Προσπαθώ να κρατήσω τα μαλλιά μου μακριά από το πρόσωπό μου, ψάχνοντας να βρω το σφιχτό λαστιχάκι που καταφέρνει να τα συγκρατεί σε μία αξιοπρεπή κοτσίδα. Ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στο ρολόι, συνειδητοποιώντας πως δεν έχει πάει ακόμη 7 το πρωί, μα αυτό δεν εμποδίζει τη μικρή φασαριόζα να σηκωθεί από το κρεβάτι της και να απαιτεί με τις φωνές της να είναι όλοι όρθιοι και “ετοιμοπόλεμοι” για τα νέα της κατορθώματα. Και αυτό κάνουμε… Μικροί και μεγάλοι αφήνουμε τα ζεστά και τόσο ελκυστικά παπλώματά μας και ξεκινάμε τη μέρα μας.
Κατευθύνομαι προς την κουζίνα, για να ετοιμάσω το πρωινό και ήδη ξεκινάει ένας δυνατός βομβαρδισμός από ῾῾μαμά, μαμά, μαμά᾽᾽. Στο μυαλό μου στροβιλίζεται και χορεύει η λίστα με όλα όσα πρέπει να κάνω σήμερα: πλυντήρια, στεγνωτήρια, σιδερώματα, μαγείρεμα, δουλειά, δραστηριότητες. Απλά και καθημερινά πράγματα, τελείως συνηθισμένα, που όμως πρέπει να γίνουν. Οι κινήσεις γίνονται σχεδόν μηχανικά και εκεί ακούω το γνωστό ῾῾κι άλλο μέλι, θέλω κι άλλο᾽᾽, όταν ήδη έχω αδειάσει το μισό βάζο μέσα στο μπολ με τα δημητριακά. Και αρκεί ένα δικό μου όχι για να βγει η πρώτη τσιρίδα και να ξεκινήσει η μέρα.
Δεν είναι καθόλου μαγική η μέρα κάποιες φορές. Για την ακρίβεια, οι συνηθισμένες όμορφες μέρες, καλύπτονται από λίστες υποχρεώσεων, από κλάματα και τσιρίδες με ψιλή φωνή, από το να μαζεύεις από το πάτωμα αναποδογυρισμένα πιάτα, από προσδοκίες που μένουν ανικανοποίητες και από τις απεγνωσμένες προσπάθειες να παραμείνεις ψύχραιμη. Ναι, υπάρχουν κι αυτές οι φορές που νιώθεις πολύ μόνη και χαμένη στα μονοπάτια της μητρότητας, αν και δε συνηθίζουμε να μιλάμε για αυτά τα σκληρά της κομμάτια.
Η μητρότητα είναι δύσκολη κάτω από το όμορφο πέπλο της. Ή καλύτερα- και μάλλον πιο σωστά- η μητρότητα είναι όμορφη παρά τις δυσκολίες της.
Θέλει προσπάθεια και απαιτεί δουλειά. Πρέπει να συνεχίζεις να ῾῾δουλεύεις᾽᾽γι᾽αυτήν. Ξέρω, εργάζεσαι από το σπίτι, δουλεύεις μέσα σε αυτό για αυτό, δουλεύεις μακριά από αυτό για την οικογένειά σου. Δε σταματάς και δεν ξεκουράζεσαι ακόμη κι όταν φοράς πυζάμες. Και είναι μέρες, που θέλεις να πέσεις στο πάτωμα και να αφήσεις τα κομμάτια σου να θρυμματιστούν ένα ένα και άλλες, που ξαπλώνεις ευτυχισμένη στο κρεβάτι σου, μονολογώντας πόσο όμορφη και καταπληκτική μέρα πέρασες κοντά στα παιδιά σου. Γιατί αυτό γίνεται… Αυτά τα μικρά ζιζάνια έχουν ένα μοναδικό, δικό τους τρόπο να υφαίνουν την ευτυχία, ακόμη κι αν τις περισσότερες μέρες έχεις να αντιμετωπίσεις άνισες διαπραγματεύσεις (στις οποίες είσαι χαμένη από χέρι), υστερίες για περισσότερη σοκολάτα, φωνές και κλάματα, γιατί δεν άκουσες με τη δέουσα προσοχή το δικό τους παραμύθι.
Και μία στο τόσο καταλαβαίνεις πόσο απλά όμορφο είναι να μετράς μέχρι το δέκα και να ακούς πνιχτά γέλια χαράς και αδημονίας, κάνοντας κάτι τόσο μικρό, όπως το να παίζεις κρυφτό μαζί τους. Καταλαβαίνεις πόσο λίγο κόπο χρειάζεται για να γελάει η ψυχή των παιδιών. Καταλαβαίνεις πως είναι απαραίτητο να αποστασιοποιηθείς από τον εαυτό σου για να του δώσεις την αξία που του πρέπει, μα κυρίως, για να συνειδητοποιήσεις πως δίνεις την καρδιά σου και πλάθεις με αυτή τη ζωή των παιδιών σου.
Είναι, πράγματι, δύσκολο να δεις τα μικρά εκπληκτικά θαύματα που καταφέρνεις να κάνεις μέσα σε μία ρουτινιασμένη καθημερινότητα και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Γιατί η αρχή του ταξιδιού αυτού είναι το πιο δύσκολο μέρος της, μα είναι φανταστικό να βλέπεις πόσες πολλές δυνατότητες έχεις και να γνωρίζεις πτυχές του εαυτού σου, που χωρίς αυτά τα δυο παιδιά δε θα μάθαινες ποτέ.
Γι᾽αυτό, λοιπόν, σήμερα μη μιλήσεις άλλο για όλα όσα δεν έκανες σωστά. Μη στεναχωρεθείς για όλα αυτά που δεν είπες με το σωστό τρόπο. Μην κατηγορήσεις τον εαυτό σου για πιθανές λάθος επιλογές που έκανες τη στιγμή που ενεργούσες υπό πίεση. Όλες μας έχουμε πολλές από αυτές τις στιγμές και αυτές δεν ορίζουν το ξεχωριστό. Αυτό ορίζεται από μικρά χεράκια που περικυκλώνουν σφιχτά το λαιμό σου και μετά κουμπώνουν στην παλάμη σου για να συνεχίσετε το δικό σας μαγικό ταξίδι.
Ναι, αυτό είναι. Μαγικό και αξεπέραστο, όπως ακριβώς εσύ, εγώ και κάθε μαμά.
