα σφίγγοντας όλο και πιο σφιχτά το χέρι μου. «Γλυκιά μου, είναι εντάξει. Υπάρχει καρδιακός χτύπος. Βλέπω το μωρό. Εδώ είναι» μου έδειξε η γιατρός γυρίζοντας την οθόνη της προς τα εμένα. Το αίσθημα της ανακούφισης που με κατέκλυσε μου πήρε τη φωνή. Απλώς την κοίταζα χωρίς να μπορώ να ψελλίσω λέξη.
Τελικά δεν μπόρεσαν να μου δώσουν καμία εξήγηση για την αιμορραγία. Μου παρέδωσαν μια μικρή ασπρόμαυρη εικόνα του υπερήχου και με έστειλαν πίσω σπίτι μου. Στερέωσα με πολλή προσοχή τη φωτογραφία στο ψυγείο και τη θαύμαζα κάθε φορά που άνοιγα την πόρτα για να πάρω κάτι. Τέσσερα μαγνητάκια, ένα σε κάθε γωνία της, την κρατούσαν έτσι ώστε να μην τσαλακωθεί ή χαλάσει.
Μία εβδομάδα μετά, πάλι είχα αίμα. Εκείνη τη φορά πήγα κατευθείαν στο μαιευτήριο, όπου με καθησύχασαν λέγοντάς μου ότι όλα είναι καλά. Πάλι μου εκτύπωσαν τον υπέρηχο και μου είπαν να γυρίσω σπίτι μου να ξεκουραστώ. Η αγωνία και η απόγνωσή μου να μπορέσω να κρατήσω αυτό το μωρό στα χέρια μου έγιναν τόσο εξοντωτικές που χρειάστηκε να έρθει η μητέρα μου σπίτι λίγες μέρες για να με βοηθήσει. Τότε ζήτησα άδεια από τη δουλειά μου για να μπορέσω να χαλαρώσω. Η διευθύντριά μου με ρώτησε αν είμαι καλά και πρώτη φορά παραδέχτηκα σε άνθρωπο ότι ένιωθα να χάνω το μυαλό μου. Η αιμορραγία δεν σταμάτησε εντελώς καθόλη τη διάρκεια που ήμουν έγκυος. Και βέβαια ούτε και το άγχος μου! Αλλά μαζί με αυτό υπήρχε και κάτι άλλο που δεν με άφηνε να ησυχάσω: τα αισθήματα ενοχής και ντροπής.
Ένιωθα ένοχη που άφηνα τη δουλειά μου τόσο συχνά για να πηγαίνω στο νοσοκομείο. Ο άντρας μου, ο οποίος ερχόταν μαζί μου κάθε φορά, δεν παρευρέθηκε σε τόσα πολλά επαγγελματικά meetings που αναγκάστηκε τελικά να πει στο αφεντικό του την πλήρη αλήθεια για το πού πήγαινε όλες αυτές τις φορές που έλειπε. Ένιωθα αμηχανία, φόβο και εξευτελισμό που έβαζα κι εκείνον σε όλη αυτή τη διαδικασία.
Μέχρι που ένας γιατρός άλλαξε το πώς έβλεπα έως τότε την όλη κατάσταση! Περίπου τη δέκατη πέμπτη φορά που πήγα στα επείγοντα, με ενημέρωσαν ότι ο εφημερεύων γυναικολόγος ήταν μεγάλος σε ηλικία. Δεν ήταν το καλύτερό μου αλλά εντάξει, δεν έφερα αντίρρηση. Αφού με εξέτασε και με διαβεβαίωσε ότι η κόρη μου ήταν καλά, του ζήτησα συγγνώμη δίνοντάς του πάνω στην αμηχανία μου κι άλλες πληροφορίες, όπως ότι ίσως ήμουν υπερβολική που πήγαινα τόσο συχνά στο νοσοκομείο και πως οι συνάδελφοί του προφανώς και έχουν βαρεθεί να ασχολούνται κάθε τόσο μαζί μου. Σταμάτησε να γράφει, σηκώθηκε, ήρθε κοντά μου και μου είπε: «Κανένας εδώ δεν πιστεύει ότι είστε υπερβολική. Πρόκειται για το μωρό σας. Θα κάνετε ό,τι πρέπει να κάνετε για να νιώσετε καλά. Η εγκυμοσύνη είναι τρομακτική. Κανένας δεν θα σας κατακρίνει επειδή θέλετε να είστε σίγουρη ότι το παιδί σας είναι εντάξει». Τον ευχαρίστησα κλαίγοντας καθώς μου έδινε άλλη μια ασπρόμαυρη εικόνα του μωρού για τη συλλογή μου. Τα λόγια του με έκαναν να νιώσω ελεύθερη! Μου έδωσαν την άδεια να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και το παιδί μου. Δεν ήμουν τρελή! Ήμουν μαμά! Απλώς δεν το ήξερα ακόμα, γιατί δεν είχα ξαναβρεθεί σ’ αυτή τη θέση. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο.
Είκοσι δύο! Μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης, είχα είκοσι δύο διαφορετικές φωτογραφίες του μωρού μου σε μορφή κολάζ στην πόρτα του ψυγείου. Ευτυχώς έφτασε η στιγμή που αντικατέστησα αυτές τις ασπρόμαυρες εικόνες με μια μεγάλη έγχρωμη φωτογραφία της κόρης μου φασκιωμένης με μια κουβέρτα στο μαιευτήριο. Όμως ποτέ δεν ξέχασα τις φωτογραφίες εκείνες που έδωσαν τη θέση τους σε αυτή. Ποτέ δεν ξέχασα το κουράγιο που χρειάστηκε να δείξω για να ζητήσω βοήθεια κάθε φορά που ένιωθα ότι τη χρειαζόμουν. Και φυσικά ποτέ δεν ξέχασα τα λόγια εκείνου του γιατρού.
Σήμερα θέλω να τα πω εγώ σε εσάς. Αν αιμορραγήσετε, αν φοβηθείτε για οποιονδήποτε λόγο, αν δεν είστε σίγουρη και νιώθετε νευρικότητα και άγχος για κάτι: αυτό είναι το μωρό σας. Κάντε ό,τι πρέπει να κάνετε για να αισθανθείτε καλύτερα. Η εγκυμοσύνη όντως είναι τρομακτική. Κανείς δεν θα σας κατακρίνει που θέλετε να βεβαιωθείτε ότι το μωρό σας είναι καλά!
Μ.»
