Όλοι οι άνθρωποι κατά καιρούς θυμώνουμε με τους γονείς μας. Θεωρούμε πως είναι παλαιάς εποχής, πως είναι καταπιεστικοί, πως δε συμβαδίζουν με τις εξελίξεις της κοινωνίας, πως είναι περίεργοι και χίλια άλλα δύο.
Όμως, οι γονείς μας είχαν και εκείνοι γονείς. Πόσο μπορούμε να κατηγορήσουμε τους γονείς μας τη στιγμή που εκείνοι μπορεί να δέχτηκαν αυτά τα ερεθίσματα και ίσως να θεωρούσαν πως μόνο αυτός είναι ο σωστός τρόπος διαπαιδαγώγησης;
Όχι, δε φταίει μόνο ο αυστηρός πατέρας ο οποίος ήθελε η κόρη του να μη μορφωθεί και τη θεωρούσε ανήθικη επειδή είχε ερωτική ζωή την ίδια στιγμή που καυχιόταν για το γιο του που είχε “όλες τις κοπέλες του σχολείου”. Δεν ήταν μόνο εκείνος που ευθυνόταν για τις αντιλήψεις του; έπρεπε να θυμώνω περισσότερο με την κοινωνία που μεγάλωσε και με τους γονείς του που ίσως του μετάγγισαν αυτές τις πεποιθήσεις, θεωρώντας πως είναι σωστές.
Οι γονείς μας είχαν και εκείνοι γονείς, δεν κατέβηκαν από τα δέντρα. Δεν έμειναν ανεπηρέαστοι από άλλα πρόσωπα, δέχθηκαν ζυμώσεις και ίσως να κουβαλάνε και παράπονα από την άσχημη συμπεριφορά που και εκείνοι βίωσαν στην παιδική τους ηλικία.
Ίσως να ευθύνονται και εκείνοι για το γεγονός πως δεν ερεύνησαν και άλλους τρόπους διαπαιδαγώγησης, ώστε να αντιληφθούν πως δεν είναι ο δρόμος των γονέων τους εκείνος που θα έπρεπε να ακολουθήσουν.
Ίσως αν το βλέπαμε από αυτή την οπτική γωνία, να μη θυμώναμε τόσο πολύ με τους γονείς μας, να μπορούσαμε να τους καταλάβουμε περισσότερο.
