Το σχολείο ξεκινά σε λίγες μέρες και όλοι ανασκουμπώνονται και ετοιμάζονται για τη νέα χρονιά! Τα παιδιά ανυπομονούν να ξαναδούν τους φίλους τους, να αγοράσουν καινούρια τσάντα και να κάνουν σχέδια! Ωστόσο, όλος αυτός ο ενθουσιασμός ενδέχεται να κρύβει και μια αγωνία για τις 11 του Σεπτέμβρη: νέα τάξη, άλλη δασκάλα, περισσότερες απαιτήσεις, περισσότερο διάβασμα και η συνειδητοποίηση πως μεγάλωσαν ακόμα έναν χρόνο!
Όλα αυτά, παρόλο που κάνουν τα παιδιά να νιώθουν υπερηφάνεια, τους γεννούν και μια ανασφάλεια για το άγνωστο, γι’ αυτό που ακολουθεί. Κι εμείς οι μαμάδες, που τα καταλαβαίνουμε και ίσως νιώθουμε το ίδιο, αρκεί να μοιραστούμε μαζί τους την αγωνία τους και να τα κρατήσουμε για λίγο αγκαλιά. Όπως έκανε και η μαμά που ακολουθεί…
«Τις επόμενες μέρες, θα δείτε πολλές φωτογραφίες με χαμογελαστά παιδικά πρόσωπα την πρώτη τους μέρα στο σχολείο. Εγώ, έχω τρία παιδιά που θα ξεκινήσουν με χαμόγελο το σχολείο: ένα στην Ε’ δημοτικού, ένα στην Γ’ τάξη και το μικρότερο στο νήπιο. Όλοι μαζί, ετοιμαζόμαστε για το σχολείο και τα παιδιά μοιάζουν ενθουσιασμένα. Κι ενώ ήμουν έτοιμη να τραβήξω μία φωτογραφία με τις καινούριες τους τσάντες, η μεσαία μου κόρη, σταμάτησε να γελάει και κατέρρευσε…
Καθίσαμε εδώ, στη μέση της κουζίνας. Η κόρη μου, που μοιάζει σαν να γεννήθηκε μόλις εχθές, είναι έτοιμη να αποχαιρετήσει τα τελευταία κομμάτια της παιδικής της ηλικίας και να μπει σιγά σιγά στην προεφηβεία. Είναι εδώ και ακουμπά το κεφαλάκι της στο στέρνο μου – κι εγώ, μία μαμά που νιώθω πως γεννήθηκα επίσης σαν χθες, είμαι έτοιμη να εγκαταλείψω ένα κομμάτι της καρδιάς μου.
Περάσαμε καθισμένες στο πάτωμα μερικά λεπτά, η μία στην αγκαλιά της άλλης, και επιτρέψαμε στον εαυτό μας να εκτονώσουμε την αγωνία και τον εκνευρισμό μας, μέχρι που τα δάκρυά μας ενώθηκαν. Η αλήθεια είναι πως κλάψαμε κι οι δυο… Έπειτα, ανασυγκροτήθηκα και μάζεψα όση γενναιότητα διαθέτω! Σταθεροποίησα την αναπνοή μου και η κόρη μου συγκέντρωσε όλο το θάρρος της.
Στη συνέχεια, μιλήσαμε για όλες τις υπέροχες στιγμές της σχολικής χρονιάς που ακολουθεί, χαμογελώντας η μία στην άλλη. Μπροστά μας βρίσκονται τα καλύτερα για όλους και πρέπει να αποδεχθούμε το γεγονός πως καθώς μεγαλώνουμε, αλλάζουμε. Τα παιδιά ανοίγουν τα φτερά τους και ετοιμάζονται για νέα, ανεξερεύνητα βήματα κι εγώ θα είμαι εκεί να τα παρακολουθώ και να τα στηρίζω.
Όμως αυτή η σύντομη στιγμή στο πάτωμα της κουζίνας όπου δυο καρδιές ενώθηκαν και χτύπησαν σαν μία, θα είναι πάντα χαραγμένη μέσα μου σαν θησαυρός και θα μου δίνει δύναμη για όσα θα ακολουθήσουν.»
