Είναι πολύ σημαντικό που μαθαίνουμε στα παιδιά μας να προσέχουν τι λένε οι άλλοι άνθρωποι: «Άκου τι σου λέει. Είπε ότι δεν θέλει να τον καταβρέξεις με τη μάνικα!». Ωστόσο, σημαντικότερο μέρος των σχέσεων αφορά αυτό που δεν λέγεται. Συνήθως τα παιδιά δεν έχουν από φυσικού τους αυτές τις δεξιότητες. Να γιατί, όταν μαλώνετε τον γιο σας που κάνει τη μικρή του αδερφή να κλαίει βουτώντας τα πρέτζελ του στο γιαούρτι της, εκείνος απαντά: «Αφού της αρέσει. Παίζουμε ένα παιχνίδι».
Τα μη λεκτικά σήματα κάποιες φορές επικοινωνούν ακόμα πιο καθαρά από τις λέξεις, άρα πρέπει να βοηθάμε τα παιδιά μας να χρησιμοποιούν το δεξιό τους ημισφαίριο και να εξασκούνται στο να κατανοούν αυτό που λένε οι άλλοι, ακόμα και αν δεν ανοίγουν ποτέ το στόμα τους. Με το κατοπτρικό νευρωνικό σύστημα ήδη να λειτουργεί, το μόνο που χρειάζονται τα παιδιά είναι να τα βοηθήσουμε να αποσαφηνίσουν το μήνυμα που τους στέλνουν οι κατοπτρικοί τους νευρώνες. Για παράδειγμα, αφού έχει νικήσει σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, ο γιος σας μπορεί να χρειάζεται λίγη βοήθεια για να προσέξει ότι ο φίλος του, που ήταν στην άλλη ομάδα, ίσως να χρειάζεται κάποιον να τον κάνει να ευθυμήσει, ακόμα κι αν λέει ότι όλα είναι μια χαρά.
Για να πείσετε τον γιο σας, δείξτε του τη γλώσσα του σώματος του φίλου του και τις εκφράσεις του προσώπου – πεσμένοι ώμοι, χαμηλωμένο κεφάλι, μουτρωμένη έκφραση. Βοηθώντας τον γιο σας να κάνει αυτές τις παρατηρήσεις θα τονώσετε την ενδοθέασή του και θα είναι καλύτερα εξοπλισμένος για να διαβάζει τους άλλους και να συντονίζεται με τα συναισθήματά τους σε όλη του της ζωή.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Τι συμβαίνει στον εγκέφαλό του”. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Πατάκη για την ευγενική παραχώρηση του υλικού.
